Γραφικοί και Ακίνδυνοι

Την εποχή που κύριο μέλημα φτωχών βιοπαλεστών ήταν η εξασφάλιση του <<Άρτου ημών του επιούσιου>> οι τρέλες μας, αν και γραφικές και τελείως ακίνδυνες, έμεναν χωρίς κάποια βοήθεια για βελτίωση των συμπτωμάτων  αυτών των ψυχών που σίγουρα βασανίζονταν. Ψυχίατροι σίγουρα υπήρχαν αλλά για τη φτωχολογιά ήταν μια πολυτέλεια άπιαστη. Κάτι όμως έπρεπε να κάνουμε εμείς οι << Γνωστικοί>> για να τους γιατρέψουμε. Ο ιερέας του χωριού έπαιζε σημαντικό ρόλο. Επέβαλε σε όλους μας Νηστεία σαράντα ημερών τα περίφημα ΣΑΡΑΝΤΑΡΙΑ, στα οποία η δική μου τουλάχιστον μάνα, αναγκαστικά  επέβαλε και  μας τα παιδιά. Κάποιες μέρες της εβδομάδος ούτε λάδι. Κάθε απόγευμα κατά τη διάρκεια του σαρανταριού  ο ιερέας μας Ο παπά Διονύσης, διάβαζε παράκληση κατά την διάρκεια της οποίας είμαστε μικροί μεγάλοι στα γόνατα, και προσευχόμαστε υπέρ υγείας του πάσχοντος. Πολλοί εθεραπεύοντο μέσα από αυτές τις Νηστείες και αυτό ο απλός λαός της εποχής το θεωρούσε θαύμα. Σήμερα βέβαια θα αποδίδαμε το θαύμα στην αποτοξίνωση. Πάντως όλοι οι <<βαρεμένοι μας>> ήταν γραφικοί και ποτέ επιθετικοί. Θυμάμαι έναν παπά που λειτουργούσε στον Άη Γιάννη τον Θεολόγο στα Ραζάτα, και τον βλέπαμε για χρόνια σε παγκάκι έξω από το Βέγιο Ψυχιατρείο το ξύλινο στην οδό Σουηδίας να καπνίζει ασταμάτητα. Ήταν όμορφος, θύμιζε λίγο Ρασπούτιν και τον έλεγαν παπά Ευγένιο πάντα ρασσοφόρος. Τα πρώτα συμπτώματα της λόξας του άρχισαν με το εξής περίεργο. Ενώ διάβαζε την Ευαγγελική Περικοπή στα μισά του κειμένου έκλεινε με οργή το Ευαγγέλιο κοίταζε με άγριο βλέμμα τον κόσμο και βροντοφώναζε << ΚΑΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ>>. Είμαι σίγουρη πώς τον θυμούνται πολλοί ακόμη γιατί πέθανε μετά το 1960. O ιερέας στον οποίον αναφέρομαι ότι διάβαζε της παρακλήσεις υπέρ Υγείας,  είναι ο Παπά Διονύσης Κωνσταντάκης της φωτογραφίας, με τον εγγονό του Διονύση πατέρα του Άγγελου Κωνσταντάκη προέδρου της Κ.Ε.Δ.Η.Κ.Ε.

Καλειδοσκόπιο

Ψάχνοντας τις αναμνήσεις μου σήμερα θυμήθηκα μια γυναικούλα γειτόνισά μας πού

πέρασε τη ζωή της ολομόναχη με παρέα τα ζωάκια της, και  έχανε λάδια από νέα. Μία μέρα ήλθε σπίτι μας απελπισμένη. <<Διαμαντίνα μου έχασα το κλειδί του πορτονιού μου και δεν μπορώ να μπώ στο φτωχικό μου>>.  Μιλάμε για κλειδιά την εποχή εκείνη από βαρύ μασίφ σίδερο τεράστια που η υποδοχή τους ήταν κανονικό καλειδοσκόπιο

. << Βρέ  Λαμπρούλα μου μην στεναχωριέσαι. Ολόκληρο κλειδί δεν χάνεται. Ψάξε καλά.>> << Κάποια κότα θα μου τόφαγε αλλά θα την τακτοποιήσω εγώ>>. Πού να φανταστεί η μάνα τι θα επακολουθούσε. Έσφαξε και τις δέκα κότες της μα κλειδί δεν βρήκε. Από τότε μέχρι και σήμερα αν χάνουμε κάτι λέμε θα το κατάπιαν οι κότες  της Λαμπρούλας.

Κάποτε στα Φαρακλάτα

Όταν ο πατέρας μου είχε μπεί σε βαθειά γεράματα, τότε που οι άνθρωποι θυμούνται μόνο τα παλιά τον τελευταίο χρόνο της ζωής του μου έλεγε κάθε μέρα την ιστορία του και τα γέρικα μάτια του έλαμπαν από τα δάκρυα αλλά και υπερηφάνεια. Την καταθέτω όπως ακριβώς μου την έλεγε.
  <<Άκου θυγατέρα όταν γυρίσαμε από τον πόλεμο με τους Ιταλούς, όπου είχαμε πολεμήσει καμιά τριανταριά Φαρακλάδες και είχαμε Λοχία μας τον Τάση τον Σιμάτο , μέρες πριν το πανηγύρι μας κάλεσε όλους με τα στρατιωτικά μας ρούχα και τα όπλα μας και ξανάγινε Λοχίας μας. Το απόγευμα του Ευαγγελισμού κανονικά παρατεταγμένοι  πρωπορευόμαστε  της εικόνας της Βαγγελίστρας και σε τακτά διαστήματα μας πρόσταζε ΠΥΡ. Και ο ένας μετά τον άλλον πυροβολούσαμε ψηλά στον αέρα. Ο Σταθμάρχης της Χωροφυλακής στα Δειλινάτα ακούγοντας τις ομοβροντίες κατέβηκε με τζίπ ανήσυχος στο χωριό. Μόλις τον είδε ο Λοχίας μας διέταξε ΠΡΟΣΟΧΗ αλτ. ΠΑΡΑ ΠΟΔΑΣ αλτ. Ο Σταθμάρχης τους χαιρέτησε στρατιωτικά και ακολούθησε την λιτανεία και οι ομοβροντίες συνεχίστηκαν για πολύ μέχρι που η Βαγγελίστρα επέστρεψε στην εκκλησία και το άγημα απέδωσε Τιμές.>> Δεν ξεχνώ ποτέ αυτή την διήγηση του πατέρα μου. Σήμερα δεν ζεί κανένας από τα φανταράκια ούτε ο Λοχίας τους και για χρόνια μετά Πρόεδρος της Κοινότητας. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥΣ Η ΜΝΗΜΗ

Βοήθεια ο Άγιος

Όταν ο Θεός σκηνοθετούσε την δημιουργία του Κόσμου έκατσε και σκέφτηκε << Καλό θα είναι να φτιάξω και κάποια πλάσματα ιδιαίτερα και ξεχωριστά>>. Έτσι έφτιαξε εμάς τους Κεφαλονίτες. Τέλος πάντων δεχόμαστε ότι ξεκίνησε με τους Ληξουριώτες. Όλοι μας λίγο τρελοί ίσως μα οπωσδήποτε ξεχωριστοί και πανέξυπνοι. Ανήσυχοι καί ταξιδευτές γι'αυτό μας βρίσκουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της Γής. Στην τρέλα μας δεν είμαστε επιθετικοί και επικίνδυνοι μα περισσότερο γραφικοί και χαριτωμένοι. Καλού κακού όμως χρειαζόμαστε και έναν Άγιο. Οι άνθρωποι νομίζω ότι σύμφωνα με τις ανάγκες τους προσάπτουν στον Άγιό τους την πρέπουσα ειδικότητα. Έτσι και μείς δώσαμε στον Άγιό μας τον Γεράσιμο την ειδικότητα των δικών μας αναγκών. << Φρόνηση τους νοσούντας Δαιμονούντας ιάται >>. Βοήθεια ο Άγιος λοιπόν στους απανταχού Κεφαλλήνες που τον Τιμούν όπου και να βρίσκονται.

Μέρα Λαμπρή

Απρίλης το 1950 Πάσχα. Η τελευταία φωτογραφία πού βγάλαμε μαζί όλα τα παιδιά της οικογένειας. Όρθια δεξιά η πρώτη μας αδελφή η Ερατώ 17 χρονών αφρατούλα . Ο αδελφός μας ο Γεράσιμος 15 χρονών δίπλα του όρθια εγώ 5 χρονών τσουγκρίζουμε το Πασχαλινό αβγό και καθιστή η Τασούλα μας 12 χρονών. Κάποιος ερασιτέχνης φωτογράφος διάβαινε έξω από το σπίτι μας και η μάνα τον παρακάλεσε να μας απαθανατίσει. Λίγες μέρες μετά ακριβώς την Πρωτομαγιά η Ερατώ μας πήρε το δρόμο της ξενιτιάς. Έφυγε για Αμερική όπου την περίμεναν ο Νόνος και η Νόνα μας από την πλευρά της μάνας μας. Ήταν η πρώτη απέραντη θλίψη που βίωσα ως παιδί και που ποτέ δεν ξεπέρασα. Μέχρι σήμερα μου είναι τρομερά δύσκολο να πώ αντίο σε κανέναν.