Στο τμήμα μου είχα προϊσταμένη μια
γοητευτική πενηντάρα, κάθετα εναντίον του γάμου αλλά πολύ υπέρ του Έρωτα.
Ονομαζόταν Souzan Halota.
Αμερικανίδα από γενιά Ιρλανδών. Κάθε χρόνο ερχόταν στην Ελλάδα για διακοπές.
Κάθε φορά σε διαφορετικό νησί. Όταν επέστρεφε με καλούσε για καφέ και μου
έλεγε. << Πως αντέχεις να ζείς μακριά από την υπέροχη Πατρίδα
σου>>?<<θα επιστρέψω >> της έλεγα. <<Αυτά τα ονειρεμένα
καμάκια σας με τα ηλιοκαμένα αλμυρά κορμιά τους που να τα βρώ στην Αμερική? Τι
με νοιάζει εμένα αν έρχονται για τα δολάριά μου. Μου φέρονται με τόση φινέτσα
με κάνουν να αισθάνομαι πριγκίπισσα και όταν μου κάνουν έρωτα βγάζουν τόσο
πάθος που γίνομαι 20 χρονών. Και για πολύ καιρό πιστεύω ότι ξανάγινα κοριτσάκι.
Και καθόλου δεν προσποιούνται. Είναι πραγματικοί Θεοί. Να μην παντρευτείς
Αμερικανό. Έλληνα μόνο>>. Μιλάμε βέβαια για την εποχή 1965 που το καμάκι
είχε μεγάλο σουξέ. Νομίζω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε στα υπέροχα καμάκια μας
ότι προώθησαν με τον τρόπο τους τον τουρισμό μας και κυρίως έκαμαν πολλές
γυναίκες κάποιας ηλικίας ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ έστω και απατηλά. Όσα ζουν ακόμη ώρα τους
Καλή. Όσα έχουν φύγει Αιωνία τους η μνήμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου