Τότε και τώρα

Η υπερπροβολή του ζεύγους Κασελάκη, με ταξίδεψε πίσω στην Αθήνα και τ ην Ελλάδα του 1963. Τότε πού  άδικα υπέφεραν κάποια πλάσματα του Θεού  χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Ακραίες οι τότε νοοτροπίες και συμπεριφορές στη διαφορετικότητα, αλλά αναρωτιέμαι μήπως και η σημερινή υπερπροβολή είναι ακραία.

Θεωρώ ότι ήμουν τυχερό παιδί γιατί από την πρώτη Δημοτικού όλες μου τις διακοπές τις ζούσα στην Αθήνα κοντά σε μια υπέροχη θεία αδελφή της εκ μητρός Νόνας μου, αληθινής Αρχόντισσας και όταν οι Γονείς  μου έφυγαν για  Αμερική , έμεινα με τη θεία μου 2 χρόνια μέχρι να εγκριθεί η πρόσκληση τον Γονιών μου. Ήταν τα ωραιώτερα χρόνια της εφηβείας μου. Σε ένα υπέροχο Νεοκλασικό τριώροφο, στην οδό Θερμοπυλών γωνία με την οδό Γρανικού αριθμός 1. Από την κρεβατοκάμαρά μου έλεγα την τελευταία καληνύχτα στην Ακρόπολη.

Κοντά στη θεία Σπυριδούλα γνώρισα τι σημαίνει Θέατρο. Αλέξης Μινωτής, Αιμίλιος Βεάκης, Κάρολος Κούν και πολλοί άλλοι. Η κουζίνα του σπιτιού μας έβγαζε σε μιά τεράστια σιδερένια στροφική σκάλα που ξεκίναγε από το υπόγειο και έφτανε στη ταράτσα όπου ήταν το πλυσταριό. Δίπλα μας ακριβώς Γρανικού 3 μια μεγάλη μάντρα που ήταν πρακτορείο Μεγάρων. Εκεί άραζε το λεωφορείο που συνέδεε τα Μέγαρα με την Αθήνα. Στη μάντρα υπήρχε ένα σπιτάκι  γραφικό στο οποίο ζούσε ένα θαυμάσιο παιδί πανέμορφο και ομοφυλόφιλο. Ήταν μορφωμένο αλλά για ευνόητους λόγους τότε καθάριζε γραφεία και σκάλες. Τα βράδυα ζούσε τη δική του αλήθεια. Χόρευε σε νυχτερινό κέντρο οριεντάλ. Ντυνόταν κατάλληλα  καί  μάγευε με το χορό του. Αργότερα στη ζωή μου είδα πολλές γυναίκες να χορεύουν αλλά  καμία σαν το Βασίλη. Ένα καλοκαίρι ήλθε στην Αθήνα η τότε διάσημη Τζέην Μάνσφιλντ  η οποία τρελάθηκε με το χορό του και φωτογραφήθηκε μαζί του. Υπέφερε πολλά ο αγαπημένος μου φίλος και πολλές φορές τον χλεύαζαν και τον ταπείνωναν χωρίς αιτία. Όταν έφυγα μου χάρισε ένα δίσκο 45 στροφών του Γιάννη Βογιατζή με το τραγούδι στη μία πλευρά << Αθήνα Αθήνα >> και στην άλλη << ¨ονειρα όνειρα>>  γιατί λάτρευα το Βογιατζή. Μέτρησε το κεφάλι του και με παρακάλεσε να του στείλω μιά καλή περούκα για την αμφίεσή του. Δεν πρόλαβα. Λίγο μετά την αναχώρησή μου κάποιοι αλήτες όταν επέστρεφε νύχτα από το χορό του, τον χτύπησαν πολύ και το πρωϊ τον βρήκαν στο κρεβάτι του πεθαμένο. Ήταν πολύ σκληρή εποχή τότε για αυτά τα παιδιά που τα περισσότερα ήταν υπέροχα πλάσματα. Δεν ξεχνάω ποτέ το Βασίλη και πολλές φορές μονολογώ και του λέω <<Κρίμα που δεν ζείς σε τούτη την εποχή φίλε μου>>. Τούτη η ανάρτηση αφιερωμένη σε σένα με αγάπη.