Γαμπρός Κελεπούρι

Στο New Port News που ζούσαμε το Ελληνικό στοιχείο δεν ήταν σαν της Μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Στην γνωστή Αστόρια ζούσαν τότε πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες. Στη δική μας πολιτειούλα η ενορία μας Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης είχε τότε επίσημα μέλη της 200 οικογένειες. Πληρώναμε συνδρομή για να καλύπτουμε τον ιερέα μας και τους δασκάλους που δίδασκαν την Ελληνική γλώσσα. Θυμάμαι όταν με γνώρισαν και μένα (καινούργιο αίμα από την Ελλάδα) όλες οι μανάδες θέλανε να με κάνουν νύφη τους κι ας ήμουνα μόλις 15 χρονών. Και οι γυιοί τους πάνω από 25. Λογάριαζαν βέβαια χωρίς τον Ξενοδόχο. Αφ'ενός γιατί ο γάμος δεν ήταν στις προθέσεις μου και αφ'ετέρου γιατί τα παιδιά τους γεννημένα στην Αμερική είχαν άλλες αντιλήψεις και σίγουρα ταίριαζαν περισσότερο με Αμερικανίδες η τουλάχιστον Ελληνίδες γεννημένες εκεί. Ο αδελφός μου ήταν πολύ πειραχτήριο και σκάρωνε τρελές ιστορίες. Μια μέρα ήλθε και με πήρε από το Σχολείο μου ενώ δεν χρειαζόταν, και μου λέει <<ήλθα να σε ενημερώσω ότι στο σπίτι σε περιμένουν δύο γαμπροί με τη μάνα τους. Δίδυμα αδέλφια ομορφόπαιδα. Δεν έχεις παρά να διαλέξεις>>. Με έφαγε το αίμα μου ότι κάτι μου σκαρώνει. Πράγματι βρίσκω δύο παιδιά που έβλεπες από μακριά πως χάνουν λάδια με τη μάνα τους την Αθηνά που δεν διέθετε καθόλου από τη σοφία της Θεάς. Τους χαιρέτησα βέβαια ως όφειλα κάθησα στο σαλονάκι μας αλλά τι να έλεγα? Αυτοί με κοίταζαν και οι δύο σαν να ήμουν εξωγήϊνη ο αδελφός μου χάσκιζε και εγώ ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Ξαφνικά ο ένας από δαύτους που η μισή του γλώσσα κρεμόταν έξω από το στόμα του,(αυτός έχανε περισσότερα λάδια από τον αδελφό του)με κοιτάζει με ύφος τρομαχτικό και μου λέει <<Έχετε αποχωρητήριο?>>. Η μάνα του τού λέει << τι κουβέντα είναι αυτή που λές στο κορίτσι. Δεν ντρέπεσαι?>> <<Αφού έχω να χέσω που θα τα κάμω. Στο πάτωμα. Και που ξέρω εγώ αν έχουν αποχωρητήριο>>. Να μη σας πολυλογώ μας κατάχεσε ο γάμπρουλας μια εβδομάδα βρώμαγε η τουαλέτα μας και εγώ δύο μήνες είχα κόψει και την καλημέρα στον αδελφό μου. Αυτός όμως που τώρα ζεί στην Αργυρούπολη ακόμα γελάει και εγώ θυμάμαι με κάποια συμπάθεια και συμπόνια τον πρώτο γαμπρό που μού προξένεψαν στην Αμερική.