Δύο Πατρίδες

Τα χρόνια που έζησα στην Αμερική νοσταλγούσα βασανιστικά τα παιδικά μου χρόνια τα αθώα και ανέμελα.  Όταν επέστρεψα στο νησί μου δεν φανταζόμουν ότι θα εξακολουθούσα να βασανίζομαι πάλι από νοσταλγίες. Δεν μπορείς να διαγράψεις μια εικοσαετία που ξεκίνησε στα 14 και τέλειωσε στα 34.

 Χωρίς αμφιβολία είναι τα ανήσυχα χρόνια της εφηβείας, η εποχή που τρελαίνονται οι ορμόνες ενός κοριτσιού που κατά βάθος είναι ακόμη παιδί, τα χρόνια που κάνεις τους φίλους σου τους αληθινούς, τα χρόνια του πρώτου έρωτα. Είναι οι φίλοι των φοιτητικών θρανίων και αργότερα  οι συνάδελφοι στον επαγγελματικό τομέα. Όσο είναι δεδομένοι δεν τους δίνουμε πιθανόν την σημασία που τους αξίζει. Μόλις βρέθηκα λοιπόν μακριά τους πνιγόμουνα από τη θλίψη της απουσίας τους και για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει το κλισέ έχω δύο πατρίδες. Είναι κατά κάποιο τρόπο ένας διχασμός και μια ταλάντευση για το που τελικά ανήκεις όταν γίνεσαι μετανάστης. Υπήρχαν στιγμές που μελαγχολούσα αλλά σύντομα οι φίλοι των παιδικών χρόνων και οι καινούργιοι που έκανα,  σχεδόν διέγραψαν εκείνους της ξενιτιάς. Βέβαια δεν τους ξεχνώ αλλά δεν υποφέρω για πάρτη τους και αποφάσισα ότι η δεύτερη πατρίδα είναι μια χώρα που για τους δικούς της λόγους σε δέχεται και σε υιοθετεί αλλά δεν μπορεί να γίνει αληθινή πατρίδα σου τουλάχιστον όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. Για μένα κάθε μορφή υιοθεσίας δεν είναι το απόλυτα γνήσιο και καθαρό που εγώ επιδιώκω όλη μου τη ζωή και κρύβει μια νοθεία, ένα ας πούμε (ένα μπαστάρδεμα) που δεν ταιριάζει στον χαραχτήρα μου. Έτσι αποφάσισα ότι το δύο πατρίδες δεν ισχύει για μένα συνεπώς δεν υπάρχει διχασμός. Είμαι λοιπόν στο σπίτι μου, στο νησί μου, στην Πατρίδα μου, και χωρίς έπαρση λέω είμαι γαλήνια και ευτυχισμένη.