Σωτήριον Έτος 1930

<<Τώ καιρώ εκείνω Γάμος εγένετο εν Φαρακλάτοις>> Σωτήριον Έτος 1930. Γάμος με προξενιό όπως τότε συνηθιζόταν. Νύφη η Διαμαντίνα Βαρδαραμάτου τού Σπυρίδωνος και της Ματίλδης ετών 16. Γαμπρός ο Σπυρίδων Πολλάτος του Μικέλη και της Αθηνούλας ετών 36. Και αυτό σύνηθες τότε. Η νυφούλα της φωτογραφίας δεν χαμογελά. Φαίνεται αμήχανη και λυπημένη. Ίσως και τρομαγμένη. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς για ένα δεκαεξάχρονο κοριτσάκι πού ποζάρει δίπλα σε έναν άνδρα από τον οποίο δεν είχε ποτέ ούτε ένα φιλί. Από που τα ξέρω αυτά? Μα από την ίδια τη νύφη πού είναι η μανούλα μου. Ο άνδρας αυτός τη λάτρεψε  σαν γυναίκα του και περισσότερο σαν παιδί του. Όμορφος στην όψη και πολύ καλός. Στα γρήγορα ήλθαν τρία παιδιά. Η Ερατώ, ο Γεράσιμος και η Τασούλα. Η μάστιγα όμως της εποχής , η φυματίωση, χτύπησε το σπιτικό τους. Η νεαρή μανούλα για να προστατεύσει τα παιδιά της με εντολή του γιατρού του (Νικόλαου Ραζή)  πήρε τον  άρρωστο και μαζί του εγκαταστάθηκε σε ένα σπιτάκι πέτρινο στο αλώνι τους. Εκει πέθανε μετά από τρείς μήνες.  Αφού του έκλεισε τα μάτια  γύρισε στο χωριό για να ζητήσει βοήθεια να τον φέρει σπίτι του. Ο κόσμος όμως φοβόταν τη φυματίωση και στούς πεθαμένους και αρνήθηκαν να βοηθήσουν. Ένας φίλος του όμως την ακολούθησε και τον κουβάλησε στην πλάτη του μόνος του. Ήταν τότε η μανούλα μου μόλις 22 χρονών. Η πρώτη της κόρη η Ερατώ ήταν 5 χρονών, ο Γεράσιμος 3 , και η Τασούλα 6 μηνών βρέφος.  Ο νέος πού τον κουβάλησε στην πλάτη του ήταν ο Σπύρος Λυκούδης του Ευαγγέλου και της Χριστοθέας  πού αγάπησε παράφορα τη νεαρή μητέρα και ήθελε να προστατεύσει τα νιάτα της και τα παιδάκια της. Οταν πέρασε το πένθος την παντρεύτηκε και από αυτόν τον Ευλογημένο γάμο γεννήθηκα μόνο εγώ.  Ένας δεύτερος Σπύρος λοιπόν μπήκε στη ζωή της και λάτρεψε τα παιδιά της και τον λάτρεψαν και εκείνα.  Δεν είχα δεί ποτέ αυτή τη φωτογραφία. Όπως απεδείχθη η πρώτη μου αδελφή όταν έφυγε για Αμερική πήρε τη μία και μόνη φωτογραφία του γάμου των Γονιών της μαζί της για φυλαχτό της. Όταν έφυγε και αυτή από τη ζωή τα εγγόνια της έψαξαν τα προσωπικά της αντικείμενα και τη βρήκαν. Μου την πέρασαν στον υπολογιστή μου πρίν από τρείς μέρες  και με ρώτησαν αν γνωρίζω τα πρόσωπα της φωτο. Όταν τους είπα ότι είναι η προγιαγιά τους και ο βιολογικός τους προπάππος η συγκίνησή τους δεν περιγράφεται με λόγια. Εδώ ισχύει το <<Μιά  Εικόνα χίλιες λέξεις>>. Και γιά μένα μεγάλη η συγκίνηση πού μου θύμησε και του δικού μου πατέρα το μεγαλείο ψυχής. Άγιες οι ψυχούλες σας αγαπημένοι μου.