Καλοκαίρι καί καταχνιά

                     

                            <<   Τα λόγια της αγάπης μας τραγούδι που ατέλειωτο το είχαμε αφήσει
                                γιατί έφυγε το καλοκαίρι εκείνο και χάθηκε η αγάπη πριν ανθίσει>>


Έφυγε και τούτο το καλοκαίρι και πάντα μελαγχολώ και αναρωτιέμαι αν το επόμενο  θα με βρεί καλά για να ζήσω τις χαρές του. Βέβαια οι χαρές της νιότης << τραγούδια που ατέλειωτα τα είχα αφήσει>>, όπως λέει το όμορφο τραγούδι, ζουν πλέον στην καρδιά μου και στη μνήμη μου και είμαι ευτυχισμένη που τα έζησα τότε που τους έπρεπε να τα ζώ. Πιστεύω πως ένα τέτοιο καλοκαίρι έχουμε ζήσει όλοι μας γιατί τα νιάτα είναι νιάτα από καταβολής κόσμου. Θυμάμαι σε ένα μου ταξίδι ένα βράδυ στο τότε υπέροχο Λιμανάκι που είχα πάει με κοριτσίστικη παρέα, ήλθε ένα παλληκαράκι γύρω στα δεκαοχτώ που μου ήταν τελείως άγνωστο, και με ευγένεια αλλά και τράκ μου ζήτησε να χορέψουμε. Τρέμανε τα πόδια του και χορεύοντας τον κουβέντιαζα για να ηρεμήσει. Έμαθα λοιπόν πως το πανέμορφο αυτό αγόρι ήταν από το χωριό μου. Από τότε κάθε φορά που με βλέπει (οικογενειάρχης πλέον) μου λέει <<Αν ήξερες πόση αυτοεκτίμηση ένοιωσα που δέχθηκες να χορέψουμε. Αν είχες αρνηθεί δεν θα ξανατολμούσα να ζητήσω από κοπέλα να χορέψουμε>>.
Αυτή η μαγεία του παιχνιδιού και της διεκδίκησης από το αγόρι για το κορίτσι δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμη στην εποχή που ζούμε. Θέλω να πιστεύω πως δεν άλαξαν τόσο οι καιροί. Θα ήταν κρίμα οι νέοι να μη βιώνουν  τη λαχτάρα της προσμονής που κάνει τον Έρωτα πραγματικό Θεό.
Άς πάει στο Καλό λοιπόν και τούτο το καλοκαίρι (θεωρητικά τουλάχιστον) γιατί στην όμορφη χώρα μας αργεί να έλθει η καταχνιά του Φθινοπώρου.