Όταν επέστρεψα οριστκά από την ξενιτιά στον τόπο μου πρίν 44 χρόνια, τα Χριστούγεννα καί την Πρωτοχρονιά, έπιανε φωτιά το κουδούνι μου από τα παιδιά που χτύπαγαν καί φώναζαν <<Νά τα πούμε>>? Μού έδιναν τόση χαρά τα παδικά Κάλαντα πού τόσο μού είχαν λείψει στην ξένη Γή. Σιγά σιγά όμως μά σταθερά, λιγόστευαν τά παιδιά μέχρι πού τα απεκλεισε και ο κόβιντ. Φέτος κανένα παιδί δεν χτύπησε την πόρτα μου. Ρώτησα τις γειτόνισές μου άν άκουσαν κάλαντα και ψάχνοντας να εξηγήσουμε το φαινόμενο, με τρόμο μετρήσαμε και ξαναμετρήσαμε καί καταλήξαμε στη θλιβερή διαπίστωση, ότι στο χωριό μας τα Φαρακλάτα, απλά δεν υπάρχουν παιδιά. ΠΑΤΡΙΔΑ Δώσε κίνητρα καί στήριξε τις γυναίκες να γεννούν τα παιδιά τους νέες όπως η φύση τους προστάζει και να μην καταπονούν τό σώμα και την ψυχή τους με δαπανηρές, τρομερά επώδυνες , επικίνδυνες και συχνά ύποπτες καί ανήθικες εξωσωματικές. Τα παιδιά χρειάζονται νέους Γονείς για νά λαμβάνουν από αυτούς ζωντάνια καί ενέργεια και παππούδες, γιαγιάδες ηληκιωμένους καί από αυτούς να λαμβάνουν τη Σοφία τους και τον ελεύθερο χρόνο τους. Κόσμος χωρίς παιδιά είναι ένας κόσμος θλιβερός. Η φύση ξέρει πολύ καλά τι κάνει και αν την ακολουθήσουν οι νέες κοπέλες θα είνα όλα καλύτερα για τις ίδιες για τα παιδάκια τους και κυρίως για την πατρίδα πού πρέπει να τις στηρίζει για να φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Καλή Χρονιά σε όλους.
