Πιστολέρος

Πρίν από το ιντερνέτ  οι αφίξεις καταγράφονταν στο βιβλίο πόρτας. Οι συνάδελφοι και εγώ το είχαμε ονομάσει ΙΕΡΗ ΒΙΒΛΟ. Μεγάλο και σε εμφανές σημείο της Υποδοχής και εύκολα προσβάσιμο στούς Αστυνομικούς. Οι οποίοι αστυνομικοί κάθε βράδυ ανελιπώς ΄ερχονταν στο Ιόνιαν Πλάζα και κατέγραφαν όλες τις αφίξεις της ημέρας και τα πλήρη στοιχεία των πελατών. Εγώ είχα πάντα την πρωινή βάρδια (7-3). Γύρω στο 1995 διέμενε σε εμάς ένας πού σύμφωνα με την ταυτότητά του  ήταν επιχειρηματίας. Είχε νοικιάσει στα Τραυλιάτα το νυχτερινό κέντρο πού είχε αρχικά την ονομασία ΜΑΡΟΚΟ. Λέω αρχικά γιατί άλλαξε πολλά ονόματα. Ένα πρωί βρήκα τον συνάδελφο της νυχτερινής βάρδιας πολύ ανήσυχο. <<Άστα . Έδωσα δωμάτιο σε δύο τύπους που δεν μου άρεσε η φάτσα τους καθόλου>>. Ο Διευθυντής μας μας συμβούλευε πάντα αν αναγκαστικά πρέπει να δώσουμε δωμάτιο σε κατά τη γνώμη μας υπόπτους να τους λέμε ότι είναι ελεύθερο μόνο για ένα βράδυ. Αυτό λοιπόν τους είπε ο συνάδελφος. <<Άστο σε μένα >> του είπα. Πράγματι κατέβηκαν για πρωινό με φανέλες κοντομάνικες (εσώρουχα) και από πάνω κοντομάνικα μαύρα γιλέκα. Με πλησίασε ο ένας και μου είπε <<Αδελφούλα θα μείνουμε μερικές μέρες>>.<<Δεν γίνεται . Λυπάμαι το δωμάτιο είναι δοσμένο και δεν υπάρχει άλλο ελεύθερο. Το αργότερο στις 11 θα μου παραδώσετε το κλειδί>> Τράβηξε το γιλέκο του   και μου έδειξε το πιστόλι του περασμένο χιαστά στο στήθος του. Ενοείται δεν μάσησα αφού στο πρωινο έτρωγαν είκοσι πελάτες. Τού έκλεισα το λογαριασμό και του είπα <<Αλλού τα καουμπόικα κύριε>>. Έφυγαν και το ίδιο μεσημέρι πήγαν στο δημαρχείο στις Κεραμιές και πυροβόλησαν εν ψυχρώ τον τότε Δήμαρχο Λειβαθούς το Διονύση Μαγουλά ο οποίος έφερε βαρύ τραύμα και νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο Αργοστολίου. Επειδή είχε πληροφορηθεί ότι ο εν λόγω επιχειρηματιας όσα μαζαζιά μίσθωνε τα μετέτρεπε σε πορνεία αρνήθηκε να του δώσει άδεια λειτουργίας. Έτσι μας προέκυψαν οι μπράβοι του. Οι αστυνομικοί μου  ζήτησαν να περιγράψω τα χαρακτηριστικά τους. Αμέσως έφτιαξαν σκίτσα και υπεράνω πάσης αμφιβολίας τους αναγνώρισα. Για να μη σας κουράσω τούς πιάσανε εντός Κεφαλονιάς και στη δίκη τους ήμουνα βασικός μάρτυρας. Εκείνος που μου έδειξε το πιστόλι έιπε ότι είμαι τρελή για δέσιμο και δεν με είδε ποτέ στη ζωή του.  Να αναφέρω ότι στην ταυτότητά του τα στοιχεία ήταν ψευδή. Πάντα ο Διονύσης ο Μαγουλάς μού έλεγε ότι με ευχαριστεί που δεν φοβήθηκα να μιλήσω.

Μνήμη ελέφαντα

 Στά δώδεκα χρόνια μου χειρουργήθηκα από κύστη του κόκκιγος  σε ιδιωτική κλινική στην Αθήνα. Ο κόκκις  είναι το  σημείο  πού τελειώνει η  σπονδυλική στήλη. Η λεγόμενη ουρίτσα. Σπάνιο για κορίτσι αλλά έτυχε σε μένα. Μιά μικρή χειρουργική κλινική δύο ορόφων κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα πού έφερε το όνομα Άγιος Μηνάς. Έτος 1963. Τρία νεοσύλεκτα φανταράκια κουρεμένα με την ψιλή , χειρουργήθηκαν μαζί με εμένα. Γιατρός μας ο υπέροχος Γεώργιος Γαλάνης. Νοσηλευτήκαμε 27 ολόκληρες μέρες με καθημερινές αλαγές στην παρωχέτευση και ύπνος μόνο μπρούμυτα. Μια Προισταμένη η Αντωνία και τρείς νοσοκόμες όλες κούκλες. Η Σμαρούλα, η Αντιγόνη και η Σοφία. Η Σμαρούλα Κεφαλονίτισσα. Τα φανταράκια με είχαν ταχυδρόμο για τα ραβασάκια πού έγραφαν στις νοσοκόμες . Οι νοσοκόμες μου έδιναν τις απαντήσεις τους. Ερωτικά παιχνίδια εποχής. Στη διάρκεια της νοσηλείας μας μπήκε επειγόντως νεαρός Γιατρός με σκολεικοειδήτηδα συνοδευόμενη από περιτονίτιδα. Το όνομά του Γιώργος Γιώτης. Ήταν 27 χρονών. Η νεαρή του γυναίκα επίσης γιατρός ήταν ετοιμόγεννη. Οι Γονείς του θρηνούσαν γιατί ήταν κυριολεκτικά ετοιμοθάνατος για πολλές μέρες. Παιδούλα εγώ και περίεργη γυρόφερνα στα δωμάτια και καθόμουνα στο δικό του ανενόχλητη κάνοντας παρέα στούς Γονείς του. Άν και σχεδόν σε κώμα ήταν κούκλος. Νομίζω τον ερωτεύτηκα άν και μόνο 12 χρονών. Γέννησε η γυναίκα του αγοράκι ενώ αυτός χαροπάλευε. Έμελλε όμως να ζήσει. Στο καθιστικό της κλινικής υπήρχε μόνο ένα  τηλέφωνο. Θυμάμαι υποβασταζόμενος από τα φανταράκια και τη Σμαρούλα με τα πόδια του κρεμασμένα άτονα, κατάφερε να συρθεί μέχρι το τηλέφωνο και να μιλήσει στον πατέρα του. Με φωνή σαν να βγαίνει από τάφο του είπε <<Πατέρα να μας Ζήσει και να σου μοιάσει>>.Αμέσως μετά λυποθήμησε.  Παρούσα εγώ η αναιδής και περίεργη μικρή.

Πέρασαν χρόνια και χρόνια. Ο Βαγγέλης Κεκκάτος πατέρας του σκηνοθέτη μας Βασίλη Κεκκάτου, διοργάνωνε συνένδρια στο θέατρο Κέφαλος. Ιατρικά σπουδαία συνένδρια με πολλή επιτυχία. Τούς Καθηγητές όλων των ειδικοτήτων τούς έφερνε σε μένα στο IONIAN PLAZA γιατί με εμπιστευόταν. Ανάμεσά τους ο Χαρτοφυλακίδης, ο Κρεμαστινός, Ο Σουκάκος και ο Γεώργιος Γιώτης. Όταν τον είδα να μπαίνει τον αναγνώρισα αμέσως. Τριανταπεντάρα εγω και εκείνος  εξηνταπεντάρης. Δεν μίλησα πρίν να δω την ταυτότητά του για επιβαιβέωση. Το επόμενο πρωί μετά το πρωινό τού θύμησα όλα όσα γράφω. Εκείνο που τον συγκλόνισε γιατί δεν  το  θυμόταν ήταν αυτό που είπε στον πατέρα του  <<Να μας ζήσει και να σου μοιάσει>>. Δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Κάλεσε όλους τους Καθηγητές και με ανάγκασε να επαναλάβω όλα όσα του είπα. Η Γυναίκα του τρελάθηκε όταν της είπα ότι τη μέρα πού την πιάσανε οι πόνοι τής γέννας και έφυγε από το πλάι του για πρώτη φορά, φορούσε μπλέ ταγιέρ εγκυμοσύνης με λευκό δαντελένιο γιακά. Αυτό ήταν και το μοναδικό τους παιδί πού σήμερα είναι Καθηγητής Ορθοπεδικός. Μού δήλωσαν οι Καθηγητές ότι έχω μνήμη Ελέφαντα. Μακάρι ο Θεός να μου επιτρέψει όσο ζω να θυμάμαι.

Υποδοχή

 Στο New Port News Virginia, από τα χρόνια πού ήμουν μαθήτρια Λυκείου, τα καλοκαίρια και τις διακοπές των Χριστουγέννων, δούλευα σε εστιατόρια Ελληνικών συμφερόντων ως ταμίας. Μου άρεσε η επαφή με τους πελάτες και όταν στα είκοσί μου επίσημα πλέον εργαζόμενη στην Αμερικάνικη αγορά στο Newark New Jersey,  πάλι επέλεξα πόστα όπου θα είχα επικοινωνία με τον κόσμο. Τραπεζική υπάλληλος λοιπόν και τρία βράδυα την εβδομάδα στο μεταφραστικό τμήμα του Δικαστηρίου,  σε δίκες Ελλήνων που δεν γνώριζαν Αγγλικά. Επιστρέφοντας οριστικά στην Κεφαλονιά 33 χρονών πλέον, υπάλληλος Υποδοχής σε ξενοδοχεία με τελευταίο το υπέροχο   IONIAN PLAZA HOTEL,  στο οποίο εργάστηκα 20 υπέροχα χρόνια, ευτυχής γιατί είχα να κάνω συνέχεια με κόσμο.  Την πρώτη χρονιά που λειτούργησαν τα ΤΕΙ στο Αργοστόλι , είχαμε στο ξενοδοχείο ένα Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Πιάναμε συχνά κουβέντα (γιατί είμαι πολύ της κουβέντας) και νόμιζε ότι ήμουν ιδιοκτήτρια και όχι απλή υπάλληλος υποδοχής. Μου είπε <<πολύ τυχερός ο ιδιοκτήτης της επιχείρησης πού τον εκπροσωπείς. Θέλω να μου γράψεις βασικούς κανόνες πού δημιουργούν την τόσο καλή σου σχέση με τούς πελάτες του ξενοδοχείου>>. <<   Μετά χαρας  Κύριε Καθηγητά μου>> του είπα.                                                                                                            1.    Αποφεύγω τόν όρο πελάτης γιατί παραπέμπει σε πώληση προιόντος. Φιλοξενούμενος λοιπόν.                                                                                                                                                            2.   Θυμάμαι πάντα ότι δεν πουλάω κάποιο προιόν αλλά κάνω παροχή υπηρεσιών. Αυτό με καθιστά Πρέσβη της Χώρας μου και οφείλω να είμαι καλή Διπλωμάτης.                                                            3.    Σέβομαι τον ψυχισμό κάθε φιλοξενούμενου, όσο και να με ταλαιπωρεί (γιατί κάποιοι μας ταλαιπωρούν πολυ), είμαι ήρεμη και ανεκτική γιατί αν εισέλθω σε πόλεμο εντυπώσεων με τον φιλοξενούμενο,  ο μεγάλος ηττημένος είναι η επιχείρηση.                                                                       4.    Είμαι ευγενική και υποστηρικτική με τούς συναδέλφους μου γιατί σαν ομάδα πρέπει να λειτουργούμε πρός όφελος της επιχείρησης.                                                                 5.   Εξυπηρετώ και διευκολύνω τον φιλοξενούμενο με χαμόγελο και όχι ύφος αγγαρίας. Π.Χ. Άν μου ζητήσει τηλέφωνο πιάτσας ταξί του το δίνω αλλά καλώ εγώ επιλέγοντας πάντα οδηγούς προσεκτικούς και με καθαρά ταξί.                                                                                                             6.   Σέβομαι τα κορίτσια των ορόφων και ποτέ δεν τις αιφνιδιάζω με ελέγχους γιατί ξέρω ότι αν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους θα μου το πεί ο φιλοξενούμενος και μόνο τότε κάνω συστάσεις.      

7.   Υπηρετούμε τον Ξένο μας αλλά δεν γινόμαστε δούλοι. Άν κάποιοι  δεν το καταλαβαίνουν και δεν μας σέβονται, στην επόμενη κλήση τους για κράτηση απλά τούς λέμε. <<Λυπάμαι είμαστε γεμάτοι>>.                                                                                                                  

8.  Θυμόμαστε πάντα ότι η  σχέση  υπαλλήλου Υποδοχής  καί φιλοξενούμενου είναι  σχέση Ιερέα με εξομολογούμενο. Απόλυτη εχεμύθεια. Άν δηλαδή κάποιος παντρεμένος ανεβάσει γυναίκα στο δωμάτιό του δεν μας πέφτει λόγος. Ενοείται ισχύει και για τα δύο φύλα. Ζητούμε μόνο ταυτότητα για να αποκλείσουμε ότι δεν ανεβάζουν άτομα ανήλικα.                                                                                                                  9.       Υπακούμε και σεβόμαστε τον Διευθυντή μας και την εργοδοσία μας.                                             Κλείνοντας λέω ότι ήμουν τυχερή και ευτυχισμένη στο Υπέροχο Ιόνιαν Πλάζα από όπου συνταξιοδοτήθηκα αλλά μού λείπει πολύ. Άν ξαναγινόμουνα νέα εκεί θα δούλευα.   Ενοείται ότι στη φωτογραφία είμαι εγώ.                                    

Απρόοπτα και ευχάριστα

Συχνά πίνουμε καφέ στου Μαυροειδή στο ταχυδρομείο. Όταν είμαι με τον σύζυγο περιορίζομαι μόνο στον καφέ γιατί άν πάρω γλυκό με στραβοκοιτάει και μου λέει <<κανόνισε να γίνεις γουρούνα>>. Ό ίδιος στα 54 χρόνια πού είμαστε παντρεμένοι είναι 64 κιλά. Ούτε απάνου ούτε κάτου.  Χθές πού κάθησα μόνη μου για καφέ  έκαμα ότι ήθελα. Απολάμβανα μια ξεγυρισμένη μπουγάτσα χωρίς ενοχές . Καί νάσου ο από Αυστραλία Μάκης Βουτσινάς. Τον κάλεσα να μου κάνει παρέα. Λέγαμε τα δικά μας και τις αναμνήσεις της ξενιτιάς. Σε λίγο νάσου και ο Διονύσης ο Καμπίτσης φίλος καλός και εκείνος. Πέρασε και η Τίτη Χέλμη στάθηκε στα όρθια για λίγο και λάου- λάου χωρίς να την αντιληφθούμε πλήρωσε τον λογαριασμό μας .Δεν μπορέσαμε ούτε να την ευχαριστήσουμε. Ήλθε και η αδελφή του Μάκη η Σταματούλα και τάπαμε για ώρα. Η μητέρα τους η αξέχαστη Ευαγγελία ήταν από το χωριό μου τα Φαρακλάτα. Πόσο χάρηκα με αυτές τις απρόοπτες απρογραμμάτιστες συναντήσεις !!!!!!Μικροχαρές πολύτιμες της καθημερινότητας πού τις βιώνεις μόνο στον τόπο πού γεννήθηκες εκεί πού όλοι γνωριζόμαστε. Στα νέα παιδιά θάθελα να πώ <<κατεβάστε τα κινητά σας και αρχίστε να μιλάτε μεταξύ σας και να κοιτάζεστε στα μάτια. Καί να αγγίζετε ο ένας τον άλλον. Το ανθρώπινο άγγιγμα και η ζεστασιά του είναι πηγή ζωής και καλής ενέργειας. Πιστέψτε με παιδιά>>.

Μετανάστες

 Ο πατέρας της μάνας μου ο αγαπημένος μου Νόνος Σπύρος Βαρδαραμάτος, ήταν  ο  πρώτος μετανάστης της οικογένειας το έτος 1919 με προορισμό την Αμερική. Η πρώτη του κόρη και μητέρα μου, ήταν μόλις 5 χρονών. Όταν το 1935 κατάφερε να κάνει πρόσκληση στην οικογένειά του η μητέρα μου ήταν ήδη παντρεμένη και δεν δικαιούτο το ευεργέτημα του πατέρα της. Ξέμεινε λοιπόν μα πάντα πλανάτο στον αέρα η πεποίθηση ότι και η  ίδια καί εμείς τα παιδιά της θα καταλήγαμε στήν Αμερική. Δύσκολο πολύ γιατί ο μεταναστευτικός νόμος επέτρεπε μόνο έκδοση βίζας σε πρώτου βαθμού συγγενείς. Γονείς δηλαδή σε ανύπαντρα παιδιά και παιδιά προς Γονείς αφού πρώτα γίνουν Αμερικανοί Πολίτες. Ο σεισμός όμως του 1953 με μεσολάβηση του Οργανισμού Παγκοσμίων Εκκλησιών επέτρεψε στον Νόνο μου να καλέσει τα σεισμόπληκτα εγγόνια του από 16 χρονών και επάνω και αφού καταθέσει χρηματική εγγύηση αρκετά υψηλή να πάρουν την πολυπόθητη βίζα. Έτσι το 1955 τα αδέλφια μου πήραν το δρόμο της ξενιτιάς. Ενοείται εγώ ούσα μόνο 10 χρονών έμεινα εκτός πακέτου και για μέρες θρηνούσα πού έχασα τα αδέλφια μου. Κάποια στιγμή έφυγαν και οι Γονείς μου με πρόσκληση από τον αδελφό μου και τούς επετράπη να με καλέσουν εμένα αμέσως μόλις τους δοθεί η πράσινη κάρτα και χωρίς την προυπόθεση να είναι Αμερικανοί Πολίτες. Αυτό γιατί  ήμουνα μόλις 14 χρονών και είχα το δικαίωμα προστασίας ανηλίκου. Όταν ήλθε η σειρά μου ομολογώ δεν πέταξα από χαρά γιατί ζούσαμε στην Αθήνα, φοιτούσα στο ένατο Γυμνάσιο Θηλέων, πέρνούσα υπέροχα κοντά σε μιά αρχόντισα Αθηναία αδελφή της Νόνας μου. Δέν ήθελα να φύγω εκλαιγα μαύρο δάκρυ αλλά έπρεπε να πάω στους Γονείς μου. Νάμαι λοιπόν το Δεκέμβριο του 1963 στην Πρεσβεία για να περάσω από Γιατρούς πρίν την τελική συνάντηση με τον Πρόξενο πού αυτός αποφάσιζε για την έκδοση βίζας. Στην αίθουσα αναμονής για την ακτινογραφία θώρακος περιμέναμε  δέκα κοριτσόπουλα έφηβες σαν και μένα. Μεγαλύτερη όλων μας μιά ξανθή κούκλα λυγερή κοπέλα 19 χρονών από την Ευρυτανία νιόπαντρη, συνοδευόμενη από τον σύζυγό της . Ένας γοητευτικός άντρας καλοντυμένος, ετών 55 παρακαλώ. Μάς κάλεσαν όλες μαζί μας έγδυσαν από τη μέση και πάνω και στη σειρά μας ακτινογραφούσαν. Είχαμε όλες κοκκινήσει από ντροπή για το γδύσιμο. Η νύφη των 19 χρονών ήταν γεμάτη δαγκασιές στα εφηβικά στητά στήθη της και σε όλο της τον κορμό. Θυμάμαι την ρώτησε ο γιατρός ποιός τα έκανε αυτά. Χαμήλωσε το βλέμμα και υποταγμένη στη μοίρα της του είπε με το ιδίωμα της γλώσσας της <<ου άντρασμ>>. Δεν τη ξέχασα ποτέ αυτή την καλονή. Ιφιγένια πού θυσιάστηκε από τον πατέρα της για να σωθούν τα παιδιά πού εκείνος έκανε χωρίς να τη ρωτήσει. Καί πόσες άλλες τέτοιες θυσίες !! Νύφες του Παντελή Βούλγαρη.

Έλεος

Περπατώντας στό Αργοστόλι της σήμερον ημέρας κινδυνεύεις από στραβά καί ανάποδα.                    Από τά άναρχα καί εκτός χρόνου εργοτάξια, από αυτοκίνητα, από πατίνια, από ακαθαρσίες σκυλιών που έτσι και τίς πατήσεις κάνεις σκί στεργιανό και χειρότερο όλων κινδυνεύεις από τα απομεινάρια που στηρίζουν ομπρέλες και τραπέζια καί παραμένουν καρφωμένα στα πεζοδρόμια. Προεξέχουν τόσο πού δεν τα βλέπεις ακόμα καί άν  διαθέτεις το μάτι του αετού.  Σήμερα σκόνταψα σε ένα τέτοιο μαραφέτι στην περιοχή της λίμνης κοντά στη γέφυρα. Διέγραψα στον αέρα μιά ωραιότατη τοξοτή καμπύλη και είχα την μεγάλη τύχη να κάνω μιά προσγείωση καλύτερη από αυτές του Πετρούνια καί έτσι τη γλύτωσα φτηνή. Το σόκ όμως ήταν τέτοιο πού έτρεμα σαν να είχα πάρκινσον  για πολλή ώρα, καί με βοήθησε να συνέλθω ένας Χριστιανός από το κρουαζιερόπλοιο. Αυτά τα ολίγα. Πού να βρώ το δίκιο μου όμως. Εγώ καί όλοι οι συμπολίτες μου.

Σχολεία

 

 <<Οκτώβριος 1920. Βαρδαραμάτου Διαμαντίνα του Σπυρίδωνος και της Ματίλδης. Μαθήτρια πρώτης 1ης τάξεως Δημοτικού Σχολείου Φαρακλάτων>>.

Πολλά χρόνια μετά έγινα το πέμπτο της παιδί καί το στερνοπούλι της. Μού έλεγε ότι στην πέμπτη και έκτη τάξη, είχε δάσκαλο τον Σπυράκη Κοσμάτο πατέρα της Σουσανίτσας και της Ελενίτσας. Δύο πανέμορφα κορίτσια πού πολλοί θα θυμούνται ότι έμεναν στο Αργοστόλι στη Δεβοσσέτου. Ο δάσκαλος λοιπόν ο οποίος ήταν και νονός της Διαμαντίνας,  απαιτούσε από τα αγόρια της πέμπτης και της έκτης, να φοράνε σακκάκια . Άς ήταν τού πατέρα τους η αδελφού τους, ας ήταν μεγάλα τους, αρκεί να είναι πλυμένα και μπαλωμένα. Τα σακκάκια λόγω φτώχειας δεν ήταν εύκολη υπόθεση αλλά σεβαστές οι απαιτήσεις του δασκάλου μπάλωναν και ξαναμπάλωναν οι μανούλες της εποχής. Μιά μέρα λοιπόν συμμαθητής της μανούλας μου και πρώτος της ξάδελφος ο Βαγγέλης Λουράντος (του Καρούσου) πήγε σχολείο χωρίς σακκάκι. Εξοργισμένος ο Δάσκαλος ρώτησε τους λόγους και ο Βαγγέλης του είπε ότι το έπλυνε η μάνα του και ήταν βρεγμένο. Έστειλε λοιπόν τη Διαμαντίνα να επιβεβαιώσει  άν έτσι έχουν τα πράγματα. Η μάνα του η Βασιλική ήταν αδελφή του πατέρα της. Τής είπε λοιπόν ότι το σακκάκι ήταν στεγνό και καθαρό αλλά αυτός αρνήθηκε να το φορέσει. Να το πείς του Δασκάλου σας. Πώς να προδώσει όμως τον συμμαθητή της πού ήταν καί πρώτος της ξάδελφος? Τον κάλυψε λοιπόν λέγοντας πώς όντως το σακκάκι ήταν μούσκεμα. Σε λίγο όμως όρμησε η θειά της η Βασιλική καί κατέδωσε το γιό της γιατί τού είχε πολλά μαζεμένα. Έφαγε ξύλο ο Βαγγέλης αλλά και η Μανούλα μου η οποία το έφερε βαρέως όλη της τη ζωή και δεν συγχώρησε ποτέ τον δάσκαλό της και Νονό της. Κέρδισε όμως τον θαυμασμό και την εκτίμηση των συμμαθητών της πού δεν έγινε ρουφιάνα. Με τον Βαγγέλη πού ζούσε στην Αθήνα αλλά ερχόταν καλοκαίρια στο χωριό μού έλεγαν την ιστορία τους με συγκίνηση και νοσταλγία.