Στά αδέλφια μου

Τα δικά μας παιδικά χρόνια σε ένα χωριό , η φωτογραφία ήταν πολυτέλεια. Εκείνο το Πάσχα του 1950 πέρασε ένας φωτογράφος και καλούσε  τον κόσμο φωνάζοντας.  Η μάνα μάς μάζεψε και τα τέσσερα και είναι η μόνη φωτογραφία που είμαστε όλα μαζί. Όρθια η μεγάλη μας αδελφή Ερατώ 17 χρονών, η Τασούλα 13, ο Γεράσιμος 15, και με εμένα τη Γιωργία 5 χρονών τσουγκρίζει το κόκκινο αυγό.  Λίγες μέρες μετά Πρωτομαγιά 1950 έφυγε η Ερατώ για Αμερική να βρεί το νόνο και τη νόνα μας.  Με το σεισμό του 1953 φύγατε και εσείς οι δύο Γεράσιμε και Τασούλα και εγώ κάθε φορά που θυμάμαι τον αποχωρισμό μας κλαίω και θρηνώ όπως  τότε πού φύγατε. Πολλά χρόνια αργότερα μετανάστευσα και εγώ μαζί με τους Γονείς μας. Ήμουν 14 χρονών και σας βρήκα όλους παντρεμένους και διάσπαρτους σε διαφορετικές Πολιτείες. Εκεί που νόμιζα πώς θάμαστε πάλι όλοι μαζί γεύτηκα την πρώτη απογοήτευση. Όταν εσείς φύγατε δεν υπήρχε τηλέφωνο μόνο τα γράμματά σας που συχνά κάνανε ένα μήνα να φτάσουν και χωρίς να το καταλαβαίνουμε κάπου χανόμασταν. Η ξενιτιά ίσως με τα βάσανά της κάνει τους ανθρώπους απόμακρους . Σκληρή δουλειά και μονοτονία.  Η αγάπη μας δεν μειώθηκε ποτέ αλλά εκείνο το υπέροχο δέσιμο που είχαμε σαν παιδιά με όλη μας τη φτώχεια, δεν το ξαναβρήκαμε ποτέ.  Όσο και να προσπαθούσαμε  ποτέ δεν   καταφέραμε να γιορτάσουμε Πάσχα όλοι μαζί στο σπίτι της μάνας και του πατέρα. Δεν μπορείς να λείπεις από τη δουλειά σου  σε αυτές τις Πατρίδες. Μια δεύτερη φορά σας αποχαιρετίσαμε ο Γεράσιμος και εγώ όταν επιστρέψαμε στην Πατρίδα μαζί με τους Γονείς μας και για άλλη μιά φορά έριξα μαύρο δάκρυ όταν είπαμε αντίο. Ήλθατε πολλά καλοκαίρια με τα παιδιά σας  αλλά όλοι μαζί δεν ξαναβρεθήκαμε να φωτογραφηθούμε   Φύγανε οι Γονείς μας προ πολλού φύγατε και εσείς  αδέλφια μου αγαπημένα.. Δεν σας ξεχνώ ποτέ και σας αγαπώ πάντα. Θέλω όμως να ελπίζω ότι θα ξαναβρεθούμε κάποτε σε μιά άλλη διάσταση όλοι μαζί όπως τότε πού υπήρξαμε φτωχά αλλά ευτυχισμένα παιδιά.