Οι κοπέλες του χωριού μας όλες σχεδόν ακολουθούσαν τον
πατέρα τους στα χωράφια και δούλευαν σκληρά. Ακόμη και τσαπί στα αμπέλια. Τα χέρια
τους ροζιασμένα και τρυπημένα από γαιδουράγκαθα μα όμορφες , ροδοκκόκινες,
μεστές και γερές. Όλες με υπέροχες πλεξούδες και καλοστημένους κότσους. Τις
Κυριακές και τις γιορτές με τα όμορφα φουστανάκια τους πλυμένες ολόδροσες
πηγαίνανε στην εκκλησία όχι μόνο από ευλάβεια αλλά γιατί εκκλησιάζονταν και τα
παλικάρια. Από τον γυναικονύτη παίζονταν πολλά. Ματιές βέβαια αλλά τί ματιές.
Καυτές. Στην απογευματινή Κυριακάτικη βόλτα πιάνονταν αγκαζέ τουλάχιστον
τριάντα από δαύτες και έκλειναν όλο το δρόμο. Από αντίθετη αφετηρία ξεκίναγαν
άλλα τόσα αγόρια και μοιραίως κάπου συναπαντιόντουσαν εκείνες χαμήλωναν τάχαμου
τάχαμου τα μάτια αλλά πολλά νταραβέρια παίζονταν στίς Κυριακάτικες βόλτες που
σύντομα κατέληγαν στο στεφάνι. Καμιά
φορά σπάνια δηλαδή που πέρναγε κανένα αυτοκίνητο για Δειλινάτα για να περάσει
έσπαγαν οι κοπέλες την αγκαζαδούρα τους και πήγαιναν μισές δεξιά μισές
αριστερά. Οι σωφέρηδες πάντως δεν παραπονιόνταν ποτέ και καθόλου μα καθόλου δεν
βιάζονταν να περάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου