Πού να βρώ το δίκιο μου?

Χθές μετά την φροντίδα των μαλλιών μου από τα αγαπημένα κορίτσια του Mias Beauty saloon και ώρα περίπου δύο μεσημέρι, πήγαινα στο αυτοκίνητό μου στη Λ.Βεργωτή  πρίν τον Άγιο Νικόλα. Στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε χορτάρια πάτησα σε κάτι πολύ μαλακό και αόρατο. Γλύστρησα έφυγα εντελώς από την τροχιά μου και προσγειώθηκα με ορμή στο Πόρτ Μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Είδα φεγγάρια ήλιους και αστέρια. Με λίγα λόγια είδα τον Ουρανό σφοντύλι. Έχασα εντελώς την αναπνοή μου και τη φωνή μου και πόναγα σε πολλά σημεία στο πρόσωπο και στο σώμα. Έμεινα πίσω από το αυτοκίνητό μου ανήμπορη να σαλέψω καί ήλθε ένας υπέροχος άνθρωπος του οποίου το όνομα θα μάθω, και προσπαθούσε να με γαληνέψει για να μπορέσω να μιλήσω. <<Σήκω να μπούμε στο σπίτι μου να συνέλθεις να σού δώσω νερό>> μου έλεγε. Ήθελα να του απαντήσω αλλά δεν μπορούσα και δεν είχα καθόλου αέρα. Πνιγόμουνα. Σταμάτησαν πολλοί να βοηθήσουν και ήθελαν να καλέσουν το 166 αλλά εγώ τους έκανα νόημα ότι δεν θέλω. Ο καλός μου Σαμαρείτης με ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και ο Χριστόφορος Πολλάτος έφερε από το αυτοκίνητό του ένα μαξιλάρι να μην ακουμπά το κεφάλι μου στη γή και μου σήκωσε τα πόδια πιό ψηλά από το σώμα μου.  Πάνω από το κεφάλι μου βλέπω σαν Άγγελο εξ Ουρανού την χειρουργό κυρία Στάμω Θεοτοκάτου με τον άνδρα της πού πέρναγαν τυχαία, στην οποία πολλές φορές εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, να με γαληνεύει και να μπορώ επιτέλους να αναπνεύσω και να μιλήσω. ¨Επέμενε να καλέσει το 166 αλλά ήμουν κάθετα αρνητική. Ίσως η άρνησή μου την προβλημάτιζε γιατί ως γιατρός υποθέτω ότι αυτό έπρεπε να κάνει και λυπάμαι πού την έφερα σε δύσκολη θέση. Της εξήγησα ότι γλύστρησα και δεν είχα απώλεια συνείδησης κάλεσε τον θεράποντα ιατρό μου τον κύριο Πέτρο Καραγιάννη πού με οδήγησε στο ιατρείο του..Στην σόλα της αριστερής μου μπότας είχαν κολλήσει μεγαλοπρεπώς μαλακά σκυλόσκατα. Το αποτέλεσμα:Αιμάτωμα με έντονο οίδημα στο αριστερό ζυγωματικό κοντά στο μάτι, τρια ράμματα στο αριστερό μου γόνατο, μώλωπες στην αυχενική μοίρα, και ράγισμα στο δείκτη του δεξιού μου χεριού το οποίο είναι σε νάρθηκα., και στο λαιμό έβαλα κολάρο. Πονάω πολύ και το τραυματικό και κυρίως το ψυχολογικό σόκ θα αργήσει να μου περάσει. Και λέω τώρα πού να βρώ το δίκιο μου? Στα ζώα που δεν φταίνε και πού τα αγαπώ . Μπορώ μόνο να καταραστώ τους ασυνείδητους ιδιοκτήτες τους πού τα περιμένουν να λερώσουν στου κόσμου τις πόρτες και δεν καθαρίζουν. Είναι απολίτιστοι και παλιάνθρωποι και δεν αξίζουν την αγάπη πού δίνει ένα σκυλί. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και τον Άγιο Νικόλα πού απέτρεψε τα χειρότερα.Κρατώ μόνο   τη χαρά πού μου άφησε η τόση αλληλεγγύη των συμπολιτών μου