Χριστούγεννα

Χριστούγεννα. Μέρα δύσκολη γιά μένα πάντα. Ζούσα στη Νέα Υερσέη στις Η.Π.Α. Εκείνη τη χρονιά όταν επέστρεφα από τη δουλειά μου  καταπιανόμουν με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες μου. Ήμουνα μόλις 23 χρονών και πανευτυχής στον έκτο μήνα της εγγυμοσύνης μου με δύδιμα αγόρια. Στην οικογένεια της μάνας μου η δύδιμη κύηση ήταν κάτι σύνηθες. Πλάθοντας τα ζυμάρια μου σιγοτραγουδούσα και τα αγόρια μου με ξάφνιαζαν ευχάριστα με τις κλωτσιές τους. Και ανεξήγητα την παραμονή της Μεγάλης Γιορτής σταμάτησαν οι κλωτσιές. Έντρομη τηλεφώνησα στον γιατρό μου, πού με περίμενε στο νοσοκομείο Άγιος Βαρνάβας στο Λίβινγστον, όπου μου ανήγγειλε ότι τα παιδιά μου είχαν πεθάνει. Με ένα φοβερά δύσκολο τεχνιτό  τοκετό και κατακλυσμιαία αιμοραγία την ημέρα των Χριστουγέννων τα αντίκρυσα νεκρά. Απολογούμαι στούς φίλους πού με διαβάζουν και ίσως δακρύσουν χρονιάρες μέρες, αλλά δεν θέλω να ξεχάσω και μου κάνει καλό νά  μιλάω για τα παιδάκια μου. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να μην επιδιώξω άλλη εγγυμοσύνη γιατί θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν τον άκουσα και το πάλεψα άλλες πέντε φορές παρά τις αντιρήσεις του άντρα μου του υπέροχου Γιώργου πού δεν ήθελε να υποφέρω. Ο γιατρός μου όμως είχε δίκιο. Τα φετεινά Χριστούγεννα μάς βρήκαν με πολλούς αγαπημένους φίλους απόντες, με τελευταίο τον Στάθη Αμπατιέλο. Πολύ λυπημένη λοιπόν δεν είχα διάθεση γιά τίποτα. Ξαφνικά όμως αγαπημένα ανήψια από την Αμερική μου τηλεφώνησαν ότι πετάνε για Κεφαλονιά για να κάνουν μαζί μας τις Γιορτές. Έβγαλα φτερά στούς ώμους και ένοιωσα παιδί πού ο Άγιος Βασίλης του έφερε το καλύτερο Δώρο. Καλή σας Χρονιά αγαπημένοι φίλοι......