Την Παρασκευή το βράδυ πήγα στην ακολουθία των
Χαιρετισμών της Παναγίας. Πάντοτε από
παιδί με μάγευαν οι Εσπερινές και οι Ολονύκτιες
ακολουθίες, χωρίς να έχω ακόμη συσχετίσει όλα αυτά με τη Θρησκεία. Ήμουν
πολύ μικρή για να εκτιμήσω το Μεγαλείο της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας. Ακολουθούσα
τη μάνα, όπως άλλωστε όλα τα παιδιά της εποχής εκείνης, και πειθαρχούσαμε γιατί
από μόνος του ο χώρος μάς επέβαλε τον Σεβασμό. Μόνο ταπεινά κεράκια φώτιζαν τις
μορφές των Αγίων, η εκκλησία γεμάτη άνδρες, γυναίκες και παιδιά. Λιβάνι μεθυστικό, κατάνυξη, ψαλμωδίες
υπέροχες και ο μοναδικός παπά Διονύσης
Κωνσταντάκης που όπου κι αν με πηγε η ζωή τέτοιον παπά δεν ξανάκουσα. Τώρα
βέβαια άλλαξαν πολλά. Η τηλεόραση μας κρατά σπίτι, οι μανάδες ίσως έχουν άλλες
απόψεις, τα συστήματα στα σχολεία διαφορετικά, και οι εκκλησίες δεν γεμίζουν
πιά. Πιθανόν οι τωρινοί νέοι να πιστεύουν περισσότερο από τους παλιούς και να
είναι πιό ουσιαστικοί ως προς τα κάθε είδους πιστεύω τους, αλλά νομίζω ότι η
ευτυχία και η αγαλλίαση που νοιώθαμε εμείς στο χώρο της εκκλησίας δεν
συγκρίνεται με τίποτα. Είχαμε τη φτώχεια μας τότε αλλά οι αγωνίες των σημερινών
παιδιών τρομερές και δεν έχουν που να καταφύγουν και ποιόν να εμπιστευτούν για
τα προβλήματα που εμείς τους κληρονομήσαμε. Να θυμούνται όμως ότι αναμφισβήτητα
υπάρχει Θεός και η εκκλησία δεν είναι άσχετη μαζί του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου