Άραγε για πόσους...........

Μετανάστευσα στις Η.Π.Α. 14 χρονών και έμεινα 20 χρόνια. Στά 34 μου επιστρέψαμε στη λατρεμένη μας Κεφαλονιά. Εκτός από την οικοσκευή μου στην καρδιά καί στη μνήμη μου έφερα μαζί μου αγαπημένους συμμαθητές, φίλους, εφηβικούς έρωτες και όσα υπέροχα βιώνουμε όλοι από 14 έως 34 χρονών. Πολλοί από τούς φίλους μου τής Νέας Υόρκης και της Νέας Υερσέης νοσούν από την πρωτόγνωρη μάστιγα τού ιού. Aνάμεσά τους και ο Σταύρος Νιφοράτος του οποίου ο πατέρας υπήρξε λαθρομετανάστης από τα Βαλσαματα, νοσεί πρός το παρόν στο σπίτι του. Μαζί πιό σοβαρά η γυναίκα του. Χθές σε επικοινωνία μας πρίν μου πεί καληνύχτα  με σπασμένη φωνή και παράπονο μου είπε <<Άραγε θα ξαναιδωθούμε στην Κεφαλονιά>>? Πάγωσα χωρίς να βρώ κάτι να του πώ γιατί για πρώτη φορά συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε τον Μέλλοντα στην ενεργητική φωνή αλλά μόνο στην υποτακτική βάζοντας προυπόθεση <<άμα, όταν και κυρίως το τρομερό άν φύγει ο κορονωιός>>. Για μένα ήταν φρικτό το συναίσθημα ότι δεν μπορώ να προγραμματίσω τίποτα ούτε βραχυπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα πρός το παρόν. Και από χθές πλανάται στο μυαλό μου η τρομερή αγωνιώδης ερώτηση <<Άραγε γιά πόσους από εμάς θα υπάρξει μέλλον>>?