Το χρήμα αυτοσκοπός

Οι Έλληνες μετανάστες έκαναν αγώνα να κρατήσουν την Πατρίδα ζωντανή και να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αγάπη για την Ελλάδα. Δεν ήταν πάντα εύκολο και υπήρχε κίνδυνος τα παιδιά να νοιώθουν (κυρίως όταν άρχιζαν το σχολείο) ότι δεν ανήκουν πουθενά. Το έζησα μέσα στην οικογένειά μου αυτό. Τα ανήψια μου που γεννήθηκαν εκεί αντιδρούσαν στην επιμονή των γονιών τους να φοιτούν στο σχολείο της ενορίας μας για να μάθουν Ελληνικά. Και πολλά άλλα Ελληνόπουλα αντιδρούσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Όταν όμως μεγάλωσαν και στα Πανεπιστήμια δήλωναν τα Ελληνικά σαν δεύτερη γλώσσα  και έκαμαν τα πρώτα τους ταξίδια στην Ελλάδα κατάλαβαν πόσο δίκιο είχαν οι γονείς τους. Δεν μπορεί κανείς αν δεν ξενιτευτεί να καταλάβει τη βασανιστική νοσταλγία για την πατρίδα και πόσο αληθινοί και πραγματικοί παραμένουν οι Έλληνες της διασποράς. Εργάζονται σκληρά και συμβάλουν πολύ στην οικονομία της χώρας της οποίας είναι μετανάστες. Όταν βγήκα και εγώ στην Αμερικάνικη αγορά το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι με το που μας πλήρωναν, οι συνάδελφοι Αμερικανοί, έτρεχαν στο πρώτο μπάρ. Αντίθετα ο Έλληνας πήγαινε γραμμή στην πλησιέστερη Τράπεζα όπου κατέθετε μέρος του μισθού του. Η Αστόρια της Νέας Υόρκης που κατοικούσαν τότε πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες είχε γεμίσει κυριολεκτικά με Τράπεζες. Το κακό όμως είναι ότι παρόλο που οι περισσότεροι δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες λίγοι χάρηκαν τη ζωή τους. Ίσως η μόνη τους ευχαρίστηση ήταν το χρήμα και οι παχιές καταθέσεις. Κρίμα γιατί η ζωή έχει πολλή ομορφιά και πολλές χαρές. Πρέπει όμως να τις προλάβουμε.