Στη Λίμνη του Κουτάβου

Μέσα στις χαρές του καλοκαιριού ήταν και η μέρα που πλένονταν τα  χειμωνιάτικα του νοικοκυριού. Κουβέρτες, παπλώματα, κουρελούδες, μαλλιά από τα στρώματα, τσουγνιά και γενικώς μάλινα και βαριά ρούχα του χειμώνα. Παρέα και με άλλες γειτόνισσες φορτώναμε τα ζωντανά μας και πολύ πριν φέξει κατηφορίζαμε για τη Λίμνη του Κουτάβου. Ακριβώς κάτω από το Μύλο της Πετρίας υπήρχε ένα μονοπάτι τρομαχτικά κατηφορικό μα τα ζώα ήταν μαθημένα από τέτοια εδάφη και κατεβαίναμε στη λιμνοθάλασσα μια χαρά. Μέσα από τη στεριά σε μεγάλη έκταση έτρεχε ακατάπαυστα άφθονο γάργαρο νερό και οι βράχοι ήταν επίπεδοι σμιλεμένοι από το νερό και πάνω τους οι μανάδες έπλεναν τα σκουτιά τους χωμένες μέσα στις βαθειάς λίμπες με το νερό να φτάνει πάνω από τα γόνατά τους. Τα σαπούνια έτρεχαν όλα στη θάλασσα αλλά δεν ήταν βλαβερά. Καθαρά σπιτικά σαπούνια  από λάδι . Πολλές κοπέλες και από τα Δειλινάτα έρχονταν για τον ίδιο λόγο και τα τραγούδια δεν σταμάταγαν όσο έπλεναν. Οι Δειλινοπούλες είχαν μια ξεχωριστή ομορφιά. Ήταν πυρόξανθες και κοκινομαλούσες με όμορφα πράσινα και γαλάζια μάτια και χαριτωμένες φακίδες. Πιό ψηλές από τις δικές μας κοπέλες και πολύ καπάτσες. Απλώνανε μετά τα ρούχα στους βράχους και μέχρι να στεγνώσουν μαζευόμαστε κάτω από μια τεράστια συκιά και μοιραζόμαστε ότι είχαμε για φαγητό. Εμείς τα παιδιά κολυμπάγαμε και ψαρεύαμε τρισευτυχισμένα. Η λίμνη είχε τότε άφθονα ψάρια,  γαρίδες που τις πιάναμε με στουβιές , μούσουλα και κάθε είδους όστρακα και κολιτσίδες. Κανονικό πανηγύρι δηλαδή. Λίγο πριν δύσει ο ήλιος φορτώναμε τα πεντακάθαρα θεόστεγνα  προικιά μας και επιστρέφαμε στα σπιτικά μας. Και τούτο το πανηγύρι γινόταν τρεις φορές μέσα στο καλοκαίρι για να πλυθούν τα πάντα. Συχνά σκέφτομαι πως παρόλη τη φτώχεια υπήρξαμε πιο ευτυχισμένα παιδιά από τα σημερινά.