Πέμπτη 18 Μαΐου 2017

Τότε και τώρα


Η υπερπροβολή του ζεύγους Κασελάκη, με ταξίδεψε πίσω στην Αθήνα και τ ην Ελλάδα του 1963. Τότε πού  άδικα υπέφεραν κάποια πλάσματα του Θεού  χωρίς να φταίνε σε τίποτα. Ακραίες οι τότε νοοτροπίες και συμπεριφορές στη διαφορετικότητα, αλλά αναρωτιέμαι μήπως και η σημερινή υπερπροβολή είναι ακραία.
Θεωρώ ότι ήμουν τυχερό παιδί γιατί από την πρώτη Δημοτικού όλες μου τις διακοπές τις ζούσα στην Αθήνα κοντά σε μια υπέροχη θεία αδελφή της εκ μητρός Νόνας μου, αληθινής Αρχόντισσας και όταν οι Γονείς  μου έφυγαν για  Αμερική , έμεινα με τη θεία μου 2 χρόνια μέχρι να εγκριθεί η πρόσκληση τον Γονιών μου. Ήταν τα ωραιώτερα χρόνια της εφηβείας μου. Σε ένα υπέροχο Νεοκλασικό τριώροφο, στην οδό Θερμοπυλών γωνία με την οδό Γρανικού αριθμός 1. Από την κρεβατοκάμαρά μου έλεγα την τελευταία καληνύχτα στην Ακρόπολη.
Κοντά στη θεία Σπυριδούλα γνώρισα τι σημαίνει Θέατρο. Αλέξης Μινωτής, Αιμίλιος Βεάκης, Κάρολος Κούν και πολλοί άλλοι. Η κουζίνα του σπιτιού μας έβγαζε σε μιά τεράστια σιδερένια στροφική σκάλα που ξεκίναγε από το υπόγειο και έφτανε στη ταράτσα όπου ήταν το πλυσταριό. Δίπλα μας ακριβώς Γρανικού 3 μια μεγάλη μάντρα που ήταν πρακτορείο Μεγάρων. Εκεί άραζε το λεωφορείο που συνέδεε τα Μέγαρα με την Αθήνα. Στη μάντρα υπήρχε ένα σπιτάκι  γραφικό στο οποίο ζούσε ένα θαυμάσιο παιδί πανέμορφο και ομοφυλόφιλο. Ήταν μορφωμένο αλλά για ευνόητους λόγους τότε καθάριζε γραφεία και σκάλες. Τα βράδυα ζούσε τη δική του αλήθεια. Χόρευε σε νυχτερινό κέντρο οριεντάλ. Ντυνόταν κατάλληλα  καί  μάγευε με το χορό του. Αργότερα στη ζωή μου είδα πολλές γυναίκες να χορεύουν αλλά  καμία σαν το Βασίλη. Ένα καλοκαίρι ήλθε στην Αθήνα η τότε διάσημη Τζέην Μάνσφιλντ  η οποία τρελάθηκε με το χορό του και φωτογραφήθηκε μαζί του. Υπέφερε πολλά ο αγαπημένος μου φίλος και πολλές φορές τον χλεύαζαν και τον ταπείνωναν χωρίς αιτία. Όταν έφυγα μου χάρισε ένα δίσκο 45 στροφών του Γιάννη Βογιατζή με το τραγούδι στη μία πλευρά << Αθήνα Αθήνα >> και στην άλλη << ¨ονειρα όνειρα>>  γιατί λάτρευα το Βογιατζή. Μέτρησε το κεφάλι του και με παρακάλεσε να του στείλω μιά καλή περούκα για την αμφίεσή του. Δεν πρόλαβα. Λίγο μετά την αναχώρησή μου κάποιοι αλήτες όταν επέστρεφε νύχτα από το χορό του, τον χτύπησαν πολύ και το πρωϊ τον βρήκαν στο κρεβάτι του πεθαμένο. Ήταν πολύ σκληρή εποχή τότε για αυτά τα παιδιά που τα περισσότερα ήταν υπέροχα πλάσματα. Δεν ξεχνάω ποτέ το Βασίλη και πολλές φορές μονολογώ και του λέω <<Κρίμα που δεν ζείς σε τούτη την εποχή φίλε μου>>. Τούτη η ανάρτηση αφιερωμένη σε σένα με αγάπη.

Τετάρτη 3 Μαΐου 2017

Προσφυγιά


Αυτές οι φωτογραφίες κρύβουν μια ιστορία που θέλω να μοιραστώ μαζί σας φίλοι του Κομπόγιο και όχι μόνο.. Στα καθιστά παιδάκια το πρώτο αριστερά που κρατά ένα άγνωστό του προσφυγόπουλο από την Αρμενία, είναι ο Μιχάλης Αγκοπιάν ο οποίος πολλά χρόνια μετά , η ζωή που μας πάει όπου εκείνη θέλει,  τα κανόνισε να γίνει  πεθερός της μακαρίτισσας της αδελφής μου Τασούλας. Πολλά χρόνια μετά που μετανάστευσα και εγώ μου έλεγε την τραγική ιστορία του την εποχή της γενοκτονίας των Αρμενίων. Σας τη μεταφέρω όπως ακριβώς μου την έλεγε ξανά και ξανά στα βαθιά του γεράματα.
<<Εκείνη την τραγική μέρα εγώ έξι χρονών και η αδελφή μου δώδεκα με τους γονείς μας σκοτωμένους, τρέχαμε όπως όλοι χωρίς να ξέρουμε που πάμε. Η αδελφή μου μπροστά στα έντρομα μάτια μου υπέστη ότι και πολλές άλλες κοπέλες κατά εξακολούθηση. Αιμόφυρτη στο δρόμο έμεινε και εγώ ούρλιαζα όταν με παρέσυρε το πλήθος .Μετά δεινών και βασάνων κατέληξα στη Μικρόπολη Της Δράμας. Εκεί όταν μεγάλωσα ερωτεύτηκα την Ελπινίκη Παστουρματζή πρόσφυγας από τον Πόντο  και αυτή και παντρευτήκαμε>>.  Στο σημείο τούτο έπαιρνε πάντα το λόγο η γυναίκα του και πεθερά της αδελφής μου μια αληθινή αρχόντισσα που θα θυμάμαι πάντα. Μεταφέρω και τη δική της ιστορία χωρίς να αλλάζω λέξη.        << Με τη Μικρασιατική καταστροφή βρέθηκα παντέρημη οκτώ χρονών κοριτσάκι,  στο δρόμο της προσφυγιάς με το μικρό μου αδελφό τριών χρονών στους ώμους μου. Κάθε λίγο μού έλεγε Ελπινίκη πεινάω και μου έσπαγε την καρδιά . Μία μέρα μετά από πορεία πολλών ημερών, σταμάτησε να μου λέει ότι πεινάει και εγώ ανακουφίστηκα ότι επιτέλους αποκοιμήθηκε. Μέχρι που πάγωσε στους ώμους μου αφού είχε πεθάνει.>.    Ο Μιχάλης και η Ελπινίκη λοιπόν παντρεύτηκαν στη Δράμα και έκαμαν δύο κόρες και ένα αγόρι. Ο Μιχάλης έψαχνε πάντα την αδελφή του γιατί πίστευε ότι ζεί, μέσω Ερυθρού Σταυρού. Πράγματι την βρήκε παντρεμένη με έναν υπέροχο Αρμένη και ζούσε στο Μπίνγκχαμπτον της Νέας Υόρκης. Μετανάστευσαν όλοι εκεί και όταν η αδελφή μου το 1955 δεκαεφτάχρονη πήγε στην ίδια πόλη, ερωτεύτηκε τον γυιό τους Μινά νεαρό παλληκάρι που μόλις είχε επιστρέψει βετεράνος από την Κορέα   που υπηρέτησε στον Αμερικάνικο στρατό ως διερμηνέας των εξ Ελλάδος στρατιωτών.    ΄Στη φωτογραφία είναι την ημέρα που λογοδόθηκαν. Μια ένωση που έφερε τρία υπέροχα αγόρια τα λατρεμένα μου ανήψια. ο παππούς και η γιαγιά τους ορφανεμένα προσφυγόπουλα κατάφεραν να επιζήσουν, να ερωτευτούν, να χαρούν παιδιά και εγγόνια και κυρίως κατάφεραν να συγχωρήσουν τους διώκτες τους.