Αγώνας Δρόμου

Αρχίσαμε λοιπόν αγώνα δρόμου για να παρουσιαστεί ο Γιώργος μέσα στα προβλεπόμενα χρονικά όρια γιατί με χούντα στην εξουσία δεν ξέραμε τι μας περίμενε αν παραβιάζαμε την προθεσμία. Πρώτη προσπάθεια στο ΚΤΕΛ στον Κηφισό δεν έφερε αποτέλεσμα γιατί τα οχήματα παντός είδους τα είχαν επιτάξει. Τρέχοντας με ταξί πήγαμε στον σταθμό Λαρίσης αλλά και εκεί δεν υπήρχε μέσον διαθέσιμο. Γυρίσαμε στην Ομόνοια και πήραμε ταξί έξω από του Μπακάκου το φαρμακείο για να μας πάει στην Πάτρα. Με χαρά αλλά και συγκίνηση γνωρίσαμε τον ταξιτζή ο οποίος ήταν από το χωριό μας (Φαρακλάτα).

Άγγελος Κοσμάτος (κοστελέτος) πατέρας του Σπύρου (της σχολής ντο ρε μι) . Περάσαμε από το σπίτι του πρώτα για να ενημερώσει τη γυναίκα του Ιωάννα το γένος Βαρδαραμάτου μια υπέροχη δασκάλα. Ολοταχώς λοιπόν για Πάτρα. Στο δρόμο προηγούντο στρατιωτικά καμιόνια με τα φανταράκια  που υπηρετούσαν τη θητεία τους με προορισμό την Ηγουμενίτσα. Τραγουδούσαν και μας έκαναν το σήμα της Νίκης. Πολλά κορίτσια είχαν βγεί στο δρόμο και τους έδιναν νερό και γλυκά. Λεβεντιά και υπερηφάνεια το κυρίαρχο συναίσθημα των στρατευμένων παιδιών. Θυμάμαι ήταν αφόρητη ζέστη,  το ταξί που ήταν κάποιας ηλικίας άναψε αρκετές φορές στη διαδρομή. Σταματάγαμε για να κρυώσει αλλά είχαμε τόσα να πούμε με τον Άγγελο που oi  καθυστερήσεις δεν μας πείραζαν. Αγωνιούσαμε μόνο να προλάβουμε το   καράβι για Κεφαλονιά. Τα καταφέραμε τέλος πάντων.  Μόλις έφτασε το F.B.  ο πρώτος που βγήκε ήταν Ο Γιάννης ο Αντωνάτος. Μόλις τον είδε ο Γιώργος ντυμένο αξιωματικό με την ιατρική του τσάντα στα χέρια έπεσε στην αγκαλιά του και κλαίγανε και οι δύο. Υπήρξαν συμμαθητές από το Δημοτικό. Μας αποχαιρέτησε βιαστικά γιατί έφευγε αμέσως για Ηγουμενίτσα. Στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ακολούθησαν πολλά άλλα συγκλονιστικά που απαιτούν μια άλλη ανάρτηση............