Απογοήτευση

Εκείνο το μακρινό Νοέβρη λοιπόν, νεαρή ἐφηβη  με συνοδεύουν αγαπημένοι φίλοι στο αεροδρόμιο Ελληνικό και με ποτάμια δακρύων τους αποχαιρετούσα  και μέσα από το παραθυράκι του αεροπλάνου της SABENA AIR LINES μέχρι που τους έχασα και με έχασαν από το οπτικό μας πεδίο. ¨Εκλαιγα .σε όλη τη διάρκεια της πτήσης γιατί μαζί με τους φίλους και τη λατρεμένη μου θεία Σπυριδούλα, άφηνα και την πανέμορφη τότε Αθήνα. Στη χιονισμένη Νέα Υόρκη υπάλληλος της εταιρίας με οδήγησε στο αεροπλάνο που θα μέ  πήγαινε στο NEW PORT NEWS VIRGINIA όπου με περίμεναν οι Γονείς μου. Μία πολύ άσχημη πτήση τρομαχτική σε μικρό αεροπλάνο που δεν άφηνε κενό για κενό χωρίς να μας ταρακουνάει. Δίπλα μου θυμάμαι καθόταν ένας νεαρός πεζοναύτης που προσπαθούσε να με καθησυχάσει αλλά δεν καταλάβαινα και τι μου έλεγε αφου δεν γνώριζα Αγγλικά. Πάντως από τότε αγάπησα τα ναυτάκια και τα πεζοναυτάκια  όλου του κόσμου. Τέλος πάντων κάποια στιγμή προσγειωθήκαμε στο PATRIC HANRY AIRPORT σώοι και αβλαβείς. Αντικρύζοντας τους Γονείς μου και τον αδελφό μου έτρεξα κοντά τους και το συναίσθημα δεν μπορεί να αποδοθεί με λόγια.    Η διαδρομή μέχρι το σπίτι ήταν μιάμιση ώρα. Με εντυπωσίασε η ρυμοτομία, η καθαριότητα , ούτε ένα σκουπιδάκι σε όλη τη διαδρομή, αλλά μου μαύρισε τη διάθεση το ότι ΄δεν είδα ψυχή ζώσα πουθενά. Τα σπίτια σε αρκετή απόσταση το ένα από το άλλο, χωρίς διαχωριστικούς φράχτες με καταπράσινο γκαζόν γιατί εκεί το κλίμα είναι σχεδόν καλοκαιρινό ολοχρονικά, αλλά ούτε ένα παιδί να τρέχει ή να παίζει στις γειτονιές, ούτε λουλούδια με χρώμα. Γκαζόν και πάλι γκαζόν. Δυό τρία ελαφάκια ξέμπαρκα στις αυλές με παρηγόρησαν αλλά δεν στάθηκαν ικανά να με μαγέψουν.  Αν λοιπόν μου ζητούσαν να περιγράψω την πρώτη μου εντύπωση όταν πάτησα πόδι στη <<Γή της επαγγελίας>> θα έλεγα ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ. Την πρώτη αυτή απογοήτευσα ακολούθησαν και άλλες για τις οποίες θα μιλήσουμε σε άλλη ανάρτηση.