Μπαχάμες

Το καλοκαίρι του 1974 αποφασίσαμε να κάνουμε διακοπές στις Μπαχάμες συγκεκριμένα στη Νασσάου. Από τη Νέα Υόρκη τέσσαρες ώρες με το αεροπλάνο. Με διαβατήρια γιατί οι Μπαχάμες ανήκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολύ όμορφα μέρη αλλά όχι για πολύ. Το νερό που πίνουν είναι της θάλασσας με απαίσια γεύση και ως εκ τούτου και ο καφές απαίσιος. Η μπουκάλα το εμφιαλωμένο κόστιζε τότε πέντε δολάρια . Ποσόν εξωφρενικό δηλαδή και εμείς που γυρίζαμε το νησί όλη μέρα με μια μοτοσυκλέτα νοικιασμένη, καταναλώναμε τουλάχιστον τέσσερα μπουκάλια ο καθένας. Επαύλεις και βίλες φανταστικές ιδιοκτησίες των στάρ του Χόλυγουντ αλλά και φαβέλες. Φτώχεια τρικούβερτη. Οι περισσότεροι ιθαγενείς ζούσαν μέσα στις βάρκες τους η σε παράγκες σε πασσάλους μέσα στη θάλασσα. Έπλεκαν αριστουργήματα από ψαθί και τα πούλαγαν στους τουρίστες στο δρόμο. Ήταν όλοι χαμογελαστοί και κατά την άποψή μου ευτυχισμένοι. Μέσα στις βάρκες τους μαγείρευαν , έτρωγαν και πολλαπλασιάζονταν μανιωδώς. Τα δειλινά έβγαιναν έξω ντυμένοι με υπέροχες φορεσιές τοπικές με απίθανα χρώματα, χόρευαν έναν παραδοσιακό χορό που τον ονόμαζαν Γκούμπεη και μας συμπαρέσυραν όλους στο χορό τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αρνηθείς γιατί το θεωρούσαν προσβολή. Πολύ όμορφες οι γυναίκες και οι άνδρες και νεαρά κορίτσια τόσο λαμπερά που σε μάγευαν. Ο ήλιος ζεματούσε και η ζέστη αφόρητη και ξαφνικά χωρίς κανένα σύννεφο άνοιγαν οι ουρανοί σε κατακλυσμούς. Γινόμαστε μούσκεμα και πριν προλάβουμε να παραπονεθούμε, στέγνωναν ως διά μαγείας τα ρούχα μας. Είμασταν  Νέοι και ερωτευμένοι χαιρόμασταν  τη θάλασσα,  τον ήλιο , και τις νύχτες μπεκρουλιάζαμε στα καζίνα όχι για τζόγο (ευτυχώς) αλλά για να χορέψουμε με υπέροχες ορχήστρες. Καθίσαμε 15 μέρες και αφού είδαμε ότι ήταν να δούμε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη βάση μας. Στο αεροδρόμιο Κένεντυ πήραμε άλλες αποφάσεις αλλά θα σας μιλήσω για αυτές στην επόμενη ανάρτηση. Γιατί είναι μεγάλη ιστορία.

Hμέρα των Ευχαριστών

Η ημέρα των ευχαριστιών έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Αμερικανούς και δικαίως γιατί το Ευχαριστώ είναι μιά όμορφη εύηχη λέξη που προκαλεί ευχαρίστηση σε κείνον που το ακούει πόσο μάλλον στο Θεό (αν πιστεύουμε στην ύπαρξή του). Για τους μετανάστες δεν είχε την ίδια σημασία τα πρώτα τουλάχιστον χρόνια αλλά με τον καιρό κυρίως όταν αποκτούσαν οικογένεια, γιόρταζαν το ίδιο έντονα όπως οι Αμερικανοί. Ήταν και από τις λίγες φορές που είχαμε ελεύθερο ολόκληρο τριήμερο. Μπορούσαμε λοιπόν να συναντήσουμε αγαπημένα πρόσωπα να καλοπεράσουμε η απλά να ξεκουραστούμε. Εμείς σμίγαμε που αλλού στην μάνα μας η οποία όταν καθόμαστε στο τραπέζι άρχιζε να σταυροκοπιέται ακατάπαυστα και ώσπου να τελειώσει με τα πολλά της ευχαριστώ σε Θεούς και δαίμονες πάγωνε το φαγητό. Μια φορά θυμάμαι της είπα <<έλεος ρε μανούλα μου φτάνει πια με τους Σταυρούς σου ώρα να φάμε>>. Και μου απάντησε << Άκου θυγατέρα στη ζωή σου θα μετανοιώσεις για πολλά. Για πράγματα που έκαμες, για πράγματα που δεν έκαμες, για λόγια πού είπες, για λόγια που δεν είπες, για έρωτες στους οποίους ενέδωσες, για έρωτες που δεν ενέδωσες, για πράξεις σου κακές, αλλά και για καλές γιατί εισέπραξες αχαριστία από εκείνους που βοήθησες μα η μάνα σου σού εγγυάται ότι ποτέ στη ζωή σου δεν θα μετανοιώσεις γιατί έκανες τον Σταυρό σου και γιατί ευχαρίστησες το Θεό>>. Πόσο δίκιο είχες μανούλα μου. Σε ευχαριστώ για όσα μου άφησες παρακαταθήκη και ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε εσένα για μάνα μου. Μου λείπεις πάντα και την ημέρα των Ευχαριστιών μου λείπεις περισσότερο. Άγια η Ψυχούλα σου.

Ξέμπαρκοι.

Μόλις λοιπόν πήρε το δίπλωμα ο Γιώργος γράφτηκε στο σωματείο και από εκεί και μετά κάθε μέρα πήγαινε στον οίκο του ναύτη,  εκεί που στέκονταν τότε οι δίδυμοι Πύργοι,  και διάβαζε τις αναρτήσεις. Εσύ ξέρεις πως λειτουργεί το σύστημα εκεί.  Εγώ ήμουν μες την τρελή χαρά γιατί σκόπευα να πάω μαζί του στο καράβι τουλάχιστον στο πρώτο μπάρκο. Μίλησα λοιπόν στον υπεύθυνο του μεταφραστικού τμήματος του Δικαστηρίου όπου μετέφραζα στις δίκες των Ελλήνων, και δέχθηκε να προωθήσει κάποιες που έπρεπε να εκδικαστούν και μετά θα μου έδινε άδεια για ένα μήνα.  Λογάριαζα όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Στα Αμερικάνικα καράβια απαγορεύονται οι φιλοξενίες. Ούτε σύζυγοι ούτε μανάδες. Ουδείς. Απελπισμένη πήγα στον φίλο μου τον Γερουσιαστή Peter Rodino  και έριξα μαύρο δάκρυ. Με αγαπούσε πολύ και έψαξε να βρεί τρόπους να ταξιδέψω. Ένας μόνο υπήρχε. Σαν μέλος του πληρώματος. Τα κατάφερε λοιπόν να με δεχτούν ως βοηθό του Λογιστή. Έβγαλα λοιπόν το φυλλάδιό μου και περιμέναμε το πρώτο μας μπάρκο στο ίδιο πλοίο. Δεν άργησε να έλθει. Ένα υπέροχο καράβι θυμάμαι το οποίο είχε σχέση με τους Βαρδινογιάνηδες και θα ερχόταν και στην Ελευσίνα. Προϋπόθεση και για τους δύο μας ιατρικές εξετάσεις λεπτομερείς και συστηματικές από γιατρούς της εταιρίας που γίνονταν στον οίκο του ναύτη. Πρώτη μπήκα εγώ. Όλα ωραία και καλά. Μια όμορφη γυναίκα ήταν η γιατρός. Όταν μπήκε ο Γιώργος άργησε πολύ να βγεί. << Έλα διάολε τι κάνει τόση ώρα. Μπάς και μου κάνει κουτσουκέλα με την γιατρίνα>> έλεγα εγώ. ΄Μα με κάλεσαν μέσα και μου είπε<<Κυρία Πολλάτου εσείς μπορείτε να μπαρκάρετε ο σύζυγος όχι διότι έχει κοίλη και η ασφάλεια δεν του επιτρέπει να ταξιδέψει για ευνόητους λόγους>> Μας ήλθε ταμπλάς. Αμέσως χειρουργήθηκε ο Γιώργος και έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο μήνες πριν του επιτρέψουν να μπαρκάρει. Έτσι όταν συνήλθε ήλθαμε στην Κεφαλονιά για το διάστημα της αποθεραπείας του και τότε μας πρότειναν να διοικήσουμε ένα Ξενοδοχείο και δεχθήκαμε. Έτσι τα μπάρκα μας έμειναν ανεκπλήρωτα. Νομίζω πως και οι δυό μας αισθανόμαστε ένα κενό. Ίσως πρέπει έστω και στην ηλικία μας να την κάνουμε για λιμάνια ξένα..Μα τώρα ποιος μας θέλει?? Α ξέχασα να πώ ότι ουδέποτε καταλάβαμε ότι είχε κοίλη μα η γιατρίνα ψάξε-ψάξε την εντόπισε.

Φοβερή Αντίζηλος

H γυναίκα που παντρεύεται ναυτικό (ακόμη και πρώην ναυτικό όπως εγώ) κάποια στιγμή θα καταλάβει ότι ανάμεσα σε κείνη και τον αγαπημένο της πλανάται μια φοβερή αντίζηλος. Η ΘΑΛΑΣΣΑ. Εγώ το αντιλήφθηκα το 1982 μετά από 10 χρόνια γάμου. Είχαμε και ένα φίλο από την Μονεμβασιά γεννημένο στην Αμερική ο οποίος ήταν λοστρόμος σε καράβι Αμερικανικών συμφερόντων και κάθε φορά που ξεμπαρκάριζε άναβε φωτιές στον μαστροΓιώργο. Η νοσταλγία είναι βασανιστικό συναίσθημα και εγώ δεν ήθελα να υποφέρει ο άνδρας της ζωής μου. Τον παρακίνησα λοιπόν να πάρει το Αμερικάνικο δίπλωμα και να μπαρκάρει αν αυτό επιθυμεί. Πήγαμε στο Coast Guard (Staten Island) για τα σχετικά της συμμετοχής στις εξετάσεις, αγοράσαμε τα  βιβλία και για τρείς μήνες διαβάζαμε και οι δυό για να βοηθάω το Γιώργο στη μετάφραση των κειμένων. Για δύο εβδομάδες έδινε καθημερινά δύσκολες εξετάσεις. Πήγαινα μαζί του για στήριξη. Όταν πέρασε τα πάντα με άριστα μας κάλεσε ο καθηγητής και τον ρώτησε που σπούδασε. Όταν άκουσε για τη Σχολή του Ληξουριού μας είπε απίστευτο τέτοιο επίπεδο σπουδών σε ένα νησί. Δεν ήξερε ότι η Βαλλιάνιος με διευθυντή τον Φραγκόπουλο και καθηγητή τον Μαρτίνη ήταν ισάξια του Μετσοβείου  Πολυτεχνείου. Πήραμε λοιπόν το δίπλωμα και μπήκαμε στη λίστα για μπάρκο. Θα σας πω τη συνέχεια σε επόμενη ανάρτηση γιατί είναι μεγάλη ιστορία.

Εκλογές

Κάθε φορά οι εκλογές με ταξιδεύουν στά νιάτα μου και στην εποχή πού νεαρή κοπέλα στην Αμερική είχα για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου.

 Ήταν θυμάμαι το 1968   και  μας έπιασε όλους ο ενθουσιασμός  για την υποψηφιότητα του Σπύρου Άγκνιου. Δουλέψαμε

σκληρά για να επικρατήσει το ψηφοδέλτιο Νίξον Άγκνιου. Ένας μεγαλοβιομήχανος Έλληνας ο Μιχάλης Κάργκας, είχε νοικιάσει ένα ολόκληρο όροφο Ξενοδοχείου στο Νιούαρκ Νέας Υερσέης , και κάθε βράδυ έως αργά τη νύχτα εθελοντικά κάναμε τον προεκλογικό μας αγώνα υπέρ του κυρίου Σπύρου από τον οποίον δεν ακούσαμε ποτέ ένα ευχαριστώ. Ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα μιλάγαμε σε ομογενείς και Αμερικανούς, διοργανώναμε συνεστιάσεις και γλέντια με εισιτήριο βέβαια για να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του Έλληνα αντιπροέδρου. Φωτογραφίες σε εφημερίδες και περιοδικά από τις οποίες δυστυχώς δεν κράτησα καμία. Όταν απεδείχθη τι κουμάσι ήταν ο εκλεγείς αντιπρόεδρος που κάθε άλλο παρά Έλληνας υπήρξε (ούτε κάν Φιλέλληνας) έριξα ένα ξεγυρισμένο φάσκελο στα μάτια μου και έσκισα όλο το έντυπο υλικό και τις φωτογραφίες που είχαν σχέση με εκείνες τις εκλογές. Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει ήταν η απόλυτη αδιαφορία που έδειχναν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι όλων των ηλικιών για την διεξαγωγή των εκλογών. Καμία σχέση με εμάς. Το παρασκήνιο βέβαια είναι μια άλλη ιστορία και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αλλά αυτό δεν αφορά τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Στα είκοσι χρόνια που έζησα στις Η.Π.Α. ψήφισα πολλές φορές αλλά πάντα το προεκλογικό κλίμα ήταν χλιαρό έως αδιάφορο. Καμία σχέση με τη δική μας τρέλα.