Όταν έγινε ο σεισμός το 1953 ήμουνα 8 χρονών. Υπήρχε η φήμη ότι το Νησί μας θα βουλιάξει. Οι Γονείς μας αποφάσισαν να μάς στείλουν στην Αθήνα σε συγγενείς για να σωθούμε, και οι ίδιοι να παραμείνουν να προστατεύσουν τα ζωντανά μας και ότι απόμεινε από το φτωχικό μας και άς βουλιάξουν μαζί με το Νησί μας.. Δεν ήταν εύκολο να φύγουμε γιατί τα καράβια του Πολεμικού Ναυτικού και του Αμερικάνικου στόλου έπαιρναν τραυματίες και ξένους τουρίστες. Έτσι για μέρες στρώναμε τις στρωματσάδες μας στο Μέττελα και στον παιδικο κήπο περιμένοντας τη σειρά μας με τη γή από κάτω μας να βράζει. Καί τότε ήλθαν Βασιλείς της Ελλάδος με τον Διάδοχό τους Κωνσταντίνο. Ένα δωδεκάχρονο αγόρι ντυμένο προσκοπάκι. Περπατούσαν ανάμεσά μας και τους αγγίζαμε. Στο παιδικό μου μυαλό ήταν οι Βασιλιάδες και ο πρίγκηπας των παραμυθιών που μούλεγε η Νόνα μου. Ο θάνατος όμως του τέως Βασιλιά Κωνσταντίνου μού έκλεψε το παραμύθι και το παιδί που όλοι κρύβουμε σε μιά γωνιά της καρδιάς μας. Είθε να βρεί η ψυχή του την Ειρήνη και την Ανάπαυση πού όλοι οι θνητοί δικαιούμαστε ότι και άν υπήρξε ο Βίος και η Πολιτεία μας. Ο Θάνατος μάς κάνει όλους ίσους. Άν βαδίσουμε σε κοιμητήρια και τάφους χωρίς επιγραφές και ονόματα ίσως όλοι αναρωτηθούμε <<Άρα τίς εστί Βασιλεύς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης Δίκαιος ή αμαρτωλός>> Η απόλυτη ισότητα καί αυτή ίσως να είναι η Βασιλεία τών Ουρανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου