Γιά χρόνια οι Γονείς μου ζούσαν στην Ορεινή Νέα Υόρκη στην πόλη (Binghampton). Η μητέρα μου για να πάει στην εργασία της έπαιρνε το αστικό λεωφορείο το οποίο την ίδια ώρα μετέφερε ένα μεγάλο γκρούπ παιδιών με σύνδρομο ντάουν πού πήγαιναν σε ειδικό σχολείο. Είχε δεθεί πολύ με αυτά τα υπέροχα πλάσματα και την λάτρευαν. Τα χιόνια για μήνες έφταναν σε απίστευτα ύψη και πολύ δυσκόλευαν το βήμα της μάνας μου πού δεν ήταν και πολύ νέα. Όσο και να έτρεχε συχνά δεν βρισκόταν έγκαιρα στη στάση. Ο οδηγός δεν ήταν διατεθειμένος να την περιμένει. Τα παιδιά πού τη βλέπανε να τρέχει σηκώνονταν όλα όρθια και χτύπαγαν τα πόδια τους στο δάπεδο αναγκάζοντας τον οδηγό να σταματάει γιατί ο νόμος απαγόρευε την κίνηση του οχήματος με παιδιά όρθια. Άνοιγαν τα παράθυρα και της φώναζαν <<Come on Donna. You can do it>> <<Έλα Ντιανα μπορείς έλα >> Έτσι ποτέ δεν έχασε το λεωφορείο. Μέχρι τα βαθειά της γεράματα τα θυμόταν αυτά τα παιδιά με πολλή αγάπη. <<Είναι τα πιό καλόκαρδα πλάσματα του Θεού>> μού έλεγε. <<Το πρόσωπό τους είναι φωτεινό και καθαρό σαν τη Σελήνη>>. Είχε δίκιο. Τούς αξίζει να είναι ευτυχισμένα και δικαιούνται ίσες ευκαιρίες στη ζωή τους και την αγάπη και το σεβασμό όλων μας. Έχουν Γονείς που τα λατρεύουν και τα φροντίζουν αλλά ζούν με την αγωνία τι θα απογίνουν τα παιδιά τους όταν αυτοί θα έχουν φύγει. Μεγάλη αγωνία για ένα Γονιό αυτή η σκέψη. Μακάρι τα Κράτη να μεριμνούν και να καθησυχάζουν αυτούς τους Ηρωικούς Γονείς γιά να φεύγουν ήρεμοι όταν έρχεται η ώρα τους.
