Ο πατέρας της μάνας μου ο αγαπημένος μου Νόνος Σπύρος Βαρδαραμάτος, ήταν ο πρώτος μετανάστης της οικογένειας το έτος 1919 με προορισμό την Αμερική. Η πρώτη του κόρη και μητέρα μου, ήταν μόλις 5 χρονών. Όταν το 1935 κατάφερε να κάνει πρόσκληση στην οικογένειά του η μητέρα μου ήταν ήδη παντρεμένη και δεν δικαιούτο το ευεργέτημα του πατέρα της. Ξέμεινε λοιπόν μα πάντα πλανάτο στον αέρα η πεποίθηση ότι και η ίδια καί εμείς τα παιδιά της θα καταλήγαμε στήν Αμερική. Δύσκολο πολύ γιατί ο μεταναστευτικός νόμος επέτρεπε μόνο έκδοση βίζας σε πρώτου βαθμού συγγενείς. Γονείς δηλαδή σε ανύπαντρα παιδιά και παιδιά προς Γονείς αφού πρώτα γίνουν Αμερικανοί Πολίτες. Ο σεισμός όμως του 1953 με μεσολάβηση του Οργανισμού Παγκοσμίων Εκκλησιών επέτρεψε στον Νόνο μου να καλέσει τα σεισμόπληκτα εγγόνια του από 16 χρονών και επάνω και αφού καταθέσει χρηματική εγγύηση αρκετά υψηλή να πάρουν την πολυπόθητη βίζα. Έτσι το 1955 τα αδέλφια μου πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Ενοείται εγώ ούσα μόνο 10 χρονών έμεινα εκτός πακέτου και για μέρες θρηνούσα πού έχασα τα αδέλφια μου. Κάποια στιγμή έφυγαν και οι Γονείς μου με πρόσκληση από τον αδελφό μου και τούς επετράπη να με καλέσουν εμένα αμέσως μόλις τους δοθεί η πράσινη κάρτα και χωρίς την προυπόθεση να είναι Αμερικανοί Πολίτες. Αυτό γιατί ήμουνα μόλις 14 χρονών και είχα το δικαίωμα προστασίας ανηλίκου. Όταν ήλθε η σειρά μου ομολογώ δεν πέταξα από χαρά γιατί ζούσαμε στην Αθήνα, φοιτούσα στο ένατο Γυμνάσιο Θηλέων, πέρνούσα υπέροχα κοντά σε μιά αρχόντισα Αθηναία αδελφή της Νόνας μου. Δέν ήθελα να φύγω εκλαιγα μαύρο δάκρυ αλλά έπρεπε να πάω στους Γονείς μου. Νάμαι λοιπόν το Δεκέμβριο του 1963 στην Πρεσβεία για να περάσω από Γιατρούς πρίν την τελική συνάντηση με τον Πρόξενο πού αυτός αποφάσιζε για την έκδοση βίζας. Στην αίθουσα αναμονής για την ακτινογραφία θώρακος περιμέναμε δέκα κοριτσόπουλα έφηβες σαν και μένα. Μεγαλύτερη όλων μας μιά ξανθή κούκλα λυγερή κοπέλα 19 χρονών από την Ευρυτανία νιόπαντρη, συνοδευόμενη από τον σύζυγό της . Ένας γοητευτικός άντρας καλοντυμένος, ετών 55 παρακαλώ. Μάς κάλεσαν όλες μαζί μας έγδυσαν από τη μέση και πάνω και στη σειρά μας ακτινογραφούσαν. Είχαμε όλες κοκκινήσει από ντροπή για το γδύσιμο. Η νύφη των 19 χρονών ήταν γεμάτη δαγκασιές στα εφηβικά στητά στήθη της και σε όλο της τον κορμό. Θυμάμαι την ρώτησε ο γιατρός ποιός τα έκανε αυτά. Χαμήλωσε το βλέμμα και υποταγμένη στη μοίρα της του είπε με το ιδίωμα της γλώσσας της <<ου άντρασμ>>. Δεν τη ξέχασα ποτέ αυτή την καλονή. Ιφιγένια πού θυσιάστηκε από τον πατέρα της για να σωθούν τα παιδιά πού εκείνος έκανε χωρίς να τη ρωτήσει. Καί πόσες άλλες τέτοιες θυσίες !! Νύφες του Παντελή Βούλγαρη.
