Όταν ο πατέρας μου είχε μπεί σε βαθειά γεράματα, τότε που οι άνθρωποι θυμούνται μόνο τα παλιά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του μου έλεγε κάθε μέρα την ιστορία του και τα γέρικα μάτια του έλαμπαν από τα δάκρυα αλλά και υπερηφάνεια. Την καταθέτω όπως ακριβώς μου την έλεγε.
<<Άκου θυγατέρα όταν γυρίσαμε από τον πόλεμο με τους Ιταλούς, όπου είχαμε πολεμήσει καμιά τριανταριά Φαρακλάδες και είχαμε Λοχία μας τον Τάση τον Σιμάτο , μέρες πριν το πανηγύρι μας κάλεσε όλους με τα στρατιωτικά μας ρούχα και τα όπλα μας και ξανάγινε Λοχίας μας. Το απόγευμα του Ευαγγελισμού κανονικά παρατεταγμένοι πρωπορευόμαστε της εικόνας της Βαγγελίστρας και σε τακτά διαστήματα μας πρόσταζε ΠΥΡ. Και ο ένας μετά τον άλλον πυροβολούσαμε ψηλά στον αέρα. Ο Σταθμάρχης της Χωροφυλακής στα Δειλινάτα ακούγοντας τις ομοβροντίες κατέβηκε με τζίπ ανήσυχος στο χωριό. Μόλις τον είδε ο Λοχίας μας διέταξε ΠΡΟΣΟΧΗ αλτ. ΠΑΡΑ ΠΟΔΑΣ αλτ. Ο Σταθμάρχης τους χαιρέτησε στρατιωτικά και ακολούθησε την λιτανεία και οι ομοβροντίες συνεχίστηκαν για πολύ μέχρι που η Βαγγελίστρα επέστρεψε στην εκκλησία και το άγημα απέδωσε Τιμές.>> Δεν ξεχνώ ποτέ αυτή την διήγηση του πατέρα μου. Σήμερα δεν ζεί κανένας από τα φανταράκια ούτε ο Λοχίας τους και για χρόνια μετά Πρόεδρος της Κοινότητας. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου