Aθήνα μου Αθήνα μου

Το Φθινόπωρο του 1961 έφυγαν και οι Γονείς μου για Αμερική για να καλέσουν εμένα στη συνέχεια. Έμεινα λοιπόν στην Αθήνα όπου συνέχισα τις σπουδές μου στο Γυμνάσιο. Σε μια υπέροχη θεία στο Θησείο με το παράθυρό μου να βλέπει την Ακρόπολη. Μαγική τότε η Αθήνα. Φοιτούσα στο Ένατο Θηλέων στην οδό Λιοσίων λίγο μετά την πλατεία Βάθη. Για να συντομεύω την διαδρομή διέσχιζα την οδό Ακομινάτου. Όσοι γνωρίζουν από Αθήνα ξέρουν ότι η Ακομινάτου ήταν γεμάτη κόκκινα φαναράκια. Οίκοι ανοχής φτωχικοί με κοπέλες όμως πανέμορφες. Ποτέ δεν φοβήθηκα, ποτέ δεν με ενόχλησε κανένας. Πέρναγα με την μαύρη μου ποδιά με άσπρο γιακά και τα εκδιδόμενα κορίτσια στα παράθυρά τους ντυμένες ελάχιστα καλούσαν τους περαστικούς. Ήταν όμορφες και κάθε φορά πού τις χαιρέταγα μου έλεγαν <<Να διαβάζεις κοριτσάκι μου. Να σπουδάσεις γιατί κι εμείς αν ξέραμε γράμματα δεν θα γινόμαστε πόρνες>>. Τις θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό. Πέρασα ονειρεμένα στην Αθήνα. Δύο χρόνια πήρε για να πάω στους Γονείς μου κι αυτό γιατί ήμουν ανήλικη διαφορετικά θα αργούσα πολύ περισσότερο. Όλες μου οι φίλες με συνόδεψαν στο αεροδρόμιο, και ρίξαμε το κλάμα της ζωής μας. Δεν ήθελα να φύγω ήμουν στην πιό όμορφη ηλικία στην ονειρεμένη εφηβεία σε μια υπέροχη πόλη, και φυσικά ζούσα τον εφηβικό γλυκύτατο αθώο Έρωτα. Πως να πείς αντίο σε όλα αυτά. Έπρεπε όμως να πάω στους Γονείς μου στ'αδέλφια και στον παππού και τη γιαγιά μου (εκ μητρός). Τι βρήκα εκεί πως μου φάνηκε η Αμερική θα σας πώ στην επόμενη ανάρτηση. Θρηνούσα για πολύ καιρό τόσο που ο πατέρας μου έλεγε στη μάνα να με στείλουν πίσω στην θεία μου στην λατρεμένη μου Αθήνα. Παρά το κλάμα μου γράφτηκα στο σχολείο το Αμερικάνικο και σιγά σιγά καταλάγιασε ο πόνος μου.  Μα θα τα πούμε προσεχώς.