Μάσκες παντού. Πεταμένες στούς δρόμους, μπροστά σε κάδους απορριμάτων, φράζουν αποχετεύσεις, μάσκες παντού. Τραγικώτερες όλων αυτές που καλύπτουν τα πρόσωπά μας. Συναντώ φίλους και δεν είμαι σίγουρη ποιόν ακριβώς βλέπω πίσω από τη μάσκα την οποία άλλωστε φοράω και εγώ. Μόνο άν αντικρύσω κατάφατσα τα μάτια τους τούς αναγνωρίζω. Καθρέφτης της ψυχής μας τα μάτια. Εκεί βλέπω αν χάρηκαν που με είδαν, άν μου χαμογελούν τα χείλη τους, αν με αποζητούν όσο και εγώ. Κλειστές οι πόρτες μου τώρα δύο χρόνια σε φίλους αγαπημένους και γείτονες. Η χαρά να μαγειρεύω δέκα μέρες για τη διπλή μας ονομαστική γιορτή του Αγίου Γεωργίου, και να γεμίζει το σπίτι μας φίλους και συγγενείς , μοιάζει άπιαστο όνειρο πλέον. Τι βρήκε την ανθρωπότητα. Άλλαξαν οι ζωές μας. Σκέφτομαι πολύ και τούς νέους. Στά δικά μου νιάτα οταν το σώμα και η ψυχή ζήταγαν τον έρωτα , η μόνη μας αγωνία ήταν μιά εκτός γάμου εγκυμοσύνη. Χωρίς φόβο όμως μπορούσαμε να αγκαλιαστούμε, να μουρμουρίσουμε λόγια τρυφερά και τρελά στο αυτί του αγαπημένου και να δεχθούμε και από εκείνον όλα όσα κάνουν τον Έρωτα Θεό. Το φιλί πού είναι η άνευ όρων παράδοση , αυτό πού οδηγεί τα δύο σώματα να γίνουν ένα, σήμερα μπορεί να οδηγήσει σε θάνατο. Πότε θα απαλλαγούμε από τον αόρατο εχθρό πού βάλθηκε να αφανίσει το ανθρώπινο είδος? Και βασανίζει μικρούς και μεγάλους. Θα αναγκαστούμε να βιώσουμε τις εποχές πού οι νέοι ερωτοτροπούσαν από απόσταση ασφαλείας και τον λόγο είχαν οι βεντάλιες. Τα κορίτσια απαντούσαν στό ερωτικό κάλεσμα των αγοριών με τις βεντάλιες τους. Συγκεκριμένες κινήσεις της βεντάλιας σήμαιναν ναί ή όχι ή θα δούμε και πολλά άλλα. Είχε λοιπόν το δικό της αλφάβητο η βεντάλια. Μια γλώσσα πού σήμερα φαίνεται απίστευτη αλλά ίσως τη χρειαστούμε. Αλλά ακόμα και έτσι θα εξακολουθούμε να φοβόμαστε τον απαίσιο δεκαεννιάρη. Να φύγει. Να πάει στον αγύριστο. Να ξαναβρούμε την ελευθερία μας και να ξαναπιάσουμε τη ζωή μας.
