Η εισβολή τού Αττίλα στην Κύπρο το 1974 , μάς βρήκε κατοίκους Νέας Υόρκης. Με την ορμή που μάς έδιναν τα νιάτα μας αλλά καί το δίκιο μας , βγαίναμε στούς δρόμους με Σημαίες και πανό και βρίζαμε τους Τούρκους. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς διένυα mia άτυχη εγγυμοσύνη μου. Ένα νεκρό πεντάμηνο έμβρυο δεν γεννιέται εύκολα. Ατέλειωτες βασανιστικές ώρες με τεχνητούς πόνους και απέραντη θλίψη. Ο Γιώργος έπρεπε να πάει στη δουλειά μας. Φύλακας Άγγελός μου η μάνα μου. Μία κατακλυσμιαία αιμορραγία που με έφερε κοντά στο θάνατο, με οδήγησε στο χειρουργείο. Η μάνα της οποίας η γνώση της Αγγλικής σταματούσε στο όνομα και τη διεύθυνσή της αγωνιούσε και όσο πέρναγαν ώρες με θεωρούσε πεθαμένη. Κάποια στιγμή ενώ βρισκόμουν στην ανάνηψη, μπήκε μιά γυναίκα με Αγγλικά όσα και εκείνα της μάνας μου και φώναζε το όνομά μου. Σήκωσα το χέρι μου και είδε ότι ζώ, Ήταν η καθαρίστρια πού καθάρισε το κρεβάτι μου και το δάπεδο πού ήταν αληθινό σφαγείο. Όταν με κουβάλησαν στο δωμάτιό μου τη βρήκα να έχει τη μάνα μου αγκαλιά και να την παρακαλεί να πιεί τον καφέ με το κουλούρι πού της είχε αγοράσει η ίδια. Μιλούσε σε μιά άγνωστη για μάς γλώσσα όμως η μάνα μου την καταλάβαινε καί είχε ηρεμήσει. Ίσως υπάρχει μιά ακόμα γλώσσα. Η ΤΩΝ ΜΑΝΑΔΩΝ ΓΛΩΣΣΑ κοινή για όλες τις μανάδες του κόσμου για να παρηγορούν η μία την άλλη όταν θρηνούν για τα παιδιά τους. Ήταν μιά γυναίκα μεσήλικη Τουρκάλα μετανάστρια. Δεν ευθύνονται οι λαοί για τούς τρελούς πού τούς κυβερνάνε και αφανίζουν με γενοκτονίες τόσες ψυχές. Και ποτέ δεν φταίνε οι μανάδες πού μόνο να αγαπούν ξέρουν.
