Ηλιοκαμένα καμάκια

 Στο τμήμα μου είχα προϊσταμένη μια γοητευτική πενηντάρα, κάθετα εναντίον του γάμου αλλά πολύ υπέρ του Έρωτα. Ονομαζόταν Souzan Halota. Αμερικανίδα από γενιά Ιρλανδών. Κάθε χρόνο ερχόταν στην Ελλάδα για διακοπές. Κάθε φορά σε διαφορετικό νησί. Όταν επέστρεφε με καλούσε για καφέ και μου έλεγε. << Πως αντέχεις να ζείς μακριά από την υπέροχη Πατρίδα σου>>?<<θα επιστρέψω >> της έλεγα. <<Αυτά τα ονειρεμένα καμάκια σας με τα ηλιοκαμένα αλμυρά κορμιά τους που να τα βρώ στην Αμερική? Τι με νοιάζει εμένα αν έρχονται για τα δολάριά μου. Μου φέρονται με τόση φινέτσα με κάνουν να αισθάνομαι πριγκίπισσα και όταν μου κάνουν έρωτα βγάζουν τόσο πάθος που γίνομαι 20 χρονών. Και για πολύ καιρό πιστεύω ότι ξανάγινα κοριτσάκι. Και καθόλου δεν προσποιούνται. Είναι πραγματικοί Θεοί. Να μην παντρευτείς Αμερικανό. Έλληνα μόνο>>. Μιλάμε βέβαια για την εποχή 1965 που το καμάκι είχε μεγάλο σουξέ. Νομίζω πως πρέπει να αναγνωρίσουμε στα υπέροχα καμάκια μας ότι προώθησαν με τον τρόπο τους τον τουρισμό μας και κυρίως έκαμαν πολλές γυναίκες κάποιας ηλικίας ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΕΣ έστω και απατηλά. Όσα ζουν ακόμη ώρα τους Καλή. Όσα έχουν φύγει Αιωνία τους η μνήμη.

Aθήνα μου Αθήνα μου

Το Φθινόπωρο του 1961 έφυγαν και οι Γονείς μου για Αμερική για να καλέσουν εμένα στη συνέχεια. Έμεινα λοιπόν στην Αθήνα όπου συνέχισα τις σπουδές μου στο Γυμνάσιο. Σε μια υπέροχη θεία στο Θησείο με το παράθυρό μου να βλέπει την Ακρόπολη. Μαγική τότε η Αθήνα. Φοιτούσα στο Ένατο Θηλέων στην οδό Λιοσίων λίγο μετά την πλατεία Βάθη. Για να συντομεύω την διαδρομή διέσχιζα την οδό Ακομινάτου. Όσοι γνωρίζουν από Αθήνα ξέρουν ότι η Ακομινάτου ήταν γεμάτη κόκκινα φαναράκια. Οίκοι ανοχής φτωχικοί με κοπέλες όμως πανέμορφες. Ποτέ δεν φοβήθηκα, ποτέ δεν με ενόχλησε κανένας. Πέρναγα με την μαύρη μου ποδιά με άσπρο γιακά και τα εκδιδόμενα κορίτσια στα παράθυρά τους ντυμένες ελάχιστα καλούσαν τους περαστικούς. Ήταν όμορφες και κάθε φορά πού τις χαιρέταγα μου έλεγαν <<Να διαβάζεις κοριτσάκι μου. Να σπουδάσεις γιατί κι εμείς αν ξέραμε γράμματα δεν θα γινόμαστε πόρνες>>. Τις θυμάμαι με αγάπη και σεβασμό. Πέρασα ονειρεμένα στην Αθήνα. Δύο χρόνια πήρε για να πάω στους Γονείς μου κι αυτό γιατί ήμουν ανήλικη διαφορετικά θα αργούσα πολύ περισσότερο. Όλες μου οι φίλες με συνόδεψαν στο αεροδρόμιο, και ρίξαμε το κλάμα της ζωής μας. Δεν ήθελα να φύγω ήμουν στην πιό όμορφη ηλικία στην ονειρεμένη εφηβεία σε μια υπέροχη πόλη, και φυσικά ζούσα τον εφηβικό γλυκύτατο αθώο Έρωτα. Πως να πείς αντίο σε όλα αυτά. Έπρεπε όμως να πάω στους Γονείς μου στ'αδέλφια και στον παππού και τη γιαγιά μου (εκ μητρός). Τι βρήκα εκεί πως μου φάνηκε η Αμερική θα σας πώ στην επόμενη ανάρτηση. Θρηνούσα για πολύ καιρό τόσο που ο πατέρας μου έλεγε στη μάνα να με στείλουν πίσω στην θεία μου στην λατρεμένη μου Αθήνα. Παρά το κλάμα μου γράφτηκα στο σχολείο το Αμερικάνικο και σιγά σιγά καταλάγιασε ο πόνος μου.  Μα θα τα πούμε προσεχώς.

Αντίο Πατρίδα

Αθήνα 1955 στην Πλατεία Συντάγματος. Από δεξιά Γεράσιμος Πολλάτος (μπούνος) αδελφός μου, Ωραία Κωνσταντάκη, Διαμαντίνα Λυκούδη (μάνα μου) και Διονύσης Κωνσταντάκης (πατέρας του Άγγελου). Μισή ώρα μετά ο Γεράσιμος και ο Διονύσης αποχαιρέτησαν τις μανούλες τους στο Ελληνικό αεροδρόμιο και πήραν τον δρόμο της ξενειτιάς , όπου δούλεψαν μαζί για χρόνια ανοίγοντας κατάστημα εμπορικό στο οποίο έβρισκες τα πάντα. Ίσως είναι οι μόνοι μετανάστες που δεν έπλυναν πιάτα και παραμένουν φίλοι από τὀτε που γεννήθηκαν. Athens 1955 the day my brother Jerry Pollatos and his friend Dionisis Konstantakis took the plane to America. Their mothers said goodby to them with a broken heart at the airport Ellinikon. Jerry and Denis are still the best friends.