Αινείτε Αυτόν εν χορδαίς και οργάνοις

Η εκκλησία στις ξένες Πατρίδες είναι μια κυψέλη, ένας ζωντανός οργανισμός πολύτιμος για τις κοινότητες της διασποράς. Σημείο αναφοράς κάθε Κυριακή και γιορτή στο οποίο συγκεντρωνόμαστε όχι μόνο για να υμνήσουμε το Θεό αλλά και να δούμε ο ένας τον άλλον. Εμείς είχαμε έναν υπέροχο ιερέα και μια εξαιρετική τετραφωνική χορωδία στην οποία γράφτηκα αμέσως και εγώ όπου έμεινα δέκα χρόνια. Η κοπέλα που έπαιζε όργανο ήταν άριστη μουσικός και ο μαέστρος μας επίσης. Καθιερωμένο κάθε Τετάρτη απόγευμα πρόβα γενική για τη λειτουργία της Κυριακής. Το λιμάνι σε απόσταση αναπνοής, με Ελληνικά εμπορικά καράβια καθημερινώς αγκυροβολημένα, κάθε Τετάρτη την ώρα της πρόβας μας, έφερνε τους Ναυτικούς μας μέσα στην εκκλησία. Πολύ συγκινημένοι παρακολουθούσαν και άφηναν πολλά λεφτά στο παγκάρι. Ήταν όλοι καλά παιδιά πνιγμένα στη νοσταλγία για τα σπίτια τους και τους δικούς τους. Μου είχε ανατεθεί από τον ιερέα επειδή ήμουν η μόνη που μίλαγα καθαρά τα Ελληνικά να λέω σόλο το Σύμβολο της Πίστεως. Στηνόμουν προσοχή μπροστά στη μεσαία πύλη και χωρίς βιβλίο απήγγειλα το <<Πιστεύω>>. Στην αντανάκλαση των Εικόνων έβλεπα τον πατέρα μου που καθόταν στην πρώτη σειρά να σκουπίζει τα μάτια του. Η συγκίνησή του ήταν μεγάλη όχι μόνο επειδή η μικρή του κόρη απήγγειλε αλλά επειδή είχε υποβληθεί σε μια λεπτή χειρουργική επέμβαση στα αυτιά του, που στέφθηκε με επιτυχία και  μετά από 40 χρόνια  προβληματικής ακοής,  άκουγε το Σύμβολο της Πίστεως καθαρά από το παιδί του. Αξέχαστες στιγμές για κείνον και για μένα.