Κατοχή

 Στά βαθειά της γεράματα η μανούλα μου, τότε πού οι άνθρωποι δεν καταγράφουν τα παρόντα τρέχοντα, μα θυμούνται με κάθε λεπτομέρεια τα παλιά, μου διηγιόταν ξανά και ξανά την περιπέτεια πού έζησε μέσα στον πόλεμο πρίν από τη γέννησή μου. Γερμανοί είχαν επιτάξει στα Φαρακλάτα, όλα τα ιπποειδή και τους κατόχους τους για αγωγιάτες, να κουβαλήσουν  στη Σάμη πολεμοφόδια.  Ο γάιδαρός της δεν ήταν κανένας  Κυπραίικος νταβλαντισμένος με περγαμηνές αντοχών και ύψους γάιδαρος.  Ήταν ένα τίμιο εργατικό μικρόσωμο ζωντανό, όμοιο με το ταπεινό γαιδουράκι στην ράχη του  οποίου ανέβηκε ο Χριστός μας κατά την είσοδό του στα Ιεροσόλυμα. Στην ανηφοριά πρός Σάμη ακριβώς εκεί πού είναι το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία πού ανήκει στα Φραγκάτα, το ζωάκι της λύγισε από το βάρος και γονάτισε. Εκείνη για να το ξεκουράσει απερίσκεπτα αφαίρεσε μέρος του φορτίου (κιβώτιο με όπλα) με τη βοήθεια συγχοριανών  το κατέβασε στο εκκλησάκι και το άφησε στην αυλή του. Φτάνοντας στη Σάμη όπου έγινε καταμέτρηση απο τους Γερμανούς για το κιβώτιο πού έλειπε, με συνοπτικές διαδικασίες αποφάσισαν ατάκα και επιτόπου να εκτελέσουν τη μανούλα μου με την κατηγορία ότι τα έκρυψε για να τα πάρουν οι αντιστασιακοί. Ο Κώστας ο Κρούσσος πατέρας του Σπύρου, έκανε χρέη διερμηνέα για τούς Γερμανούς. Έδωσε μεγάλη μάχη για να τη σώσει από την εκτέλεση και κατάφερε να τούς πείσει για την αθωότητά της. Δέχθηκαν λοιπόν  με συνοδεία δύο Γερμανών να τους οδηγήσει εκεί πού άφησε το κιβώτιο. Μαζί της πάντα ο Κώστας της έδινε κουράγιο και δύναμη. Από τους χωριανούς της στάθηκε κοντά της και η γειτόνισά  της Λεμονιά Πολλάτου (του ξυλιά) προγιαγιά των παιδιων πού έχουν τη Γόνδολα στην πλατεία.  Η απόφαση είχε ως εξής: Άν το κιβώτιο βρεθεί στη θέση πού δήλωσε ότι το άφησε θα την αφήσουν ελεύθερη. Άν λείπει θα εκτελεστεί  επί τόπου στο εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία .Καταλαβαίνετε τη μαρτυρική διαδρομή ώσπου να φτάσουν και όντως να βρεθεί το κιβώτιο στη θέση του. Με λυγμούς καβάλα στο γαιδουράκι της  και τη Λεμονιά καβάλα στο δικό της, επέστρεψαν  στα σπίτια τους. Μού έλεγε ότι όλο της  το σώμα  γέμισε φουσκάλες με λευκό  υγρό. Στίς προσευχές της συχνά μνημόνευε  τον Κώστα τον Κρούσσο  και τη Λεμονιά.

Θεία μου αγαπημένη

Τήν Άνοιξη του 1953 μιά αδελφή του πατέρα μου η Άννα , μιά πανέμορφη ξανθή με μάτια γαλάζια σάν το Ιόνιο, μόλις 30 χρονών διαγνώστηκε με νόσο χάνσεν. Δηλαδή λέπρα. Κάποιες περίεργες κοκκινίλες στο δέρμα της θορύβησαν τον πατέρα μου και την πήγε αμέσως  στον Γεράσιμο Βανδώρο τον παθολόγο. Αυτός κάλεσε τον μικροβιολόγο τον Κουρβισιάνο και  ταχύτατα διαγνώστηκε με την φοβερή για τότε νόσο της λέπρας. Ήμουν μόλις 7 χρονών και θυμάμαι τον πατέρα μου και την αδελφή του να επιστρέφουν στο χωριό με συνοδεία χωροφύλακα για να πάρουν λίγα  ρούχα οδηγήθηκαν αμέσως σε απομόνωση στο Βαλιάνειο νοσοκομείο Αργοστολίου καί το επόμενο πρωί πάντα με τον χωροφύλακα επί ποδός, πήραν το καράβι για την Αθήνα. Κατευθείαν οδηγήθηκαν στο λοιμωδών νόσων στη Αγία Βαρβάρα όπου κλείστηκε η θεία μου για νοσηλεία. Είχε ήδη βρεθεί φάρμακο και η Σπιναλόγκα είχε κλείσει. Ο πατέρας μου επέστρεψε συγκλονισμένος από αυτή την αποστολή. Έγινε σε όλους μας έλεγχος όχι μόνο της οικογένειας αλλά και δυο φιλενάδων της θείας μου. Η μία ήταν η Ανδρονίκη Πολλάτου (μαβρατζα) και η Κούλα Πολλάτου (του φρίγκου). Όλοι μας αρνητικοί παρ'ολο πού είχαμε στενή σχέση μαζί της. Κάθε καλοκαίρι η μάνα μου πήγαινε στην Αθήνα ανελιπώς στίς αδελφές της μάνας της πού μάζευε τις ελιές τους και τούς πήγαινε το λάδι τους. Με έπαιρνε πάντοτε μαζί της. Πηγαίναμε στο λοιμωδών στην Αγία βαρβάρα να δούμε τη θεία μου. Ο θυρωρός έλεγε στη μάνα μου <<Βρέ ευλογημένη άσε το παιδί εδώ μαζί μου. Μην το εκθέτεις στον κίνδυνο να κολλήσει>>. Η μάνα μου δέν πίστευε ποτέ ότι κινδυνεύαμε. <<Άκου αφέντη μου το κοριτσάκι μου κοιμόταν συχνά στην αγκαλιά της θείας της και δεν κόλλησε τίποτα>> τού έλεγε. Η θεία μου λοιπόν μοιραζόταν ένα θαυμάσιο δωμάτιο με μία άλλη νέα κοπέλα  τη Γιωργία. Πολλές φορές μιάς έπιανε μεσημέρι και βάζανε ένα καθαρό σεντόνι στο κρεβάτι όπου εγώ κοιμόμουνα του καλού καιρού. Στούς έξι μήνες η αγαπημένη μου θεία είχε γίνει εντελώς καλά. Παρέμενε όμως έγκλειστη συνολικά ένα χρόνο. Το κράτος τούς έδινε την ευκαιρία να μείνουν εντός τών τειχών   σε σπιτάκια ή τους χάριζε μικρά οικόπεδα. Ενοείται οι έχοντες τα φοβερά σημάδια της νόσου έμεναν εντός των τειχών  Η Θεία μου πανέμορφη και πεντακάθαρη δέχτηκε το οικοπεδάκι πού της χάρισαν. Στο Χαιδάρι. Ο πατέρας μου πήγε στην Αθήνα και έμεινε 1 χρόνο για να της φτιάξει το σπιτάκι της. Ο κήπος της ήταν έργο τέχνης. Λουλούδια και λαχανικά. Δίπλα της ακριβώς και η κοπέλα πού νοσηλεύτηκαν μαζί η Γιωργία. Μού έδινε τόση χαρά να τις επισκέπτομαι. Ένας υπέροχος άνδρας ο Παναγιώτης έχασε τη γυναίκα του σε τροχαίο καί έμεινε με το αγοράκι τους 3 μηνών. Κάποιος του προξένεψε τη θεία μου. Χωρίς κανένα δισταγμό και άσχετος ο ίδιος με τη νόσο, την παντρεύτηκε. Πήγα στο γάμο της λίγο πρίν φύγω για Αμερική το 1963. Ήταν τότε 37 χρονών και πανέμορφη. Ενοείται πούλησε το σπιτάκι στο Χαιδάρι και μετακόμησε στο δικό του στην Αγία Βαρβάρα. Το μωράκι αυτό γέμισε τη ζωή της. Το 1973 πού ήλθα διακοπές δεν θυμόμουνα τον αριθμό τού σπιτιού τους αλλά είπα στον ταξιτζή θα ανεβούμε την Μιχαλακοπούλου στην Αγία Βαρβάρα και σε μεγάλο πέτρινο σκαλί πού θα κάθονται πολλές γυναίκες είναι το σπίτι της θείας μου. Πράγματι στο σκαλί της περιτριγυρισμένη από πολλές πανέμορφες τσιγγάνες είχε κουβεντολόι η λατρεμένη μου θεία Άννα. Γυρίσαμε καί εμείς οριστικά στην Κεφαλονιά και τα καλοκαίρια ερχόταν στο νησί μας. Γεύτηκε την απόλυτη ευτυχία και έφυγε στα 90 της χρόνια. Το  μωράκι που ανάστησε ο Γιωργάκης της έκαμε εγκόνια καί στο τέλος της ζωής της της άλαζε τα γεροντικά της μπεμπιλίνο. Έδωσε πολλή αγάπη και πήρε πολλή αγάπη. Θα την θυμάμαι πάντα. 

Στή μάνα μου ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

Μόλις 16 χρονών παντρεύτηκες. Έτσι γινόταν τότε. Η πρώτη σου κόρη μικροπαντρεμένη και εκείνη σε έκαμε γιαγιά όταν ήσουν μόλις 38 χρονών. Δύσκολες εποχές τότε για σένα και όλες τις γυναίκες της Γενιάς σου. Χωρίς ρεύμα χωρίς ύδρευση τα προλάβαινες όλα. Δουλειά στα χωράφια, το σπίτι σου, το φαί σου τη φροντίδα μας.....Ποτέ δεν πήγαινες στο κρεβάτι σου άπλυτη. Πώς τα κατάφερνες σε μιά λεκανίτσα νερό καί το σαπούνι πού έφτιαχνες μόνη σου, να λάμπεις από καθαριότητα. Έλυνες τα υπέροχα μαλιά σου από τον περίτεχνο κότσο σου και Θεά  χωνόσουν στο κρεβάτι σου όπου παθιασμένος και τρελά ερωτευμένος σε περίμενε ο πατέρας μου. Στίς παράγκες πού ζήσαμε αρκετό καιρό τό μικρό μου  καμαράκι δίπλα στό δικό σας.. Ήμουν 7 χρονών. Τα αδέλφια μου φευγάτα στην Αμερική. <<Σιγά Σπύρο μου μάς ακούει το παιδί>>. Ναί σάς άκουγα. Μα ήταν τόση η τρυφερότητα με την οποία σε προσέγκιζε ο πατέρας μου πού ποτέ δέν τρόμαξα και ποτέ δεν το εισέπρατα ως κάτι κακό. Πρώτη φορά σου το είπα όταν μεγάλες και οι δυό μας, πηγαίναμε στον ίδιο γυναικολόγο μαζί. Στον Χρήστο τον Παυλάτο. Αστειευόμαστε και το θυμήθηκα. Τα πρώτα μου λοιπόν περί σέξ μαθήματα τα πήρα από σένα και τον πατέρα με τον καλύτερο τρόπο . Υπήρχε αγάπη και έρωτας μέχρι το τέλος της ζωής σας. Ο πατέρας μου έλεγε ότι οι Γυναίκες είναι ότι καλύτερο έφτιαξε ο Θεός. Ως κόρες, ως σύζυγοι, ως ερωμένες, ως μανάδες είναι Ιέρειες. Πόσο ανοιχτό μυαλό για την εποχή του. Έφυγες στα ενενήντα σου (90) αφήνοντας πολλά εγκόνια και 16 δισέγκονα. Σε όλους τούς ρόλος σου υπέροχη. Μα πάντα ήσουν κυρίως ΓΥΝΑΙΚΑ
 

Τρίτη ηλικία

Από τα δεκαέξι μου χρόνια με την υπογραφή των Γονιών μου, πήρα δίπλωμα οδήγησης  στην Βιργινία των ΗΠΑ, καί το πρώτο μου αυτοκινητάκι. Ένα μικρό μεταχειρισμένο σεβέλ της σεβρολέιτ. Το σωτήριον έτος 1963. Πετούσα από χαρά . Σέ  διακοπές μου στην Κεφαλονιά νοίκιασα από τον Αλκηβιάδη Πεφάνη το αυτοκίνητο της φωτογραφίας καί κατηφορίζω για τον Άγιο Θωμά. Το πιό όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου. Μόνη νέα με αρκετά δολάρια στην τσέπη, έρωτες, θάλασσα , φιλίες, και την Κεφαλονιά με λιγότερο τουρισμό και σύρτα φέρτα στην πλατεία. Υπέροχα βιώματα για τα οποία δεν μετανοιώνω ποτέ και δεν έχω καθόλου  κενά . Όλα στην σωστή τους ώρα. Τώρα μπήκα και εγώ στην φάση πού για να ανανεώσω το δίπλωμά μου πέρασα από τέσσερεις γιατρούς. Παθολόγο, οφθαλμίατρο, ωρυλά και νευρολόγο. Δόξα τω Θεώ όλοι με βρήκαν απολύτως ικανή και ασφαλή οδηγό. Ελπίζω να υπάρχω να ξαναδοκιμαστώ την επόμενη τριετία. Σήμερα πολλές γλάστρες της τηλεόρασης κρατικής και ιδιωτικής μίλαγαν απαξιωτικά για τους οδηγούς της τρίτης ηλικίας. Να μην καταδικάζουν σε απόσυρση από τη ζωή τούς ηλικιωμένους εάν και εφόσον η επιστήμη τους επιτρέπει να οδηγούν. Να λάβουν υπόψη τους ότι η άσφαλτος βάφεται κόκκινη από τροχαία που προκαλούν νέοι άνθρωποι. Σπάνια ευθύνοντα μεγάλοι σε ηλικία οδηγοί. Και εκείνα που προκαλούν οι νέοι είναι πάντα θανατηφόρα και όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και  γιά αθώους πολίτες. 

Νά τά πούμε?

Όταν επέστρεψα οριστκά από την ξενιτιά στον τόπο μου πρίν 44 χρόνια, τα Χριστούγεννα καί την Πρωτοχρονιά, έπιανε φωτιά το κουδούνι μου από τα παιδιά που χτύπαγαν καί φώναζαν <<Νά τα πούμε>>? Μού έδιναν τόση χαρά τα παδικά Κάλαντα πού τόσο μού είχαν λείψει στην ξένη Γή. Σιγά σιγά όμως μά σταθερά,  λιγόστευαν  τά παιδιά μέχρι πού τα απεκλεισε και ο κόβιντ. Φέτος κανένα παιδί δεν χτύπησε την πόρτα μου. Ρώτησα τις γειτόνισές μου άν άκουσαν κάλαντα και ψάχνοντας να εξηγήσουμε το φαινόμενο, με τρόμο μετρήσαμε και ξαναμετρήσαμε καί καταλήξαμε στη θλιβερή διαπίστωση, ότι στο χωριό μας τα Φαρακλάτα, απλά δεν υπάρχουν παιδιά.  ΠΑΤΡΙΔΑ  Δώσε κίνητρα καί στήριξε τις γυναίκες να γεννούν τα παιδιά τους νέες όπως η φύση τους προστάζει και να μην καταπονούν τό σώμα και την ψυχή τους με δαπανηρές, τρομερά επώδυνες , επικίνδυνες και συχνά ύποπτες καί ανήθικες εξωσωματικές. Τα παιδιά χρειάζονται νέους Γονείς για νά λαμβάνουν  από αυτούς ζωντάνια καί ενέργεια και παππούδες, γιαγιάδες ηληκιωμένους καί από αυτούς να λαμβάνουν  τη Σοφία τους και τον ελεύθερο χρόνο τους. Κόσμος χωρίς παιδιά είναι ένας κόσμος θλιβερός. Η φύση ξέρει πολύ καλά τι κάνει και αν την ακολουθήσουν οι νέες κοπέλες θα είνα όλα καλύτερα για τις ίδιες για τα παιδάκια τους και κυρίως για την πατρίδα πού πρέπει να τις στηρίζει για να φέρνουν παιδιά στον κόσμο. Καλή Χρονιά σε όλους.

Χριστούγεννα

Χριστούγεννα. Μέρα δύσκολη γιά μένα πάντα. Ζούσα στη Νέα Υερσέη στις Η.Π.Α. Εκείνη τη χρονιά όταν επέστρεφα από τη δουλειά μου  καταπιανόμουν με τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες μου. Ήμουνα μόλις 23 χρονών και πανευτυχής στον έκτο μήνα της εγγυμοσύνης μου με δύδιμα αγόρια. Στην οικογένεια της μάνας μου η δύδιμη κύηση ήταν κάτι σύνηθες. Πλάθοντας τα ζυμάρια μου σιγοτραγουδούσα και τα αγόρια μου με ξάφνιαζαν ευχάριστα με τις κλωτσιές τους. Και ανεξήγητα την παραμονή της Μεγάλης Γιορτής σταμάτησαν οι κλωτσιές. Έντρομη τηλεφώνησα στον γιατρό μου, πού με περίμενε στο νοσοκομείο Άγιος Βαρνάβας στο Λίβινγστον, όπου μου ανήγγειλε ότι τα παιδιά μου είχαν πεθάνει. Με ένα φοβερά δύσκολο τεχνιτό  τοκετό και κατακλυσμιαία αιμοραγία την ημέρα των Χριστουγέννων τα αντίκρυσα νεκρά. Απολογούμαι στούς φίλους πού με διαβάζουν και ίσως δακρύσουν χρονιάρες μέρες, αλλά δεν θέλω να ξεχάσω και μου κάνει καλό νά  μιλάω για τα παιδάκια μου. Ο γιατρός μου με συμβούλεψε να μην επιδιώξω άλλη εγγυμοσύνη γιατί θα έχει το ίδιο αποτέλεσμα. Δεν τον άκουσα και το πάλεψα άλλες πέντε φορές παρά τις αντιρήσεις του άντρα μου του υπέροχου Γιώργου πού δεν ήθελε να υποφέρω. Ο γιατρός μου όμως είχε δίκιο. Τα φετεινά Χριστούγεννα μάς βρήκαν με πολλούς αγαπημένους φίλους απόντες, με τελευταίο τον Στάθη Αμπατιέλο. Πολύ λυπημένη λοιπόν δεν είχα διάθεση γιά τίποτα. Ξαφνικά όμως αγαπημένα ανήψια από την Αμερική μου τηλεφώνησαν ότι πετάνε για Κεφαλονιά για να κάνουν μαζί μας τις Γιορτές. Έβγαλα φτερά στούς ώμους και ένοιωσα παιδί πού ο Άγιος Βασίλης του έφερε το καλύτερο Δώρο. Καλή σας Χρονιά αγαπημένοι φίλοι......

Απίστευτο μα αληθινό

  Στό ξενοδοχείο Ιόνιαν Πλάζα όπου ήμουν υπεύθυνη υποδοχής, το έτος 2000 είχαμε για τρείς μήνες όλους τούς παράγοντες της ταινίας το Μανολίνο του Λοχαγού Κορέλη. Ο παραγωγός Κέβιν Λόντερ, ο σκηνοθέτης Τζόν Μάντεν, ο  σκηνογράφος Τζίμ Κλέη και 40 άτομα που έστηναν το σκηνικό στή Σάμη και στα Διχάλια. Συγχρόνως γύριζε το B.B.C. ντοκιμαντέρ με τίτλο the making of captain Corellis mandolin. Για τίς ανάγκες του ντοκιμαντέρ είχε έλθει ο Λούης Ντεμπερνιέρ συγγραφέας του βιβλίου, και από την Ιταλία είχαν φέρει τον ενενηντάχρονο Άμμος Παμπαλόνι τον μοναδικό επιζώντα της εκτέλεσης από τους Γερμανούς , της μεραρχίας Ακουί. Η εκτέλεση έλαβε χώρα στα σύνορα του χωριού μου Φαρακλάτα με τα γειτονικά μας Διλινάτα. Ο Λοχαγός Παμπαλόνι βρέθηκε  σέρνοντας τραυματισμένος στο σπίτι του Ιερέα μας Διονυσίου Κωνσταντάκη όπου τον έκρυψαν με κίνδυνο της ζωής τους , γιάτρεψαν το τραύμα του και πολλές μέρες μετά τον φυγάδευσαν. Ο Άμμος Παμπαλόνι έμεινε στο ξενοδοχείο μας ένα μήνα και κάθε πρωί κατέβαινε στο σαλόνι καί ερχόταν στό πόστο μου για κουβέντα γιατί γνωρίζω καλά την Ιταλική γλώσσα. Μου είπε την ιστορία του με κάθε ειλικρίνεια και λεπτομέρεια. Μέσα στου πολέμου τη φωτιά και την απειλή του θανάτου ανθίζουν συχνά έρωτες υπέροχοι καταδικασμένοι όμως να λήξουν. Αυτός καί μιά νεαρή κοπέλα τού χωριού, έζησαν έναν έρωτα τέτοιο υπέροχο καί τραγικό αφού χάθηκαν οριστικά. Η Κοπέλα ξέρω από τους Γονείς μου καί χωριανούς μου ξενιτεύτηκε καί έκαμε οικογένεια σε χώρα μακρινή. Πολλά καλοκαίρια όμως ηλικιωμένη πλέον ερχόταν για διακοπές καί έκανε παρέα με τήν μάνα μου καθημερινά. Ήταν άτομο λίγο επιθετικό και περίεργο ίσως καί λόγω της μεγάλης ηλικίας της. Συχνά τρόμαζε καί τη μάνα μου και εμένα. Τυχαία στις κουβέντες μας μέ ρώτησε ο Παμπαλόνι άν γνωρίζω πού ζεί αυτο το κορίτσι του πολέμου και όταν  του είπα ότι βρίσκεται στο χωριό μου για διακοπές έγινε μέγας χαμός. Για το ντοκιμαντέρ ήταν μιά εξ ουρανού ευλογία να την βρούν για τη μαρτυρία της, και με παρακάλεσαν να τούς κανονίσω συνάντηση. Εγώ γνωρίζοντας τον χαρακτήρα της τούς είπα απλά θα της μιλήσω και η απόφαση δική της. Την ενημέρωσα λοιπόν λάου- λάου γιατί φοβόμουνα τις αντιδράσεις της ότι ο Λοχαγός της βρίσκεται στο νησί και θάθελε να την συναντήσει. Ποιός είδε το Θεό και δεν φοβήθηκε. <<Τον πούστη αν τον βρώ μπροστά μου θα τον σκοτώσω>> καί πολλά άλλα πού δεν λέγοται. Οι Άγγλοι επέμεναν να την συμπεριλάβουν στο ντοκιμαντέρ και μου τάζανε λαγούς με πετραχήλια αν την καταφέρω. Τους είπα το μόνο πού μπορώ να κάνω είναι να σας οδηγήσω στο σπίτι της καί ότι βρέξει ας κατεβάσει. Φόρτωσαν στο μεγάλο τους βάν κάμερες όλο το συνεργείο επί ποδός καθρέφτες και με ακολούθησαν. Τους έδειξα το σπίτι σε ανοιχτό οικόπεδο και καλού κακού κρύφτηκα στο αυτοκίνητό μου αγωνιώντας για το τι μέλλει γενέσθαι. Μαζί τους ενοείται ο πρωταγωνιστής  Παμπαλόνι. Αιφνιδιαστικά όρμησαν στη αυλή της και βγήκε γριούλα πιά με το σκυλάκι της . Και με το πού είδε τον Λοχαγό της εκεί πού έτρεμα πώς θα τον σκοτώσει έπεσε στην αγκαλιά του και ζήσαμε στιγμές συγκλονιστικές. Η συνέχεια για όποιον θέλει στο ντοκιμαντέρ <<The making of captain Corelli's mandolin>>.  Αρκετοί Κεφαλονίτες έλαβαν μέρος στο γύρισμα ανάμεσά τους και εγώ σχολιάζοντας τις αντιδράσεις για το σενάριο της ταινίας. Ο φίλος μου ο Παμπαλόνι έζησε άλλα τέσσερα χρόνια και από την Φλωρεντία μιλάγαμε στο τηλέφωνο και αλληλογραφούσαμε, Έχω όλα του τα γράμματα. Δεν ζεί πλέον  ούτε αυτός ούτε  το κορίτσι του έρωτα αλλά και οι δύο ζούν  για πάντα στην καρδιά μου. Στούς θησαυρούς μου και η φωτογραφία μας στο ξενοδοχείο Ιόνιαν Πλάζα. Για ένα μήνα ήταν ο δικός μου Λοχαγός.