Στίς Εθνικές μας Γιορτές εκτός από τα ποιήματα παίζαμε καί παραστάσεις ανάλογες με την επέτειο. Τα αγόρια δεν ήθελαν συνήθως να παίζουν και όλα ξεχνούσαν το κείμενο τών ρόλων τους και μάς χάλαγαν όλο το θεατρικό. Γιατί πραγματικά παίζαμε κανονικό Θέατρο. Στην Πέμπτη Τάξη ο αείμνηστος δάσκαλός μας Γιάννης Γεωργόπουλος και η γυναίκα του και διευθύντριά μας κυρία Θεούλα Παπαναστασάτου, αποφάσισαν για την 25η Μαρτίου να δώσουν όλους τους ρόλους σε κορίτσια. Σέ μένα έδιναν πάντα δύσκολο πρωταγωνιστικό θάλεγα ρόλο, γιατί θυμόμουν όλο το κείμενο απ΄εξω και ανακατωτά, όχι μόνο το δικό μου αλλά και των συμπρωταγωνιστών μου και με τρόπο τούς έκανα τον υποβολέα επί σκηνής. Βρισκόμαστε στό έτος 1956 καί παίζουμε τον Αθανάσιο Διάκο. Μόνο κορίτσια ντυμένα τσολιάδες. Αθανάσιος Διάκος εγώ, Λυκούδη Γεωργία του Σπυρίδωνος τότε Πολλάτου σήμερα, Μάνα μου η Λυκούδη Ευτυχία του Ανέστη Κοσμάτου σήμερα. Αδελφός μου Μήτρος η Λυκούδη Ευαγγελία του Ιωάννου Κρεμύδα σήμερα και πολλά άλλα κορίτσια σε μικρότερους ρόλους. Το άνοιγμα της Αυλαίας μας έβρισκε κάτω από τη σκιά ενός δένδρου να ξαποσταίνουμε και να ξεκλέβουμε λίγο ύπνο. Πάντοτε κάποιος φύλαγε σκοπιά για τυχόν παρουσία Τουρκαλάδων. Λέω εγώ στον αδελφό μου <<Ανέβα Μήτρε στου βουνού κατάκορφα τη ράχη. Πάρε το μάτι τ'αετού καί τ'αλαφιού το πόδι και την αγρύπνια του λαγού και στήσε καραούλι. Κι'άν δείς ομάδες των εχθρών μ' 'άλογα και πεζούρα με τον Κιοσέ Μεχμέτ πασά τον ύπνο μη μου κόψεις. Στάσου πολέμα μοναχός. Μα άν δείς μές' το φουσάτο να πιλαλάει τ'άλογο τ'Ομέρ πασά Βρυώνη, πέτα ροβόλα κράξε με. Σύρε με την ευχή μου. >> Δεν θα σας πώ όλο το κείμενο το οποίο θυμάμαι κατά γράμμα γιατί θα σας κουράσω. Θα σταθώ στην επιστροφή του Μήτρου πού ορμάει τραυματισμένος και μου λέει ότι πλησιάζει ο Ομέρ Βρυώνης. <<Χτυπήθηκες αδελφέ μου>>? τον ρωτώ. Ανοίγω μια παρένθεση εδώ να σας πω΄ότι Η Ευαγγελία Λυκούδη-Κρεμύδα δεν μπορούσε να πεί με τίποτα το γράμμα Ξου. το έλεγε Τσου. Έπρεπε λοιπόν να μου πεί <<¨Ενα βόλι με πήρε ξώπετσα στο πλευρό Διάκο, κι' ο δρόμος μου ξάναψε τη λαβωματιά>>Αντί αυτού μού έλεγε <<¨Ενα βόλι με πήρε τσόπετσα στο πλευρό Διάκο κι' ο δρόμος μου τσάναψε τη λαβωματιά>>.Στίς πρόβες τού έργου όλη η τάξη αλλά καί εγώ δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε τα γέλια. <<Αλλοίμονό σου αν γελάσεις στην επίσημη Γιορτή>> μού έλεγε ο Δάσκαλος. Τα κατάφερα ως επαγγελματίας ηθοποιός να μη γελάσω καθόλου. Μπράβο μου δηλαδή. Η αγαπητή Ευαγγελία μέσα στην αγωνία των εισιτηρίων εξετάσεων για το Γυμνάσιο κατάφερε επιτέλους να λέει από τότε ξεκάθαρα το γράμμα Ξου.
