Καρναβάλια

Τούτη η εποχή με ταξιδεύει στα καρναβάλια των παιδικών μου χρόνων. Η φτώχεια σίγουρα θέλει καλοπέραση και εμείς μια χαρά τα καταφέρναμε. Είχαμε τους οργανοπαίκτες μας εμπειρικούς μεν αλλά τα λίγα που ξέρανε να παίζουν τα παίζανε σωστά και με ψυχή. Πρώτο βιολί ο Σπύρος ο Βαρδαραμάτος ψηλός και όμορφος άνδρας. Δεύτερος βιολιστής ο Αναστάσης ο Σιμάτος πρόεδρος του χωριού μας για πολλά χρόνια. Ακορντεόν ο Νικόλας ο Πολλάτος <<Τσάκαλος>> και ντρίν ντρίν στην κιθάρα ο Γεράσιμος ο Πολλάκης. Από τους οργανοπαίκτες μας ζεί μόνο ο Νικόλας ο Πολλάτος υπέργηρος βέβαια. Όλες λοιπόν τις Κυριακιές της Αποκριάς στην κολώνα μπροστά στη στήλη των πεσόντων στη μέση του δρόμου γύρω στις δύο το μεσημέρι άρχιζαν τα γλέντια και κράταγαν μέχρι που έπεφτε το σκοτάδι. Μικροί Μεγάλοι όλοι πιασμένοι σε καλαματιανά στον υπέροχο Μπάλο μας αλλά και σε φοξ τρότ και βάλς και ταγκό για να μπορούν και οι νέοι να αγκαλιάσουν κάνα κορίτσι. Με την ψυχή μας διασκεδάζαμε. Μασκαρέματα, παντομίμες , πειράγματα τολμηρά και κέφι αστείρευτο. Ο πατέρας μου δεν χόρευε ποτέ και δεν ήθελε να πηγαίνουμε στα γλέντια αλλά η μάνα μας δεν τούκανε τη χάρη. Μία χρονιά θυμάμαι ήλθε μια φίλη της και της ζήτησε να της δώσει το κουστούμι του πατέρα μου να ντυθεί άντρας και η μάνα μου ντάμα της. <<Μωρή αν μας καταλάβει ο Σπύρος θα έχω ντράβαλα>> της έλεγε η μάνα μου. <<Μα θα φορέσουμε μουτσούνες και δεν θα μας γνωρίσει>>. Ξέχασαν όμως πως ο πατέρας μου θα γνώριζε το κουστούμι του το μοναδικό του άλλωστε. Δεν είχε δεύτερο. Ήταν το γαμπρίστικότου. Κάνοντας λοιπόν τις βόλτες του στην κολώνα δεν είπε τίποτα γύρισε σπίτι και μας περίμενε. Όταν γδύθηκε η γειτόνισα και η μάνα έτρεμε από αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι ο πατέρας πήρε το μοναδικό του κουστούμι <<καφέ με μπέζ ρίγα>> και μπροστά στα έντρομα μάτια μας τούβαλε φωτιά και τόκαψε. Στάχτη πάνω στην οποία κλάψαμε γοερά γιατί με τι λεφτά θα αγόραζε άλλο.  Όταν ξεθύμωσε έκλαψε και κείνος για το κουστουμάκι του και θυμάμαι τη μάνα που τον παρηγόραγιε. <<Δεν πειράζει Σπύρο μου και του χρόνου νάμαστε καλά και θα φτιάξεις άλλο καλύτερο. Τάχε φάει άλλωστε τα ψωμιά του>>. Πατέρα μου και μάννα μου Άγιες οι ψυχούλες σας.