Μπαχάμες

Το καλοκαίρι του 1974 αποφασίσαμε να κάνουμε διακοπές στις Μπαχάμες συγκεκριμένα στη Νασσάου. Από τη Νέα Υόρκη τέσσαρες ώρες με το αεροπλάνο. Με διαβατήρια γιατί οι Μπαχάμες ανήκουν στο Ηνωμένο Βασίλειο. Πολύ όμορφα μέρη αλλά όχι για πολύ. Το νερό που πίνουν είναι της θάλασσας με απαίσια γεύση και ως εκ τούτου και ο καφές απαίσιος. Η μπουκάλα το εμφιαλωμένο κόστιζε τότε πέντε δολάρια . Ποσόν εξωφρενικό δηλαδή και εμείς που γυρίζαμε το νησί όλη μέρα με μια μοτοσυκλέτα νοικιασμένη, καταναλώναμε τουλάχιστον τέσσερα μπουκάλια ο καθένας. Επαύλεις και βίλες φανταστικές ιδιοκτησίες των στάρ του Χόλυγουντ αλλά και φαβέλες. Φτώχεια τρικούβερτη. Οι περισσότεροι ιθαγενείς ζούσαν μέσα στις βάρκες τους η σε παράγκες σε πασσάλους μέσα στη θάλασσα. Έπλεκαν αριστουργήματα από ψαθί και τα πούλαγαν στους τουρίστες στο δρόμο. Ήταν όλοι χαμογελαστοί και κατά την άποψή μου ευτυχισμένοι. Μέσα στις βάρκες τους μαγείρευαν , έτρωγαν και πολλαπλασιάζονταν μανιωδώς. Τα δειλινά έβγαιναν έξω ντυμένοι με υπέροχες φορεσιές τοπικές με απίθανα χρώματα, χόρευαν έναν παραδοσιακό χορό που τον ονόμαζαν Γκούμπεη και μας συμπαρέσυραν όλους στο χορό τους. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αρνηθείς γιατί το θεωρούσαν προσβολή. Πολύ όμορφες οι γυναίκες και οι άνδρες και νεαρά κορίτσια τόσο λαμπερά που σε μάγευαν. Ο ήλιος ζεματούσε και η ζέστη αφόρητη και ξαφνικά χωρίς κανένα σύννεφο άνοιγαν οι ουρανοί σε κατακλυσμούς. Γινόμαστε μούσκεμα και πριν προλάβουμε να παραπονεθούμε, στέγνωναν ως διά μαγείας τα ρούχα μας. Είμασταν  Νέοι και ερωτευμένοι χαιρόμασταν  τη θάλασσα,  τον ήλιο , και τις νύχτες μπεκρουλιάζαμε στα καζίνα όχι για τζόγο (ευτυχώς) αλλά για να χορέψουμε με υπέροχες ορχήστρες. Καθίσαμε 15 μέρες και αφού είδαμε ότι ήταν να δούμε αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στη βάση μας. Στο αεροδρόμιο Κένεντυ πήραμε άλλες αποφάσεις αλλά θα σας μιλήσω για αυτές στην επόμενη ανάρτηση. Γιατί είναι μεγάλη ιστορία.