Αντίο Κολοτούμπενα

Ένα όμορφο ζεστό βράδυ δεν φάνηκε στο πατερό μας η θειά η Kολοτούμπενα. Ανησυχήσαμε γιατί ερχόταν από νωρίς νωρίς. Μα σε λίγο μάθαμε πως ήταν άρρωστη και μάλιστα σοβαρά. Το επόμενο πρωί τρέξαμε στο σπίτι της να ρωτήσουμε πως πάει και η φιλενάδα της η Mπεκρού που την παράστεκε μας ενημέρωσε ότι ψυχομαχάει. Εμείς τα παιδιά δεν τρομάζαμε με κάτι τέτοια. Τρυπώσαμε όλα στο κατώι που ήταν η κρεβατοκάμαρα της θειάς Kολοτούμπενας και παρακολουθούσαμε την διαδικασία του θανάτου της. Ούτε γιατρός βέβαια ούτε νοσοκόμα. Οι γειτόνισσες απεφάνθησαν ότι πεθαίνει. Ο γέρος της άνθρωπος προνοητικός και νοικοκύρης με τα όλα του,  κατέβηκε στη χώρα έκανε τα απαραίτητα ψώνια για την περίσταση αγκαζάρησε και αυτοκίνητο και κουβάλησε και το φέρετρο μια και έξω. Θυμάμαι που το είχε στήσει όρθιο έξω από την πόρτα του σπιτιού. Η Kολοτούμπενα όμως δεν βιαζόταν καθόλου να φύγει. Εμείς παρακολουθούσαμε καθημερινά την πορεία του πράγματος και μπορώ να πω το διασκεδάζαμε. Δεν φοβόμαστε καθόλου. Αυτό κράτησε δέκα μέρες μέχρι που ο γέρος της αγανάχτησε και ένα απόγευμα τον ακούσαμε να της λέει <<Σύρε στο διάολο επιτέλους>>. Μα αυτή τίποτα. Από ένα σημείο και μετά μάλιστα είχε γίνει επιθετική. Που βρήκε τόση δύναμη λέγαμε εμείς τα παιδιά. Στο τέλος η φιλενάδα της η Mπεκρού απεφάνθη πως αν δεν της διαβάσει ο παππάς το Τριβάγγελο δεν θα βγεί η ψυχή της. Με στείλανε λοιπόν εμένα να φωνάξω του παππά. Με έτρωγε η περιέργεια όπως και τα άλλα παιδιά να ακούσουμε τι ακριβώς λένε στα Τριβάγγελα αλλά μας έδιωξαν σαν σκυλιά άρον άρον να φύγουμε. Πάντως το επόμενο πρωί η θειά η Kολοτούμπενα μας άφησε χρόνους. Θεός σχωρέστηνε. Πάντα τη θυμάμαι με αγάπη.