Ονειρεμένες Ρακκέτες

Χριστούγεννα στή Νέα Υόρκη δεν νοούνται χωρίς το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα του Radio City Music Hall. Ζούσα στη Νέα Υερσέη μόλις μισή ώρα με αυτοκίνητο από το Μανχάταν, και δεν παρέλειπα ποτέ το υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο. Η φάτνη της Βηθλεέμ ολοζώντανη Μάγοι και Άγγελοι πού αιωρούντο πάνω από το σπήλαιο, βοσκοί. μια Παναγιά γλυκύτατη, ο ταπεινός Ιωσήφ και ένα πανέμορφο ζωντανό βρέφος. Μουσική και ύμνοι από πολυάριθμες συμφωνικές  χιλιάδες κόσμος  στις καρέκλες του θεάτρου και άλλοι τόσοι στον εξώστη. Τέσσαρες ώρες κρατούσε το δρώμενο και η ανάταση της ψυχής μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Το φινάλε έκανε το υπέροχο μπαλέτο του Ράδιο Σίτι με τίς υπέροχες ρακκέτες του. Δεν είναι κλασικό μπαλέτο μα κεφάτο χαρούμενο πολυάριθμο μπουκέτο υπέροχων κοριτσιών πού χορεύουν πολύ ωραία και πάντα κλείνουν την παράσταση με το θρυλικό Κάν-Κάν. Το 1970 καθ΄οδόν πρός το θέατρο έπεσα τυχαία πάνω στο Διονύση Κωνσταντάκη πατέρα του Άγγελου. <<Πού πάς τέτοια ώρα νέα κοπέλα ασυνόδευτη>>? μέ ρώτησε. <<Στό Ράδιο Σίτυ για το Χριστουγεννιάτικο σόου>>. << Δέν έχω πάει ποτέ>> μού λέει. <<Δέν ντρέπεσαι βρέ. Τόσα χρόνια ζείς στην Νέα Υόρκη και δεν πήγες ποτέ? Τσακίσου έλα μαζί μου σήμερα. Απαιτώ να με συνοδεύσεις>>. Ο Διονύσης δεν ξεχνά αυτη την εμπειρία και με ευγνωμονεί πού τον ανάγκασα να βιώσει τέτοιο μεγαλείο. Μετά φάγαμε στο Σέντραλ Πάρκ και χαζέψαμε το πατινάζ πού κάνανε παιδιά και μεγάλοι στο Ροκφέλερ σέντερ. Πολύ θάθελα να ξαναπάω για Χριστούγεννα αλλά μετά τον 19ρη ιό.