Σήματα Μόρς

Εκείνον τον Σεπτέβρη του 1939 δυό πρωτοξάδελφα γεννήθηκαν σχεδόν την ίδια ώρα. Ο δικός μου Γιώργος Πολλάτος του Ευαγγέλου (της φωτό.) και ο ξαδέλφος του Μάκης Πολλάτος του Κωνσταντίνου. Συχνά μου έλεγε η πεθερά μου ότι ο πρακτικός μας γιατρός ο Νίκος Κοσμάτος έφευγε από την πεθερά μου για νά παρακολουθεί την πορεία και της κουνιάδας της επιτόκου. Τα δυό παιδιά μεγάλωσαν μαζί τέλειωσαν τα σχολεία τους μαζί, σπούδασαν μηχανικοί Εμπορικού Ναυτικού υπηρέτησαν στο Πολεμικό Ναυτικό μαζί και μαζί έκαμαν το πρώτο τους μπάρκο. Σε διαφορετικά βέβαια καράβια των Βεργωτέων.  Στην πορεία συγχρόνως πήραν το πτυχίο του τρίτου του δευτέρου και πάει λέγοντας. Εκ των πραγμάτων λοιπόν δεν μπόρεσαν ποτέ να συνυπάρξουν στο ίδιο καράβι. Είχαν δε πικρία που ποτέ δεν έτυχε να βρεθούν σε κάποιο λιμάνι του κόσμου ενώ με πολλούς άλλους Κεφαλονίτες διασκέδασαν σε μπάρ λιμανιών. Κάποτε στο Τόκυο, ο Γιώργος συναντήθηκε με το Μάκη το Σολδάτο  καπετάνιο, (ο πατέρας του έφτιαχνε παπούτσια) σε μαγαζί στο κυνήγι πεταλούδων,  και μέχρι που πέθανε ο Μάκης κάθε φορά που τον βλέπαμε ταξίδευαν σε αυτή τη συνάντηση. Ώσπου μιά αξέχαστη μέρα τον ενημέρωσε ο Μαρκόνης ότι τα δύο Βεργωτέϊκα καράβια θα διασταυρώνονταν αρκετά κοντά,  στη θάλασσα της Κίνας. Συνενοήθηκαν οι δύο Μαρκόνηδες και ανέβηκαν τα δυό ξαδέλφια στο κατάστρωμα και ειδωθήκανε με αυτόν  τον  αναπάντεχο τρόπο. Είδαν τα σώματά τους σαν σχήματα  γιατί η απόσταση δεν επέτρεπε καθαρή εικόνα. Σφύριξαν τα καράβια τους και με καθρέφτες έστειλαν και οι δύο τα δικά τους σήματα Μόρς. Ο Μάκης ζεί στην Αμερική. Όταν έρχεται το θυμούνται και κλαίνε. << Τόση συγκίνηση>> μού λέει ο Γιώργος, <<δεν θα ένοιωθα ακόμα και άν συναντούσα την αδελφή του Μέγ'Αλέξανδρου τη γοργόνα>>. Νομίζω κάθε Ναυτικός θα συμφωνούσε μαζί του. Τις πιό όμορφες ιστορίες τις γράφει η Ζωή.

Πρωτοχρονιές σε λιμάνια ξένα

Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 1967 Ο μαστροΓιώργης Πολλάτος βρέθηκε σε μακρυνο λιμάνι. Το βράδυ βέβαια βγήκε με τούς συναδέλφους μηχανικούς και τον καπετάνιο του (Ο Λευκαδίτης Διονύσης τέως Νομάρχης) για ξεφαντώματα , μεθύσια, χορό και κυρίως πρός άγραν πεταλούδων της νύχτας. Λίγο πριν χαράξει έπρεπε να επιστρέψουν στο καράβι τους. Ο μαστρογιώργης θα κατέβαινε στη μηχανή στις έξι το πρωί. Στο δρόμο ξέμεινε λίγο από την παρέα του για να καταβρέξει ως κάνουν και τα σκυλιά ένα τοίχο σε κατασκότεινο δρομάκι. Αφού ανακουφίστηκε συνέχισε την πορεία του προς  το καράβι τρεκλίζοντας σαν τον Ορέστη Μακρή στην ταινία (Ο μπεκρής) για να βρεθεί ξαφνικά μέσα σε ένα λάκκο δύο μέτρων και βάλε. Ο πόνος του πήρε για αρκετή ώρα τη μιλιά. Όταν συνήλθε οι υπόλοιποι μεθυσμένοι βρίσκονταν  ξεροί στα κρεβάτια τους. Τις κραυγές του άκουσε μια από τις πεταλουδίτσες που σχόλασε, και κάλεσε ενισχύσεις. Τον οδήγησαν στο καράβι του σε αθλία κατάσταση. Ο απολογισμός τρία ραγισμένα πλευρά και μώλωπες σε διάφορα σημεία του σώματος. Αυτό που τόν έσωσε από ρήξη πνευμόνων ήταν μιά πολύ φαρδιά και παχυά ζωστήρα, πολύ στη μόδα τότε με τα παντελονια καμπάνα. Τα κοφτερά μυτούλια στο χείλος του λάκκου είχαν τρυπήσει τη ζώνη σε πολλά σημεία. Με λίγα λόγια είχε Άγιο. Ξέρω πως κάθε φορά που άραζαν στο συγκεκριμένο λιμάνι η πεταλουδίτσα ανέβαινε στο καράβι και όταν ο μαστρογιώργης κατέβαινε στη μηχανή έδινε εντολή στον καμαρώτο του να της πάει πρωινό στην καμπίνα του. Βέβαια δεν μου πέφτει λόγος γιατί η δική μας σχέση ΄ξεκίνησε πολύ αργότερα  και πολύ εκτιμώ το γεγονός ότι πάντα σεβόταν και εκτιμούσε τη γυναίκα όποια και άν ήταν. . Πιθανόν  η πεταλούδα να είναι ήδη σε τόπο χλοερό. Άν είναι έτσι Θεός σχωρέστην. Άν ζεί ώρα της καλή που  γλύτωσε το Γιώργο μου.