Αναμνήσεις μου από Αμερική

Πρέπει να ομολογήσω ότι όσο ζούσα στην Αμερική κάποια πράγματα ήταν πιό εύκολα από εδώ. Όπως παντελής έλλειψη γραφειοκρατίας, το σύστημα λειτουργεί σίγουρα και τηρείται ο Νόμος. Τα δικαιώματα  του ΝΟΜΙΜΟΥ μετανάστη και οι παροχές του αν είναι άπορος είναι ακριβώς τα ίδια με του Αμερικανού πολίτη. Επίσης υπάρχει αξιοκρατία και εγώ τουλάχιστον δεν αντιλήφθηκα ποτέ ρουσφετολογία. Μπορεί όμως απλά να μου ξέφυγε. Όταν πήγα σχολείο με καλοδέχτηκαν και οι δάσκαλοι και οι μαθητές. Και επειδή δεν γνώριζα καθόλου Αγγλικά (τότε στα γυμνάσια μας δίδασκαν Γαλλικά και αυτά της πλάκας με καθηγήτρια την δεσποινίδα Λαγκούση που καθόλου δεν την λογαριάζαμε) δυο δασκάλες μου (mrs Thomas and miss Crane)  κάθε μέρα μετά το σχόλασμα μου δίδασκαν την Αγγλική. Σε έξι μήνες με είχαν κάνει ξεφτέρι και σε πολλά μαθήματα αρίστευα. Δεν συνάντησα στο πρόσωπό μου ίχνος ρατσισμού χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε ρατσισμός. Στην συγκεκριμένη πολιτεία (Virginia) δεν φοιτούσαν Αφροαμερικανάκια  στο σχολείο μου και στα  μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μπορούσαν να καθίσουν όπου ήθελαν. Αυτό ήταν τραγικό γιατί την ίδια εποχή χιλιάδες πεζοναύτες Αφροαμερικάνοι σκοτώνονταν στο Βιετνάμ. Άρχισα λοιπόν να αντιλαμβάνομαι πώς δεν ήταν και τόσο υπεράνω αυτή η Υπερδύναμη. Μη σας κουράσω όμως. Σε άλλη ανάρτηση θα επανέλθω.