Το χρήμα αυτοσκοπός

Οι Έλληνες μετανάστες έκαναν αγώνα να κρατήσουν την Πατρίδα ζωντανή και να μεταδώσουν στα παιδιά τους την αγάπη για την Ελλάδα. Δεν ήταν πάντα εύκολο και υπήρχε κίνδυνος τα παιδιά να νοιώθουν (κυρίως όταν άρχιζαν το σχολείο) ότι δεν ανήκουν πουθενά. Το έζησα μέσα στην οικογένειά μου αυτό. Τα ανήψια μου που γεννήθηκαν εκεί αντιδρούσαν στην επιμονή των γονιών τους να φοιτούν στο σχολείο της ενορίας μας για να μάθουν Ελληνικά. Και πολλά άλλα Ελληνόπουλα αντιδρούσαν κατά τον ίδιο τρόπο. Όταν όμως μεγάλωσαν και στα Πανεπιστήμια δήλωναν τα Ελληνικά σαν δεύτερη γλώσσα  και έκαμαν τα πρώτα τους ταξίδια στην Ελλάδα κατάλαβαν πόσο δίκιο είχαν οι γονείς τους. Δεν μπορεί κανείς αν δεν ξενιτευτεί να καταλάβει τη βασανιστική νοσταλγία για την πατρίδα και πόσο αληθινοί και πραγματικοί παραμένουν οι Έλληνες της διασποράς. Εργάζονται σκληρά και συμβάλουν πολύ στην οικονομία της χώρας της οποίας είναι μετανάστες. Όταν βγήκα και εγώ στην Αμερικάνικη αγορά το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν ότι με το που μας πλήρωναν, οι συνάδελφοι Αμερικανοί, έτρεχαν στο πρώτο μπάρ. Αντίθετα ο Έλληνας πήγαινε γραμμή στην πλησιέστερη Τράπεζα όπου κατέθετε μέρος του μισθού του. Η Αστόρια της Νέας Υόρκης που κατοικούσαν τότε πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες είχε γεμίσει κυριολεκτικά με Τράπεζες. Το κακό όμως είναι ότι παρόλο που οι περισσότεροι δημιούργησαν τεράστιες περιουσίες λίγοι χάρηκαν τη ζωή τους. Ίσως η μόνη τους ευχαρίστηση ήταν το χρήμα και οι παχιές καταθέσεις. Κρίμα γιατί η ζωή έχει πολλή ομορφιά και πολλές χαρές. Πρέπει όμως να τις προλάβουμε.

Αναμνήσεις μου από Αμερική

Πρέπει να ομολογήσω ότι όσο ζούσα στην Αμερική κάποια πράγματα ήταν πιό εύκολα από εδώ. Όπως παντελής έλλειψη γραφειοκρατίας, το σύστημα λειτουργεί σίγουρα και τηρείται ο Νόμος. Τα δικαιώματα  του ΝΟΜΙΜΟΥ μετανάστη και οι παροχές του αν είναι άπορος είναι ακριβώς τα ίδια με του Αμερικανού πολίτη. Επίσης υπάρχει αξιοκρατία και εγώ τουλάχιστον δεν αντιλήφθηκα ποτέ ρουσφετολογία. Μπορεί όμως απλά να μου ξέφυγε. Όταν πήγα σχολείο με καλοδέχτηκαν και οι δάσκαλοι και οι μαθητές. Και επειδή δεν γνώριζα καθόλου Αγγλικά (τότε στα γυμνάσια μας δίδασκαν Γαλλικά και αυτά της πλάκας με καθηγήτρια την δεσποινίδα Λαγκούση που καθόλου δεν την λογαριάζαμε) δυο δασκάλες μου (mrs Thomas and miss Crane)  κάθε μέρα μετά το σχόλασμα μου δίδασκαν την Αγγλική. Σε έξι μήνες με είχαν κάνει ξεφτέρι και σε πολλά μαθήματα αρίστευα. Δεν συνάντησα στο πρόσωπό μου ίχνος ρατσισμού χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπήρχε ρατσισμός. Στην συγκεκριμένη πολιτεία (Virginia) δεν φοιτούσαν Αφροαμερικανάκια  στο σχολείο μου και στα  μέσα μαζικής μεταφοράς δεν μπορούσαν να καθίσουν όπου ήθελαν. Αυτό ήταν τραγικό γιατί την ίδια εποχή χιλιάδες πεζοναύτες Αφροαμερικάνοι σκοτώνονταν στο Βιετνάμ. Άρχισα λοιπόν να αντιλαμβάνομαι πώς δεν ήταν και τόσο υπεράνω αυτή η Υπερδύναμη. Μη σας κουράσω όμως. Σε άλλη ανάρτηση θα επανέλθω.

Koρίτσια στον ΄Ηλιο

 Υπέροχο καλοκαίρι  του 1973 καί  της πρώτης μου επιστροφής στην Κεφαλονιά. Μόνη μου νεαρή κοπέλα με αρκετά χρήματα στην τσέπη  και μιά Κεφαλονιά ονειρεμένη χωρίς ακόμα πολύ τουρισμό. Θαυμάσιο δωμάτιο στο Μεντιτερρανέ και με νοικιασμένο αυτοκίνητο από τον Αλκηβιάδη τον Πεφάνη. Στούς θησαυρούς τής μνήμης μου το καλοκαίρι εκείνο. Για να παρατείνω την άδειά μου πήγα στο Γιώργο τον Ιακωβάτο (τον γιατρό) να βρούμε λύση. <<Μην ανησυχείς κυρά μου. Κάτι θα σκαρφιστούμε>>. Μου δίνει λοιπόν μια βεβαίωση ότι 'εχω βαρύτατη λοίμωξη του αναπνευστικού και δεν μπορώ να ταξιδέψω ακόμη. Έτσι λοιπόν παραβίασα την νόμιμη άδειά μου τών μόλις δύο εβδομάδων σε δύο ολόκληρους μήνες.  (Άνευ αποδοχών βέβαια) αλλά ποιός νοιάζεται για λεφτά όταν κολυμπάει στα μαγικά νερά της Κεφαλονιάς!! Κάποια στιγμή όμως τελειώνει το μαγικό καλοκαίρι και τα (Κορίτσια στον Ήλιο) πρέπει να γυρίσουν σπίτι τους στη δουλειά τους και στους Γονείς τους. Τα υπόλοιπα αυτού του ταξιδιού δεν μοιράζονται. Τα κρατώ στην καρδιά μου γιατί είναι καταδικά μου. 

Κομψότητα μιάς μακρυνής εποχής

Aυτές τις φωτογραφίες μου τις έδωσε η πεθερά μου η Ρόζα Πολλάτου λίγο πρίν πεθάνει. Σε εποχές που μια φωτογραφία ήταν πολυτέλεια για ανθρώπους που ζούσαν σε χωριό, είναι απορίας άξιο πως η πεθερά μου είχε αρκετές τόσο παλιές. <<Ξέρω πως εσύ δεν θα τις πετάξεις στα σκουπίδια>> μου έλεγε. Είναι βέβαια φθαρμένες αλλά τις σέβομαι ακριβώς ως έχουν. Λένε τη δική τους ιστορία. Τα ρούχα είναι υπέροχα. Έχουν φινέτσα , σεμνότητα αλλά και έντονη θηλυκότητα. Πίσω στο λευκό είναι γραμμένο επί λέξη από την πεθερά μου. <<Τα αγαπημένα μου αδέλφια το έτος 1924. Από δεξιά ο Μικρός μας Κωνσταντίνος. Δίπλα του καθιστή η Πανωραία και όρθιες η Στάμω και η Ελπινίκη>>. Εδώ αξίζει να σας πώ ότι ο Κωνσταντίνος Πολλάτος (παρηγόρης) είχε ταβέρνα και για αρκετά χρόνια αφού άφησε την ταβέρνα είχε το περίπτερο έξω από το Νοσοκομείο γιατί ήταν ανάπηρος πολέμου. Πιστεύω ότι πολλοί θα τον θυμούνται αλλά ανάρτησα τη φωτογραφία κυρίως για να σας ταξιδέψω στη μόδα μιάς τόσο μακρυνής εποχής.

Επιστροφή

Δέκα χρόνια πέρασαν από τότε που μετανάστευσα στην Αμερική νεαρή έφηβη. Κοπέλα πλέον εργαζόμενη αποφάσισα πώς είναι καιρός να κάνω την πρώτη μου επάνοδο στην Πατρίδα. Η έκτη μέρα του Ιουλίου 1973 με βρήκε λοιπόν στούς αιθέρες ανεξάρτητη μόνη να επιστρέφω στον τόπο μου. Πετούσα με την Ολυμπιακή (του Ωνάση) αν και ήμουν τόσο ευτυχισμένη που κόντεψε να βγάλω δικά μου φτερά. Και λίγο μετά την απογείωση ακούω το εξής καταπληκτικό. <<Καλημέρα κυρίες και κύριοι σας  ομιλεί ο Κυβερνήτης Αλέξανδρος Παρίσης σας καλωσορίζει και σας υπόσχεται ένα ευχάριστο και ασφαλές ταξίδι>> και λοιπά και λοιπά. Ναι μιλάμε για τον Δήμαρχό μας Αλέξανδρο Παρίση Νέος και γοητευτικός τότε Κυβερνήτης της Ο.Α. Αν δεν πείθεστε μπορείτε να τον ρωτήσετε. Όταν η Ολυμπιακή άλλαξε χέρια ο Αλέκος μας πετούσε με την Λουφτάνσα. Δεν είναι εύκολο να περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν πάτησα την Ελληνική γή και στην Αθήνα που την λάτρευα. Την απέραντη όμως χαρά την βίωσα όταν λίγες μέρες μετά μπήκα στο φέρυ μπόουτ για την Κεφαλονιά. Ζήτησα από έναν συνεπιβάτη να με φωτογραφίσει και νομίζω ότι φαίνεται η ευτυχία μου. Γύρναγα στον τόπο που με γέννησε, και με ένα νόμισμα πολύ ισχυρό στην τσέπη για την εποχή εκείνη που μου επέτρεπε κάθε είδους τρέλα. Για την διαμονή μου επέλεξα το Μεντιτερανέ στη Λάσση και νοίκιασα από τον Αλκηβιάδη τον Πεφάνη ένα φανταστικό Μπεμβέ. Τότε γνώρισα την απέραντη ομορφιά του Νησιού μου. Το ερωτεύθηκα και ο Έρωτας αυτός καλά κρατεί. Έχω πολλά να σας πώ για το καλοκαίρι εκείνο γι'αυτό θα επανέλθω στις επόμενες αναρτήσεις μου.

Γαμπρός Κελεπούρι

Στο New Port News που ζούσαμε το Ελληνικό στοιχείο δεν ήταν σαν της Μητροπολιτικής Νέας Υόρκης. Στην γνωστή Αστόρια ζούσαν τότε πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες. Στη δική μας πολιτειούλα η ενορία μας Αγίου Κωνσταντίνου και Ελένης είχε τότε επίσημα μέλη της 200 οικογένειες. Πληρώναμε συνδρομή για να καλύπτουμε τον ιερέα μας και τους δασκάλους που δίδασκαν την Ελληνική γλώσσα. Θυμάμαι όταν με γνώρισαν και μένα (καινούργιο αίμα από την Ελλάδα) όλες οι μανάδες θέλανε να με κάνουν νύφη τους κι ας ήμουνα μόλις 15 χρονών. Και οι γυιοί τους πάνω από 25. Λογάριαζαν βέβαια χωρίς τον Ξενοδόχο. Αφ'ενός γιατί ο γάμος δεν ήταν στις προθέσεις μου και αφ'ετέρου γιατί τα παιδιά τους γεννημένα στην Αμερική είχαν άλλες αντιλήψεις και σίγουρα ταίριαζαν περισσότερο με Αμερικανίδες η τουλάχιστον Ελληνίδες γεννημένες εκεί. Ο αδελφός μου ήταν πολύ πειραχτήριο και σκάρωνε τρελές ιστορίες. Μια μέρα ήλθε και με πήρε από το Σχολείο μου ενώ δεν χρειαζόταν, και μου λέει <<ήλθα να σε ενημερώσω ότι στο σπίτι σε περιμένουν δύο γαμπροί με τη μάνα τους. Δίδυμα αδέλφια ομορφόπαιδα. Δεν έχεις παρά να διαλέξεις>>. Με έφαγε το αίμα μου ότι κάτι μου σκαρώνει. Πράγματι βρίσκω δύο παιδιά που έβλεπες από μακριά πως χάνουν λάδια με τη μάνα τους την Αθηνά που δεν διέθετε καθόλου από τη σοφία της Θεάς. Τους χαιρέτησα βέβαια ως όφειλα κάθησα στο σαλονάκι μας αλλά τι να έλεγα? Αυτοί με κοίταζαν και οι δύο σαν να ήμουν εξωγήϊνη ο αδελφός μου χάσκιζε και εγώ ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Ξαφνικά ο ένας από δαύτους που η μισή του γλώσσα κρεμόταν έξω από το στόμα του,(αυτός έχανε περισσότερα λάδια από τον αδελφό του)με κοιτάζει με ύφος τρομαχτικό και μου λέει <<Έχετε αποχωρητήριο?>>. Η μάνα του τού λέει << τι κουβέντα είναι αυτή που λές στο κορίτσι. Δεν ντρέπεσαι?>> <<Αφού έχω να χέσω που θα τα κάμω. Στο πάτωμα. Και που ξέρω εγώ αν έχουν αποχωρητήριο>>. Να μη σας πολυλογώ μας κατάχεσε ο γάμπρουλας μια εβδομάδα βρώμαγε η τουαλέτα μας και εγώ δύο μήνες είχα κόψει και την καλημέρα στον αδελφό μου. Αυτός όμως που τώρα ζεί στην Αργυρούπολη ακόμα γελάει και εγώ θυμάμαι με κάποια συμπάθεια και συμπόνια τον πρώτο γαμπρό που μού προξένεψαν στην Αμερική.