Εκλογές

Κάθε φορά οι εκλογές με ταξιδεύουν στά νιάτα μου και στην εποχή πού νεαρή κοπέλα στην Αμερική είχα για πρώτη φορά δικαίωμα ψήφου.

 Ήταν θυμάμαι το 1968   και  μας έπιασε όλους ο ενθουσιασμός  για την υποψηφιότητα του Σπύρου Άγκνιου. Δουλέψαμε

σκληρά για να επικρατήσει το ψηφοδέλτιο Νίξον Άγκνιου. Ένας μεγαλοβιομήχανος Έλληνας ο Μιχάλης Κάργκας, είχε νοικιάσει ένα ολόκληρο όροφο Ξενοδοχείου στο Νιούαρκ Νέας Υερσέης , και κάθε βράδυ έως αργά τη νύχτα εθελοντικά κάναμε τον προεκλογικό μας αγώνα υπέρ του κυρίου Σπύρου από τον οποίον δεν ακούσαμε ποτέ ένα ευχαριστώ. Ατέλειωτες ώρες στα τηλέφωνα μιλάγαμε σε ομογενείς και Αμερικανούς, διοργανώναμε συνεστιάσεις και γλέντια με εισιτήριο βέβαια για να στηρίξουμε την υποψηφιότητα του Έλληνα αντιπροέδρου. Φωτογραφίες σε εφημερίδες και περιοδικά από τις οποίες δυστυχώς δεν κράτησα καμία. Όταν απεδείχθη τι κουμάσι ήταν ο εκλεγείς αντιπρόεδρος που κάθε άλλο παρά Έλληνας υπήρξε (ούτε κάν Φιλέλληνας) έριξα ένα ξεγυρισμένο φάσκελο στα μάτια μου και έσκισα όλο το έντυπο υλικό και τις φωτογραφίες που είχαν σχέση με εκείνες τις εκλογές. Εκείνο που με είχε εντυπωσιάσει ήταν η απόλυτη αδιαφορία που έδειχναν οι Αμερικανοί ψηφοφόροι όλων των ηλικιών για την διεξαγωγή των εκλογών. Καμία σχέση με εμάς. Το παρασκήνιο βέβαια είναι μια άλλη ιστορία και όλοι ξέρουμε τι σημαίνει αλλά αυτό δεν αφορά τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Στα είκοσι χρόνια που έζησα στις Η.Π.Α. ψήφισα πολλές φορές αλλά πάντα το προεκλογικό κλίμα ήταν χλιαρό έως αδιάφορο. Καμία σχέση με τη δική μας τρέλα.