Ένα ζευγάρι με επίθετο ΕΡΩΤΑΣ

Από αριστερά η Ελένη Έρωτα η μητέρα μου ο αδελφός μου και τα ανήψια μου και με την ποδιά ο Παντελής Έρωτας από τίς Οινούσες της Χίου.  Κατοικούσαν στο New Port News Virginia, σε παμπάλαιο τριόροφο τούβλινο κτίριο στον πρώτο όροφο, και οι Γονείς μου και εγώ νεαρή έφηβη μετανάστρια, κατοικούσαμε ακριβώς από πάνω τους. Η Χέλεν Ρωσίδα γεννημένη στην Αμερική και ο Πήτερ μετανάστης από τις Οινουσες. Η γειτονιά μας πολύ  όμορφη μέσα στο λιμάνι αλλά για φτωχαδάκια σαν εμάς με χαμηλό ενοίκιο. Το ζεύγος Έρωτα (η μάμ και ο πάπ για μένα) ήταν ζάπλουτοι αλλά η μάμ τρομερή τσιγκούνα. Δίπλα στο εμπορικό του αδελφού μου είχαν το εστιατόριό τους όπου και η φωτογραφία.  Για χρόνια την έτρωγε η υποψία ότι ο πάπ έστελνε κρυφά της χρήματα στίς αδελφές του στη Χίο. Πανέξυπνη γυναίκα με βοηθούσε πολύ στα μαθήματά μου μέχρι να μάθω τη γλώσσα και έτσι δεν έχασα καμία χρονιά. <<Μου τρώει το συκώτι  πού δεν μπορώ να διαβάσω τα γράμματα από τη Χίο της κουνιάδας μου της Ιορδάνας και της Μαρκέλας για να δώ αν τους στέλνει λεφτά ο Παντελής>> μού έλεγε. Αποφάσισε λοιπόν να πάει στο Ελληνικό Σχολείο με τα Ελληνόπουλα και τέλειωσε όλο το Δημοτικό με το Δέκα το Καλο. Από τότε έδινε στον πάπ μόνο για την εφημερίδα του και για τρία πούρα την ημέρα. Τέρμα τα τσέκια στη Χίο.  Ποτέ δεν έπλενε τα πιάτα. Ήταν δουλειά του πάπ, Συχνα τρώγαμε μαζι και την παρακαλούσα να τα πλύνω εγώ μα ήταν ανένδοτη. Κουβεντούλα εμείς και ο καημένος ο Παντελής στο νεροχύτη. Δίπλα του τού έκανε παρέα ο γάτος τους ο Λεωνίδας. Μόλις τέλειωνε έτριβε τα χέρια του ανακουφισμένος,  και έβγαζε τρείς ξεγυρισμένες νιαουριξιές ακριβώς σαν το γάτο τους. Αμέσως μετά νιαούριζε και ο Λεωνίδας. Μιά φορά που μας επισκέφτηκε ο αγαπημένος μου Νόνος και κάνανε παρέα με τον πάπ όταν επέστρεψε σπίτι του τούς έστειλε μιά ευχαριστήρια κάρτα για τις περιποιήσεις τους. Στην κάρτα καμάρωνε ένας πανέμορφος γάτος και έγραφε νιάου,νιάου, νιάου. Και ο νοών νοήτω. Μεγάλο πειραχτήριο ο νόνος μου.  Άγιες οι ψυχούλες τους. Ανήκουν στούς Θησαυρούς της μνήμης μου.

 

Όνειρα απατηλά

 Τα φιλαράκια της φωτογραφίας από αριστερά Διονύσης Κωνσταντάκης και ο αδελφός μου Γεράσιμος Πολλάτος (μπούνος για τους φίλους του), το Μάρτη του 1955 πήραν το δρόμο του ξενιτεμού μαζί. Πριν επιβιβαστούν στο αεροπλάνο στο Ελληνικό για Νέα Υόρκη, φωτογραφήθηκαν. Στο New Port News Virginia, κατάφεραν να ανοίξουν ένα εμπορικό κατάστημα με πολλά είδη. Από ρούχα μέχρι και μαγνητόφωνα ραδιόφωνα και είδη προικός όλων των ειδών. Μέσα στο λιμάνι πού καθημερινά έμπαιναν εμπορικά πλοία από πολλές χώρες της Ευρώπης και  ανάμεσά τους πολλά Ελληνικά , οι Ναυτικοί ψώνιζαν αβέρτα. Οι Έλληνες προικιά για τις αδελφούλες τους και μαγνητόφωνα για τον εαυτό τους. Είχαν πιάσει την καλή λοιπόν τα δυό φιλαράκια και όλα πήγαιναν ρολόι. Μέχρι που ένας καπετάνιος Χιώτης ο Νίκος Μαλιαράκης πού το καράβι του πάντα  έμενε για μέρες στο λιμάνι, τούς έριξε την ιδέα να αγοράσουν ένα καράβι. Πράγματι πήραν και δάνειο και διέθεσαν ότι είχαν αποταμιεύσει για την αγορά του καραβιού. Ήταν μικρό σχετικά και δούλεψαν πολύ και οι δύο στις επισκευές που χρειάστηκαν. ΄Μέχρι να γίνουν όλα αυτά έφτασα και εγώ μετανάστρια στην Αμερική. Μόλις το είχαν ρίξει στο νερό και το είχαν βαφτίσει Γαλήνη. Θυμάμαι η τοπική Αμερικάνικη εφημερίδα είχε αφιερώσει Πρωτοσέλιδο. <<Δύο νεαροί Έλληνες μετανάστες αποφάσισαν να συναγωνιστούν τον Αριστοτέλη Ωνάση >> και άλλα πού δεν τα θυμάμαι. Στο πρώτο ταξίδι του μπαρκάρισαν και οι δύο γιά να δούν και πώς είναι το πλήρωμα αλλά την πέρασαν και οι δύο στο κρεβάτι με ναυτίες και εμετούς. Κούναγε δεν κούναγε αυτοί ξέρναγαν. Στη συνέχεια των ταξιδιών το πλήρωμα σε κάθε λιμάνι γινόταν στουπί στο μεθύσι και το εμπόρευμα δεν παραδινόταν ποτέ στην ώρα του. Με λίγα λόγια τούς το πήρε η Τράπεζα και έχασαν ότι είχαν και δεν είχαν. Πέρασαν πολύ δύσκολα μα παρέμειναν πάντα αγαπημένοι φίλοι και κράτησαν για χρόνια το κατάστημά τους με τούς υπέροχους ναυτικούς για πελάτες τους.  Το όνειρό τους όμως να γίνουν εφοπλιστές απεδείχθη ΄Ονειρο Απατηλο.