<< Το του θανάτου μυστήριο>>

Εκείνο το καλοκαίρι η αδελφή μου ήλθε από την Αμερική με τον άντρα της και τα τρία της αγόρια.

Μιά Κυριακή όλοι μαζί πήγαμε στην εκκλησία (Ευαγγελίστρια-Άγιος Δημητριος-Φαρακλάτα). Σε αρκετή απόσταση μια γραφική κατηφοριά οδηγεί στην κύρια είσοδο της εκκλησίας. Προπορεύονταν η αδελφή μου, ο άντρας της και η μάνα μας και εγώ με τα ανήψια μου ακολουθούσαμε. Η εικόνα τους όπως έβλεπα την πλάτη τους είναι ολοζώντανη στη σκέψη μου.

Ήταν 25 Ιουλίου 1995. Δύο μέρες μετά  27 τού μήνα έφυγαν για το σπίτι τους. Στις 30 Ιουλίου είδα το εξής όνειρο. <<Βαδίζαμε πάλι πρός την εκκλησία όλοι μας αλλά αυτή τη φορά η αδελφή μου ήταν ντυμένη νύφη και ο άντρας της γαμπρός όπως τούς βλέπετε στη  φωτογραφία της ανάρτησης. Το ίδιο νέοι και ωραίοι. Εφτά σκαλοπάτια ανεβαίνουμε για να μπούμε μέσα στο Ναό. Στο τελευταίο πλατύσκαλο μας περίμενε ο πατέρας μας (πεθαμένος ήδη πέντε χρόνια), ντυμένος με το κοστούμι και τη γραβάτα με τα οποία τον ενταφιάσαμε. Χωρίς καθόλου να μας μιλήσει άνοιξε την παλάμη του και μάς έκανε STOP. Εμείς παγώσαμε κυριολεκτικά. Κατέβηκε τα σκαλιά και έδωσε το μπράτσο του στην αδελφή μου. Εκείνη άφησε τον άντρα της έπιασε τον πατέρα μας γελαστή αγκαζέ, και μαζί  ανέβηκαν τα σκαλιά. Μπήκαν μέσα χωρίς να μας κοιτάξουν καθόλου και η πόρτα έκλεισε πίσω τους ερμητικά>>. Θορυβημένη το πρωί στον καφέ μας διηγήθηκα στη μάνα μας το όνειρο. <<Ο Θεός να βάλει το χέρι του. Κακό και μαύρο το όνειρό σου θυγατέρα>> μού είπε. Δύο μέρες μετά στις 2 Αυγούστου η αδελφή μου πέθανε ακαριαία  από ολική ρήξη του αυχένα σε φοβερό τροχαίο δυστύχημα. Πήγαμε με τη μάνα για την κηδεία της στό Ρίτσμοντ της Βιργινίας και την αποχαιρετίσαμε. Τα δύο αγόρια της επιστήμονες Πυρηνικής Φυσικής στη Ν.Α.Σ.Α. και ο μικρός της νευροχειρουργός για παιδιά στο Τζόν Χόπκινς Μεμόριαλ στη Βαλτιμόρη. Τούς ρώτησα λοιπόν επηρεασμένη από το όνειρό μου άν πιστεύουν ότι υπάρχει ζωή μετά το θάνατο. <<Δεν γνωρίζουμε θεία. Δεν μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε ούτε να το αποκλείσουμε. Μέσα από τις επιστήμες που υπηρετούμε και οι τρείς, το ψάχνουμε απεγνωσμένα. Πάντα εκεί που νομίζουμε ότι περίπου το βρήκαμε συναντάμε τοίχο αδιαπέραστο>>. <<We just don't know>>. Μέγα λοιπόν φίλοι μου <<το του θανάτου Μυστήριο>>. Εγώ όμως πιστεύω ότι ο πατέρας μου μάς ειδοποίησε για το τραγικό πού έμελλε να γίνει. Καί αυτό μου λέει ότι με το θάνατο δεν τελειώνει τίποτα.