Τζέτ Μπλού

Το πρόσφατο χιόνι με ταξίδεψε στο 2007 μήνα Φεβρουάριο, που πήγαμε στην Αμερική για το γάμο της κόρης του αδελφού μου. Ως τη Νέα Υόρκη όλα ωραία και καλά. Η ανηψιά μου ζούσε στη Σαραζότα της Φλόριδας. Μείναμε ένα βράδυ στη Νέα Υόρκη και το επόμενο πρωϊ πετάγαμε για τον προορισμό μας με την εταιρία Τζέτ Μπλού. Λογαριάζαμε όμως χωρίς τον Ξενοδόχο. Το πρωϊ ξημερωθήκαμε σε δυο μέτρα χιόνι. Πήγαμε στο αεροδρόμιο Κένεντυ όπου βρήκαμε μια κατάσταση πανικού και με πτήσεις που ακυρώνονταν συνεχώς. Η δική μας απλά έπαιρνε αναβολή. Δέκα  θα πετάγαμε βάση προγράμματος αλλά κάθε μισή ώρα αλλάζανε το χρόνο. Οι επιβάτες των ακυρωμένων πτήσεων όλοι ξάπλα στα δάπεδα κοιμόνταν, ροχάλιζαν, μωρά ούρλιαζαν και δεν μπορούσαμε να ματαιώσουμε το ταξίδι και να φύγουμε γιατί εκτός αεροδρομίου δεν κινείτο τίποτα. Οι βαλίτσες μας δοσμένες φορτίο, και εμείς δέσμιοι προσμένοντας τις εξελίξεις. Τραβιόμαστε από πύλη σε πύλη μετά από ανακοινώσεις ότι η πτήση μας θα γίνει για να μας ανακοινώσουν τελικά ότι δεν πετάμε λόγω καιρού. Πολλές ώρες συνολικά δεκαπέντε νύχτωσε δηλαδή, μας τάϊσαν πέσαμε και εμείς στα πατώματα και ούτε μπρός ούτε πίσω. Η μοναδική πτήση που ήταν υπό συζήτηση ήταν οι δική μας. Όλες οι άλλες και όλων των εταιριών είχαν ακυρωθεί. Ήταν Παρασκευή και ο γάμος Σάββατο βράδυ. Ακριβώς τα μεσάνυχτα μας ενημέρωσαν ότι θα πετάξουμε. Μπήκαμε στην ουρά επιβίβασης και αυτή τη φορά το πιστέψαμε γιατί είδαμε το πλήρωμα να μας προσπερνάει. Έλεγα στο Γιώργο να κάτσουμε στα αυγά μας αλλά μούλεγε <<Ελύσσαξες να πάμε στο γάμο της ανηψιάς σου και θα πάμε αν το αεροπλάνο μας πετάξει>>. Φοβόμουνα και λίγο με τέτοιο καιρό αλλά λούφαξα. Επιβιβαστήκαμε τέλος πάντων ώρα δώδεκα μεσάνυχτα. Δεθήκαμε, βολευτήκαμε, σταυροκοπηθήκαμε (εγώ δηλαδή) και περιμέναμε την τρομαχτική πάντα απογείωση. Και τώρα να φύγουμε κι'αλλιώρα να φύγουμε πήγε δύο και τέταρτο και δεμένοι περιμέναμε. Ρωτήσαμε που πάει η βαλίτσα και μας πληροφόρησαν ότι γίνεται απόψυξη στις φτερούγες. Συνθήκες δηλαδή να τρέμει η ψυχή σου για το ενδεχόμενο να κάνεις την μοιραία πτήση της ζωής σου. Τέλος πάντων απογειωθήκαμε με το χέρι στην καρδιά και μια πτήση με κραδασμούς απερίγραπτους αλλά με ολοκαίνουργιο αεροπλάνο και πανέμορφες συνοδούς. Ο Γιώργος απολάμβανε τα ποτά του χαμουρευότανε τις συνοδούς και εγώ απλά αντιλήφθηκα ότι είχα κατουρηθεί απάνου μου. Πάντως και το γάμο προλάβαμε και στην ανηψιά μου κάναμε έκπληξη που την περιμέναμε στην εκκλησία χωρίς να το ξέρει και ο αδελφός μου πέταξε από χαρά όταν μας είδε.