Έτοιμη για την χοροεσπερίδα των Θεοφανείων

Στο New Port News Virginia  που  πέρασα  τα πρώτα χρόνια μου στην Αμερική, ένα εξαιρετικό δρώμενο λάβαινε χώρα την ημέρα των Θεοφανείων. Στην καρδιά του χειμώνα με τα νερά συχνά καλυμμένα με πάγο γινόταν κανονικά η Βάπτιση. Από τις γειτονικές πολιτείες όπως Νόρφολκ, Ριτσμοντ, Ουίλιαμσμπουργκ, Χόπγουέλ και άλλες έρχονταν οι εκκλησιαστικές χορωδίες και μαζί με τη δική μας σμίγανε και ήταν μαγεία κυριολεκτική. Πλήθος βέβαια κόσμου όλων των Ορθοδόξων εκκλησιών της περιοχής, με τον τότε Βορείου και Νοτίου Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο, γινόταν η λειτουργία στην δική μας εκκλησία Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και αμέσως μετά μεγαλειώδης πομπή με εξαπτέρυγα, με μπάντες στρατιωτικές κατεβαίναμε στο λιμάνι για την τελετή της Βάπτισης. Πρέπει να σας πώ ότι στην δική μας πόλη υπήρχε στρατιωτική βάση (Φορτγιούστες) αεροπορική βάση (Λάνγκλιφίλντ) και στο κοντινό Νόρφολκ Ναυτική Ακαδημία. Τιμητικά λοιπόν όλες αυτές οι μπάντες παιάνιζαν σε όλη τη διαδρομή. Υπηρετούσαν σε όλα τα σώματα και Έλληνες στρατευμένοι από την Ελλάδα λόγω της Ατλαντικής Συμμαχίας. Γινόταν ο Αγιασμός των Υδάτων και η κατάδυση του Σταυρού από τον Αρχιεπίσκοπο που στον τρίτο <<Εν Ιορδάνη>> πέταγε τον Σταυρό πολύ μακρυά. Ορμούσαν τα παληκάρια που μέρες πρίν προπονούνταν στη θάλασσα για να αντέξουν το κρύο, και γινόταν χαμός. Καράβια εμπορικά που ποτέ δεν έλειπαν αλλά και του Πολεμικού Ναυτικού σφύριζαν, βεγγαλικά χιλιάδες, λευκά περιστέρια λευκά μπαλόνια και πάει λέγοντας. Βούταγαν όχι μόνο Ελληνόπουλα αλλά και Σέρβοι και πολλοί της Ρώσσικης εκκλησίας. Θυμάμαι μια χρονιά έπιασε τον Σταυρό ένα νεοφερμένο αγόρι 16 χρονών που είχε έλθει από τη Σπάρτη και είχε μόλις χάσει τον πατέρα του πολύ νέο. Πηγαίναμε στο ίδιο σχολείο και λεγόταν Παναγιώτης Μπεκουβάρης. Μόλις αναδύθηκε με το Σταυρό ουρλιάζαμε όλα τα κοριτσόπουλα. Του πέρασε στο λαιμό ο Αρχιεπίσκοπος έναν ολόχρυσο Σταυρό με αλυσίδα και το ίδιο βράδυ που γινόταν η μεγάλη επίσημη χοροεσπερίδα της κοινότητάς μας σε υπερπολυτελές Ξενοδοχείο (Τσάμπερλαν Χοτελ) για κάποιους που μπορεί να θυμούνται,  περιφερόταν στη αίθουσα του χορού με τον Σταυρό στο λαιμό του και μάζευε λεφτά από όλους. Πολλά λεφτά τα οποία εννοείται ήταν δικά του. Στο συγκεκριμένο χορό ήταν συνοδός μου. Ήλθε και με πήρε επίσημα από το σπίτι μου με το φόρεμα της φωτογραφίας , χόρεψε τον πρώτο χορό μαζί μου και όπως καταλαβαίνετε πέταγα από τη χαρά μου. Είμαστε φίλοι όλα τα σχολικά μας χρόνια αλλά μετά καθένας πήρε το δικό του δρόμο. Ελπίζω να διαβάσει την ανάρτησή μου και να ταξιδέψει στη νιότη μας όπως εγώ. Τα τελευταλια χρόνια η βάπτιση γίνεται  στην Τάμπα της Φλοριδας με την ίδια μεγαλοπρέπεια.