Καθρέφτης της ψυχής.

Μάσκες παντού. Πεταμένες στούς δρόμους, μπροστά σε κάδους απορριμάτων, φράζουν αποχετεύσεις, μάσκες παντού. Τραγικώτερες όλων αυτές που καλύπτουν τα πρόσωπά μας. Συναντώ φίλους και δεν είμαι σίγουρη ποιόν ακριβώς βλέπω πίσω από τη μάσκα την οποία άλλωστε φοράω  και εγώ. Μόνο άν αντικρύσω κατάφατσα τα μάτια τους τούς αναγνωρίζω. Καθρέφτης της ψυχής μας τα μάτια. Εκεί βλέπω αν χάρηκαν που με είδαν, άν μου χαμογελούν τα χείλη τους, αν με αποζητούν όσο και εγώ. Κλειστές οι πόρτες μου τώρα δύο χρόνια σε φίλους αγαπημένους και γείτονες. Η χαρά να μαγειρεύω δέκα μέρες για τη διπλή μας ονομαστική γιορτή του Αγίου Γεωργίου, και να  γεμίζει το σπίτι μας φίλους και συγγενείς , μοιάζει άπιαστο όνειρο πλέον. Τι βρήκε την ανθρωπότητα. Άλλαξαν οι ζωές μας. Σκέφτομαι πολύ και τούς νέους. Στά δικά μου νιάτα οταν το σώμα και η ψυχή ζήταγαν τον έρωτα , η μόνη μας αγωνία ήταν μιά εκτός γάμου εγκυμοσύνη. Χωρίς φόβο όμως μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, να μουρμουρίσουμε λόγια τρυφερά και τρελά στο αυτί του αγαπημένου και να δεχθούμε και από εκείνον  όλα όσα κάνουν τον Έρωτα Θεό. Το φιλί πού είναι η άνευ όρων παράδοση , αυτό πού οδηγεί τα δύο σώματα να γίνουν ένα, σήμερα μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Πότε θα απαλλαγούμε από τον αόρατο εχθρό πού βάλθηκε να αφανίσει το ανθρώπινο είδος? Και βασανίζει μικρούς και μεγάλους. Θα αναγκαστούμε να βιώσουμε τις εποχές πού οι νέοι ερωτοτροπούσαν από απόσταση ασφαλείας και  τον λόγο είχαν οι βεντάλιες. Τα κορίτσια απαντούσαν στό ερωτικό κάλεσμα των αγοριών με τις βεντάλιες τους. Συγκεκριμένες κινήσεις της βεντάλιας σήμαιναν ναί ή όχι ή θα δούμε και πολλά άλλα.  Είχε λοιπόν το δικό της αλφάβητο η βεντάλια. Μια γλώσσα  πού σήμερα φαίνεται απίστευτη αλλά ίσως τη χρειαστούμε. Αλλά ακόμα και έτσι  θα εξακολουθούμε να φοβόμαστε τον απαίσιο δεκαεννιάρη. Να φύγει. Να πάει στον αγύριστο. Να ξαναβρούμε την ελευθερία μας και να ξαναπιάσουμε τη ζωή μας.

Νοσταλγία

 Κάθε φορά πού διαβαίνω την πλατεία και αντικρίζω το Ιόνιαν Πλάζα συγκινούμαι και κάνω στάση. Κάτι σαν προσκύνημα δηλαδή. Είχα το προνόμιο από την πρώτη μέρα πού άνοιξε το 1993, να είμαι υπάλληλος Υποδοχής. Ήμουν προσωπική επιλογή του ιδιοκτήτη Νίκου Βασιλάτου και πιστεύω ότι δεν μετάνοιωσε για την απόφασή του αυτή. Δεκαπέντε χρόνια κάθησα στην καρέκλα της Υποδοχής. Υπέροχα χρόνια με εξαιρετικούς  συναδέλφους τούς Δημοσθένη Σταματάτο, Παναγή Σολδάτο , Παναγή Μαζαράκη καί  Γιώργο Στεργίου. Εξ'ισου αγαπητά και τα κορίτσια τών ορόφων και του Μπάρ. Διευθυντής μας ο Γιώργος Πολλάτος πού δεν μου χαρίστηκε ποτέ (άν και σύζυγος). Ποτέ δεν τού μίλησα στον ενικό και τον καλούσα στην κλητική πτώση. Κύριε Πολλάτε σας ζητούν κ.λ.π.  Οταν θέλησε να συνταξιοδοτηθεί προτείναμε το συνάδελφο Δημοσθένη Σταματάτο για διευθυντή μας. Μερικά χρόνια αργότερα ήλθε και η σειρά μου να αποσυρθώ για να δώσουμε και τόπο στα νιάτα. Στην καρέκλα μου κάθησε μια γλυκύτατη κοπέλα η Άννα Χαρτουλιάρη-Βλαχούλη. Ο Δημοσθένης με το ήθος του και σύμμαχο τα νιάτα του κρατά το τιμόνι γερά και έκανε τη Διάδοχο κατάσταση καλύτερη από τη δική μας εποχή. Ο προδευτικός Large Άρχοντας Νίκος Βασιλάτος., έκαμε το ΙΟΝΙΑΝ ΠΛΑΖΑ  Hotel , αυτό που σήμερα είναι. Κόσμημα όχι μόνο της Πλατείας μα ολόκληρης της Κεφαλονιάς....Μπράβο Νίκο μου.

Απίστευτη ψυχραιμία

Κάποια χρόνια πίσω (όχι πολλά) τα κορίτσια τα πάντρευαν πολύ μικρά. Από τη μία  γιατί το ζητούμενο ήταν η απόκτηση πολλών παιδιών πού δέν ζούσαν και όλα τους, και από την  άλλη το προσδόκιμο ζωής ήταν πολύ μικρό. ΄Ετσι πολλά κορίτσια ανάμεσά τους και η μητέρα μου, είχαν στα 16τους το πρώτο τους παιδί το οποίο σύντομα ακολουθούσε το δεύτερο και πάει λέγοντας. Στά 21της η μητέρα μου έχασε τον άνδρα της από φυματίωση και έμεινε με τρία ορφανά παιδιά. Ήταν πολύ όμορφη και στα 26της την παντρεύτηκε ένα καλό παληκάρι και από αυτό το γάμο γεννήθηκα μόνο εγώ. Η πρώτη μου αδελφή ήταν τότε 15 χρονών. Ήμουν τυχερό μωρό καί τα αδέλφια μου με είχαν στα πούπουλα. Για αυτούς παρέμεινα πάντα <<το παιδί>>. Είχαμε ένα κτήμα κοντά στο χωριό γεμάτο δέντρα με φρούτα και ένα μέρος του ήταν αμπέλι. Κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε για τον τρύγο και για τα υπέροχα φρούτα κυρίως πουρνέλες, δαμάσκηνα, αχλάδια και αμύγδαλα. Όσοι χωριανοί διάβαιναν  από το κτήμα (τοπονύμιο Μάζαρη) τούς φορτώναμε φρούτα. Εμένα βρέφος ακόμα,  με θήλαζε η μάνα και μετά γύριζε ανάποδα το σαμάρι του γαιδαράκου μας (του Δημοκράτη) και εκεί με έβαζε για ύπνο. Στη σκιά κάτω από μια μπαρδασιά. Η πρώτη μου αδελφή η Ερατώ ερχόταν συχνά να δεί αν  είμαι καλά. Όπου μιά μέρα είχε τρέξει λίγο γάλα από το στόμα μου και ένα ξεγυρισμένο φίδι είχε σκαρφαλώσει στο σαμάρι και σερνόταν πρός το στόμα μου γιά το γάλα. Χωρίς να βγάλει άχνα για να μη καταλάβει το φίδι την παρουσία της το άρπαξε από το λαιμό και το πέταξε μακρυά. Μια κοπελίτσα 15 χρονών είχε τέτοιο κουράγιο και ψυχραιμία. Λίγες μέρες μετά έφυγε για Αμερική. Παντρεύτηκε και εκείνη και έγινε μάνα πολύ μικρή καί έκαμε τη μάνα μας γιαγιά στα 38 της χρόνια. Εγώ τότε ήμουν μόλις 4 χρονών θεία. Δεν ζεί κανένα από τα αγαπημένα μου αδέλφια αλλά έχω τόσα να θυμάμαι για τα οποία τους ευγνωμονώ και στην καρδιά μου ζούν και θα ζούν.Στο κτήμα του μάζαρη δεν υπάρχει αμπελι ούτε φρούτα αφού όλοι ξενιτευτήκαμε, αλλά πηγαίνω συχνά και αναπολώ τα περασμένα. Πάντα χαρακτήριζαν την περιοχή φιδότοπο οι παλιοί. Καί τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να πάω και να μη συναντήσω φίδι. Και ο τόπος γεμάτος φιδοπουκάμισα. Φοράω ψηλές μπότες έχω ένα ξύλο και κουνάω τη βλάστηση και κάνω τη βόλτα μου.

Πού να βρώ το δίκιο μου?

Χθές μετά την φροντίδα των μαλλιών μου από τα αγαπημένα κορίτσια του Mias Beauty saloon και ώρα περίπου δύο μεσημέρι, πήγαινα στο αυτοκίνητό μου στη Λ.Βεργωτή  πρίν τον Άγιο Νικόλα. Στο πεζοδρόμιο ανάμεσα σε χορτάρια πάτησα σε κάτι πολύ μαλακό και αόρατο. Γλύστρησα έφυγα εντελώς από την τροχιά μου και προσγειώθηκα με ορμή στο Πόρτ Μπαγκάζ του αυτοκινήτου μου. Είδα φεγγάρια ήλιους και αστέρια. Με λίγα λόγια είδα τον Ουρανό σφοντύλι. Έχασα εντελώς την αναπνοή μου και τη φωνή μου και πόναγα σε πολλά σημεία στο πρόσωπο και στο σώμα. Έμεινα πίσω από το αυτοκίνητό μου ανήμπορη να σαλέψω καί ήλθε ένας υπέροχος άνθρωπος του οποίου το όνομα θα μάθω, και προσπαθούσε να με γαληνέψει για να μπορέσω να μιλήσω. <<Σήκω να μπούμε στο σπίτι μου να συνέλθεις να σού δώσω νερό>> μου έλεγε. Ήθελα να του απαντήσω αλλά δεν μπορούσα και δεν είχα καθόλου αέρα. Πνιγόμουνα. Σταμάτησαν πολλοί να βοηθήσουν και ήθελαν να καλέσουν το 166 αλλά εγώ τους έκανα νόημα ότι δεν θέλω. Ο καλός μου Σαμαρείτης με ξάπλωσε στο πεζοδρόμιο και ο Χριστόφορος Πολλάτος έφερε από το αυτοκίνητό του ένα μαξιλάρι να μην ακουμπά το κεφάλι μου στη γή και μου σήκωσε τα πόδια πιό ψηλά από το σώμα μου.  Πάνω από το κεφάλι μου βλέπω σαν Άγγελο εξ Ουρανού την χειρουργό κυρία Στάμω Θεοτοκάτου με τον άνδρα της πού πέρναγαν τυχαία, στην οποία πολλές φορές εμπιστεύτηκα τον εαυτό μου, να με γαληνεύει και να μπορώ επιτέλους να αναπνεύσω και να μιλήσω. ¨Επέμενε να καλέσει το 166 αλλά ήμουν κάθετα αρνητική. Ίσως η άρνησή μου την προβλημάτιζε γιατί ως γιατρός υποθέτω ότι αυτό έπρεπε να κάνει και λυπάμαι πού την έφερα σε δύσκολη θέση. Της εξήγησα ότι γλύστρησα και δεν είχα απώλεια συνείδησης κάλεσε τον θεράποντα ιατρό μου τον κύριο Πέτρο Καραγιάννη πού με οδήγησε στο ιατρείο του..Στην σόλα της αριστερής μου μπότας είχαν κολλήσει μεγαλοπρεπώς μαλακά σκυλόσκατα. Το αποτέλεσμα:Αιμάτωμα με έντονο οίδημα στο αριστερό ζυγωματικό κοντά στο μάτι, τρια ράμματα στο αριστερό μου γόνατο, μώλωπες στην αυχενική μοίρα, και ράγισμα στο δείκτη του δεξιού μου χεριού το οποίο είναι σε νάρθηκα., και στο λαιμό έβαλα κολάρο. Πονάω πολύ και το τραυματικό και κυρίως το ψυχολογικό σόκ θα αργήσει να μου περάσει. Και λέω τώρα πού να βρώ το δίκιο μου? Στα ζώα που δεν φταίνε και πού τα αγαπώ . Μπορώ μόνο να καταραστώ τους ασυνείδητους ιδιοκτήτες τους πού τα περιμένουν να λερώσουν στου κόσμου τις πόρτες και δεν καθαρίζουν. Είναι απολίτιστοι και παλιάνθρωποι και δεν αξίζουν την αγάπη πού δίνει ένα σκυλί. Ευχαριστώ όλους όσους με βοήθησαν και τον Άγιο Νικόλα πού απέτρεψε τα χειρότερα.Κρατώ μόνο   τη χαρά πού μου άφησε η τόση αλληλεγγύη των συμπολιτών μου

Ονειρεμένες Ρακκέτες

Χριστούγεννα στή Νέα Υόρκη δεν νοούνται χωρίς το Χριστουγεννιάτικο πρόγραμμα του Radio City Music Hall. Ζούσα στη Νέα Υερσέη μόλις μισή ώρα με αυτοκίνητο από το Μανχάταν, και δεν παρέλειπα ποτέ το υπέροχο Χριστουγεννιάτικο δρώμενο. Η φάτνη της Βηθλεέμ ολοζώντανη Μάγοι και Άγγελοι πού αιωρούντο πάνω από το σπήλαιο, βοσκοί. μια Παναγιά γλυκύτατη, ο ταπεινός Ιωσήφ και ένα πανέμορφο ζωντανό βρέφος. Μουσική και ύμνοι από πολυάριθμες συμφωνικές  χιλιάδες κόσμος  στις καρέκλες του θεάτρου και άλλοι τόσοι στον εξώστη. Τέσσαρες ώρες κρατούσε το δρώμενο και η ανάταση της ψυχής μου δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Το φινάλε έκανε το υπέροχο μπαλέτο του Ράδιο Σίτι με τίς υπέροχες ρακκέτες του. Δεν είναι κλασικό μπαλέτο μα κεφάτο χαρούμενο πολυάριθμο μπουκέτο υπέροχων κοριτσιών πού χορεύουν πολύ ωραία και πάντα κλείνουν την παράσταση με το θρυλικό Κάν-Κάν. Το 1970 καθ΄οδόν πρός το θέατρο έπεσα τυχαία πάνω στο Διονύση Κωνσταντάκη πατέρα του Άγγελου. <<Πού πάς τέτοια ώρα νέα κοπέλα ασυνόδευτη>>? μέ ρώτησε. <<Στό Ράδιο Σίτυ για το Χριστουγεννιάτικο σόου>>. << Δέν έχω πάει ποτέ>> μού λέει. <<Δέν ντρέπεσαι βρέ. Τόσα χρόνια ζείς στην Νέα Υόρκη και δεν πήγες ποτέ? Τσακίσου έλα μαζί μου σήμερα. Απαιτώ να με συνοδεύσεις>>. Ο Διονύσης δεν ξεχνά αυτη την εμπειρία και με ευγνωμονεί πού τον ανάγκασα να βιώσει τέτοιο μεγαλείο. Μετά φάγαμε στο Σέντραλ Πάρκ και χαζέψαμε το πατινάζ πού κάνανε παιδιά και μεγάλοι στο Ροκφέλερ σέντερ. Πολύ θάθελα να ξαναπάω για Χριστούγεννα αλλά μετά τον 19ρη ιό.