Στον πηγαιμό για την Ιθάκη

Με κίνδυνο να γίνω βαρετή επιστρέφοντας ξανά στην περιπέτεια του 1974 θεωρώ ότι σας οφείλω το κλείσιμο αυτής της ιστορίας. Θα είμαι όσο γίνεται πιο σύντομη.
Μπήκαμε λοιπόν στο Φέρρυ για Κεφαλονιά τα μεσάνυχτα. Βολευτήκαμε σε μια γωνιά έξω και καθίσαμε κατάχαμα ξεθεωμένοι στην κούραση. Με το που είπαμε Δόξα τω Θεώ μας φωνάζουν να αποβιβαστούμε γιατι το καράβι επιτάχθηκε για Ηγουμενίτσα. Νάμαστε πάλι στη στεριά με τις ώρες να λήγουν πλέον για την παρουσίαση του Γιώργου. Ψάχνοντας για ξενοδοχείο περνάμε έξω από ένα κτήριο που έγραφε Ακτοφυλακή  Δυτικής Ελλάδας. <<Δεν θα μπορούσες να παρουσιαστείς εδώ?>> λέω στο Γιώργο. <<Να έχεις τουλάχιστον ένα χαρτί ότι δεν κρύβεσαι>>. Δεν ενθουσιάστηκε με την πρότασή μου αλλά τον κατάφερα να μπούμε. Μια τεράστια σειρά από νεαρά ναυτάκια μπροστά από μας. Όταν φτάσαμε μπροστά στον αρμόδιο με πολλά σειρίτια στους ώμους του με το που υψώνει βλέμμα πάνω μας ακούμε το εξής απίστευτο. <<Ρε Πολλάτε τι ζητάς εσύ εδώ>>? Πώς  να περιγράψει κανείς τέτοιες καταστάσεις. Ο συγκεκριμένος ήταν οπλονόμος στο καράβι που ο Γιώργος υπηρέτησε τη θητεία του στο Ναυτικό και τον αναγνώρισε μετά από τόσα χρόνια και  θυμόταν και το όνομά του. Του έδωσε την βεβαίωση ότι παρουσιάστηκε και τον πληροφόρησε ότι παραμένει στο Ναυτικό και δεν παραπέμφθηκε στο στρατό ξηράς όπως λογικά γινόταν και αυτό απεμάκρυνε το ενδεχόμενο στράτευσής του προς το παρόν. Μας έδωσε μετά δωρεάν διαμονή στο ξενοδοχείο Αστήρ αφού θα φεύγαμε την επομένη για το νησί. Θυμάμαι πόσο ευτυχισμένη ένοιωσα απλά και μόνο για ένα μπάνιο και ένα άνετο κρεβάτι μετά από τόση κούραση. Με το που πέσαμε για ύπνο ακούμε από τα μεγάφωνα ότι το Φέρρυ θα φύγει τελικά για Κεφαλονιά. Ήταν ώρα δύο μετά τα μεσάνυχτα. <<Σήκω>> μου λέει ο Γιώργος. <<Φεύγουμε>>. Δεν τρελάθηκα από τη χαρά μου αλλά δεν μου έπεφτε και λόγος. Νάμαστε πάλι στο καράβι  κουρασμένοι και νηστικοί. Τέλος πάντων ξεκίνησε<<  ο πηγαιμός για την Ιθάκη>> και στα μισά του πελάγους αρχίζει μια φουρτούνα απρόβλεπτη για μήνα Ιούλιο με άνεμο οκτώ μποφόρ. Είπα πως δεν θα φτάσουμε ζωντανοί. Ένα καλοκαίρι που όσο η μνήμη μου λειτουργεί δεν θα το ξεχάσω ποτέ και χαίρομαι που το μοιράστηκα μαζί σας και ας σας κούρασα.

Αγώνας Δρόμου

Αρχίσαμε λοιπόν αγώνα δρόμου για να παρουσιαστεί ο Γιώργος μέσα στα προβλεπόμενα χρονικά όρια γιατί με χούντα στην εξουσία δεν ξέραμε τι μας περίμενε αν παραβιάζαμε την προθεσμία. Πρώτη προσπάθεια στο ΚΤΕΛ στον Κηφισό δεν έφερε αποτέλεσμα γιατί τα οχήματα παντός είδους τα είχαν επιτάξει. Τρέχοντας με ταξί πήγαμε στον σταθμό Λαρίσης αλλά και εκεί δεν υπήρχε μέσον διαθέσιμο. Γυρίσαμε στην Ομόνοια και πήραμε ταξί έξω από του Μπακάκου το φαρμακείο για να μας πάει στην Πάτρα. Με χαρά αλλά και συγκίνηση γνωρίσαμε τον ταξιτζή ο οποίος ήταν από το χωριό μας (Φαρακλάτα).

Άγγελος Κοσμάτος (κοστελέτος) πατέρας του Σπύρου (της σχολής ντο ρε μι) . Περάσαμε από το σπίτι του πρώτα για να ενημερώσει τη γυναίκα του Ιωάννα το γένος Βαρδαραμάτου μια υπέροχη δασκάλα. Ολοταχώς λοιπόν για Πάτρα. Στο δρόμο προηγούντο στρατιωτικά καμιόνια με τα φανταράκια  που υπηρετούσαν τη θητεία τους με προορισμό την Ηγουμενίτσα. Τραγουδούσαν και μας έκαναν το σήμα της Νίκης. Πολλά κορίτσια είχαν βγεί στο δρόμο και τους έδιναν νερό και γλυκά. Λεβεντιά και υπερηφάνεια το κυρίαρχο συναίσθημα των στρατευμένων παιδιών. Θυμάμαι ήταν αφόρητη ζέστη,  το ταξί που ήταν κάποιας ηλικίας άναψε αρκετές φορές στη διαδρομή. Σταματάγαμε για να κρυώσει αλλά είχαμε τόσα να πούμε με τον Άγγελο που oi  καθυστερήσεις δεν μας πείραζαν. Αγωνιούσαμε μόνο να προλάβουμε το   καράβι για Κεφαλονιά. Τα καταφέραμε τέλος πάντων.  Μόλις έφτασε το F.B.  ο πρώτος που βγήκε ήταν Ο Γιάννης ο Αντωνάτος. Μόλις τον είδε ο Γιώργος ντυμένο αξιωματικό με την ιατρική του τσάντα στα χέρια έπεσε στην αγκαλιά του και κλαίγανε και οι δύο. Υπήρξαν συμμαθητές από το Δημοτικό. Μας αποχαιρέτησε βιαστικά γιατί έφευγε αμέσως για Ηγουμενίτσα. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακολούθησαν πολλά άλλα συγκλονιστικά που απαιτούν μια άλλη ανάρτηση............

Eισβολή στην Κύπρο

Όπως σας έλεγα μείναμε δεκαπέντε μέρες στις Μπαχάμες και λόγω της ακρίβειας αλλά και γιατί δεν είχαμε τίποτα άλλο να δούμε πήραμε το αεροπλάνο για Νέα Υόρκη. Στο διάστημα της παραμονής μας στο νησί  δυό άνθρωποι Νέοι και μόλις παντρεμένοι (ουσιαστικά ήταν ταξίδι του μέλιτος) δεν ανοίξαμε ούτε μία φορά την τηλεόραση. Όλη μέρα γυροβολιό και τις νύχτες τις καυτές ποιός κοίταζε τηλεόραση. Έτσι 19 Ιουλίου 1974 πατήσαμε πόδι στο αεροδρόμιο Κένεντη.  Περιμένοντας για τις βαλίτσες μας ακούμε << Κυρίες και Κύριοι η πτήση της Ολυμπιακής για Αθήνα αναχωρεί τέσσαρες και τριάντα. Παρακαλούνται οι επιβάτες να προσέλθουν στην πύλη 14.>> Και μου λέει ξαφνικά ο Γιώργος << πάμε Ελλάδα αν έχει θέσεις>>? Άλλο που δεν ήθελα εγώ. Πέταξα από τη χαρά μου. Και θέσεις βρήκαμε και στην ίδια σειρά καθίσματος δίπλα από μένα κι 'άλλος Γιώργος ναυτικός και φτιάξαμε ένα θαυμάσιο τρίο. Μόλις πήραμε το βάπτισμα του αέρος πέρασαν οι αεροσυνοδοί Ελληνικές εφημερίδες. Ανοίγει μία ο δικός μου και διαβάζει για την απόπειρα δολοφονίας του Μακάριου. <<Γιώργη πάμε για στρατιώτες στην Πατρίδα θάχουμε πόλεμο>> λέει στον ναυτικό.  Δεν τον λάβαμε και πολύ υπόψη μας αλλά είχε δίκιο.  Τέλος πάντων φτάσαμε ωραία και καλά πήγαμε στο Ξενοδοχείο μας και κανονίσαμε να κάνουμε μια βόλτα στη Σαντορίνη και μετά να πάμε Κεφαλονιά. Μα λογαριάζαμε χωρίς τον Ξενοδόχο. Το επόμενο πρωϊ στις έξι μας καλούν στο τηλέφωνο από τη ρεσεψιόν και μας λένε <<Παιδιά ελάτε κάτω . Έχουμε Γενική Επιστράτευση>>. Μιλάμε για 20 Ιουλίου 1974 με χούντα στην εξουσία. Αρχίζει για μας μια αξέχαστη ιστορία μετά βασάνων γιατί και ο Γιώργος ήταν στρατεύσιμος. Λέω μετά βασάνων γιατί έδιναν ένα εικοσιτετράωρο για να δώσουν το παρόν οι στρατευμένοι  στα κατά τόπους καταγωγής τους στρατολογικά γραφεία πράγμα ανέφικτο για μας που έπρεπε να πάμε Κεφαλονιά. Και δόστου εμβατήρια και κλάματα οι γυναίκες και γενική αναταραχή. Εν τω μεταξύ δεν είχε μαζί του το απολυτήριό του από το Πολεμικό Ναυτικό ως  όφειλε αφού ταξίδευε , αλλά ευτυχώς στο Αμερικάνικο διαβατήριο ήταν περασμένα τα στοιχεία του απολυτηρίου του (λωρίδα κυανή κ.λ.π.) διαφορετικά θα είχαμε περιπέτειες. Την 21η Ιουλίου ξεκίνησε η δική μας Οδύσσεια να φτάσουμε Κεφαλονιά. Δεν μας χωράει εδώ. Στην επόμενη ανάρτησητα λέμε.