Η ακρίβεια τών ημερών μας με ταξιδεύει στήν αλληλογραφία μου με την πεθερά μου τα χρόνια της ξενιτιάς. Ο πεθερός μου ως υπάλληλος της Εφορίας, δικαιούτο τις υπαλληλικές κατοικίες πού δόθηκαν μετά το σεισμό του 1953. Η πεθερά μου όμως η γλυκύτατη Ροζούλα, αρνήθηκε να κατοικήσει τόσο μακριά από την αγορά. Κάθε μέρα λοιπόν μετά τον πρωινό καφέ έπαιρνε τα δύο καλάθια της και ξεκίναγαν γιά τα ψώνια τους . Μπροστά ο πεθερός μου ο Βαγγέλης με ύφος καρδιναλίου και πίσω του η γυναίκα του. Πασίγνωστοι σε όλη την αγορά. Ο γυιός τους ο Γιώργος εχθρός της αλληλογραφίας οσάκις τον πίεζα να τούς γράψει όσο και να προσπαθούσε δεν του έβγαινε λέξη στο χαρτί. Έτσι αναγκάστηκαν να συμβιβαστούν και να το πάρουν απόφαση ότι θα αλληλογραφούν μόνο με εμένα. Μετά λοιπόν τα σχετικά <<Είμαστε καλά το αυτό επιθυμούμε και δια εσάς>> η πεθερά μου ανελλιπώς μου έστελνε τίς τιμές της αγοράς τις οποίες χαρακτήριζε πανάκριβες. <<Σήμερα πλήρωσα τόσο τα κολοκυθάκια, τόσο τα αμπελοφάσουλα, τόσο τις ντομάτες, τόσο το ψάρι κ.λ.π>> Καί πάντα κατέληγε με τη φράση <<Τι διάολο θα απογίνουμε?>> Γλυκειά μου Ροζούλα και πού να ψώνιζες σήμερα. Δέν θα άντεχες τα καλάθια σου αδειανά.
