Κομψότητα μιάς μακρυνής εποχής

Aυτές τις φωτογραφίες μου τις έδωσε η πεθερά μου η Ρόζα Πολλάτου λίγο πρίν πεθάνει. Σε εποχές που μια φωτογραφία ήταν πολυτέλεια για ανθρώπους που ζούσαν σε χωριό, είναι απορίας άξιο πως η πεθερά μου είχε αρκετές τόσο παλιές. <<Ξέρω πως εσύ δεν θα τις πετάξεις στα σκουπίδια>> μου έλεγε. Είναι βέβαια φθαρμένες αλλά τις σέβομαι ακριβώς ως έχουν. Λένε τη δική τους ιστορία. Τα ρούχα είναι υπέροχα. Έχουν φινέτσα , σεμνότητα αλλά και έντονη θηλυκότητα. Πίσω στο λευκό είναι γραμμένο επί λέξη από την πεθερά μου. <<Τα αγαπημένα μου αδέλφια το έτος 1924. Από δεξιά ο Μικρός μας Κωνσταντίνος. Δίπλα του καθιστή η Πανωραία και όρθιες η Στάμω και η Ελπινίκη>>. Εδώ αξίζει να σας πώ ότι ο Κωνσταντίνος Πολλάτος (παρηγόρης) είχε ταβέρνα και για αρκετά χρόνια αφού άφησε την ταβέρνα είχε το περίπτερο έξω από το Νοσοκομείο γιατί ήταν ανάπηρος πολέμου. Πιστεύω ότι πολλοί θα τον θυμούνται αλλά ανάρτησα τη φωτογραφία κυρίως για να σας ταξιδέψω στη μόδα μιάς τόσο μακρυνής εποχής.