Νύκτες Δωδεκαήμερου

Από τα Χριστούγεννα μέχρι τα Θεοφάνεια οι νύκτες ήταν ξάστερες, κρύες και λουσμένες στο λευκό του πάγου, θύμιζαν Βόρειο Πόλο και Πολικό Σέλας. Ήταν οι νύκτες που οι άνδρες έπαιζαν χαρτιά. Ξέρω τι σας λέω γιατί ο πατέρας μου είχε καφενείο. Ζούσαμε τότε στις ξύλινες παράγκες του σεισμού. Σε απόσταση αναπνοής από μας ἠταν η παράγκα μιάς αδελφής του πατέρα μου .Ο άνδρας της ο τροβαδούρος ήταν ο αγαπημένος μου μπάρμπας. Τραγουδούσε πολύ ωραία και του είχαν κολήσει το παρατσούκλι βαρυτονάς.  Καλός , κεφάτος και όπως όλοι μας πάμφτωχος. Τις νύχτες που γύρναγε από το καφενείο πάντα χαμένος προσπαθούσε να μην ξυπνήσει τη θειά μου. Μα αυτή του την είχε στημένη. Τον πέρναγε τον κακομοίρη από το τρύπιο λιθάρι. <<Ορέ αναίσθητε που τα παιδιά σου πεινάνε πετάς τις πενταροδεκάρες σου στο τζόγο>>. Και όσο εκείνος δεν μίλαγε τόσο η θειά μου έτρωγε τα λυσσακά της. Εμένα δεν μου ξεφευγε τίποτα. Παραμόνευα με εντολή της νόνας μου που ήθελε να ξέρει τα πάντα. Μιά παραμονή Πρωτοχρονιάς θυμάμαι τον περίμενε στην αυλή για να μη ξυπνήσουν τα παιδιά τους. Μεγαλος καυγάς μες  το κρύο και την παγωνιά. Κάποια στιγμή κουράστηκε η θειά μου η οποία πάντα πίστευε πως άξιζε έναν πρίγκιπα  και όχι ένα τροβαδούρο της πεντάρας, μπήκε στην παράγκα τους.Η συνέχεια υποθέτω παίχτηκε στο κρεβάτι τους γιατί 9 μήνες αργότερα η θειά μου με τα πρώτα της παιδιά στην εφηβεία και ούσα 45 χρονών γέννησε ένα υπέροχο κοριτσάκι. Όπως όλες οι γυναίκες του χωριού μας γέννησε με τη βοήθεια της μάνας μου και ενός αυτοδίδακτου πρακτικού που κατείχε κατά την άποψη τη δική του όλες τις ειδικότητες. Εμάς τα παιδιά μας έδιωξαν από το σπίτι. Μα από τις τρύπες της παράγκας < και ήταν πολλές> είδαμε όλη τη γέννα από την αρχή μέχρι το τέλος. Δεν τρομάξαμε καθόλου. Τα τρία ξαδέλφια μου και εγώ αποφασίσαμε πως τα παιδιά έρχονται στον κόσμο ακριβώς όπως τα αρνιά μας, τα κατσίκια μας και τα γουρουνόπουλά μας. Η γέννα πάντως της θειάς μου  ήταν συγκλονιστική εμπειρία και κάθε φορά που τυχαίνει να βρεθώ με τα ξαδέλφια μου το θυμόμαστε με τρυφερή συγκίνηση.