Λαθραίων Οδύσεια

Αφού ζούσαμε σε εμπορικό λιμάνι (New Port News θυμίζω), και ο αδελφός μου ανέβαινε στα καράβια ελεύθερα, ήταν επόμενο κάποιοι ναυτικοί που την κοπάναγαν να ζητούν καταφύγιο σε εμάς. Όταν επρόκειτο για Κεφαλονίτες τούς έφερνε ο αδελφός μου στο δικό μας σπίτι. Πολλές βραδιές κοιμήθηκα με τους Γονείς μου και το δικό μου δωμάτιο φιλοξένησε και έκρυψε πολλούς λαθραίους. Τους κρατάγαμε ένα βράδυ και ενημερώναμε τον Ιερέα μας ο οποίος τους φιλοξενούσε στον ξενώνα της εκκλησίας μας και τους έβρισκε εργασία. Τούς παρέπεμπε βέβαια σε Έλληνες εστιάτορες να δουλέψουν που αλλού ?στη λάντζα. Οι εστιάτορες πρώην λαντζέρηδες και συχνά πρώην λαθραίοι, δεν φέρονταν πάντα καλά σε  αυτά τα παιδιά. Δούλευαν ατέλειωτες ώρες, δεν τολμούσαν να φάνε η να πιούνε μια κόκα κόλα, δεν τους πλήρωναν τα δεδουλευμένα και αν ύψωναν φωνή διεκδίκησης τους κατήγγειλαν στις αρχές και τους έπαιρναν με χειροπέδες αυτόφωρο και αμέσως απέλαση. Δυστυχώς αυτοί οι εργοδότες ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Έβγαζαν πιθανόν δικά τους απωθημένα. Ήταν κομπλεξικοί. Την εποχή εκείνη βέβαια ήμουν έφηβη μαθήτρια και το επίθετό μου ήταν Λυκούδη του Σπυρίδωνος. Όταν παντρεύτηκα έγινα Πολλάτου και κατοικούσα πλέον στη Νέα Υερσέη.(Νew Jersey). Εκεί εργαζόμουν στο Δικαστήριο διορισμένη διερμηνέας των Ελλήνων που κατά κανόνα δεν έμαθαν ποτέ Αγγλικά. Βίωσα λοιπόν πολλές ιστορίες λαθραίων αλλά θα τις αναρτήσω μελλοντικά γιατί θέλουν το δικό τους χώρο η κάθε μιά. Θα επανέλθω.

Με ένα σμπάρο δυό τρυγόνια

Στο New Port News πού έζησα τα πρώτα χρόνια  του ξενιτεμού καθημερινά είχαμε εμπορικά καράβια από όλα τα μέρη της γης και φυσικά πολλά Ελληνικά. Συχνά έμεναν για μέρες για να φορτώσουν η και για επισκευές. Ο αδελφός μου είχε μαζί με τον Κωνσταντάκη τον Διονύση ένα κατάστημα που πουλούσε ότι φανταστεί ο ανθρώπινος νούς. Είδη προικός, ρούχα, ράδια, μαγνητόφωνα και διάφορα άλλα.  Είχαν υπάλληλο έναν ηλικιωμένο Ληξουριώτη (Σπύρος Κουτουφάς) μακαρίτης πλέον. Ο μπάρμπα Σπύρος ανέβαινε στα καράβια και σε μεγάλο βάν  πήγαινε τα πληρώματα στο μαγαζί. Πολλοί Έλληνες χρειάζονταν γιατρό και ο αδελφός μου με καλούσε να τους πάω εγώ γιατί χρειάζονταν διερμηνέα. Οι περισσότεροι θυμάμαι έπασχαν από αφροδίσια νοσήματα.(σκουλαμέντα του λιμανιού δηλαδή).Ανάμεσά τους είχα πάει και έναν Κεφαλονίτη σε άσχημη κατάσταση. <<Θα σε κάμω καλά>> του είπε ο γιατρός, <<αλλά αν παντρευτείς για να κάμεις παιδιά θα κάνεις μια ειδική θεραπεία πρώτα διαφορετικά δεν θα είσαι γόνιμος>> Μερικά χρόνια μετά που ήλθα για διακοπές τον βρήκα παντρεμένο συμπτωματικά με κοπέλα από το χωριό μου. Το κορίτσι αυτό βίωνε μαρτυρική ζωή για την ατεκνία της. Πεθερικά κουνιάδες, σόγια, ο ίδιος ο μάγκας την είχαν στο κανόνι. Στρέφα την ανέβαζαν άκληρη την κατέβαζαν. Αυτός όταν με είδε δεν ενθουσιάστηκε πολύ. Τον κάλεσα μια μέρα και του είπα <<σου δίνω δυό μέρες να καθαρίσεις τη θέση σου και να πάψει το σόϊ σου να πυροβολεί την κοπέλα. Αν δεν μιλήσεις εσύ θα μιλήσω εγώ. Και σου θυμίζω ότι με θεραπεία μπορείς να κάνεις παιδιά. Αν και η κοπέλα θα πρέπει να σε στείλει στο διάολο>>. Τι είχε να κάνει? Χέστηκε   απάνου του. Οκτώ χρόνια παντρεμένοι και χλεύαζαν το κορίτσι . Στρέφα γίδα την φώναζαν αλλά τελικά έφταιγε ο τράγος τους. Θυμάμαι ο γιατρός που τον ανέλαβε μίλησε με τον γιατρό της Αμερικής και τον τρόπο που θα τον βοήθαγαν. Το φινάλε της ιστορίας δυό υπέροχα αγόρια μια κοιλιά.

Δεν ζουν στην Κεφαλονιά αλλά επικοινωνούμε συχνα.

Αινείτε Αυτόν εν χορδαίς και οργάνοις

Η εκκλησία στις ξένες Πατρίδες είναι μια κυψέλη, ένας ζωντανός οργανισμός πολύτιμος για τις κοινότητες της διασποράς. Σημείο αναφοράς κάθε Κυριακή και γιορτή στο οποίο συγκεντρωνόμαστε όχι μόνο για να υμνήσουμε το Θεό αλλά και να δούμε ο ένας τον άλλον. Εμείς είχαμε έναν υπέροχο ιερέα και μια εξαιρετική τετραφωνική χορωδία στην οποία γράφτηκα αμέσως και εγώ όπου έμεινα δέκα χρόνια. Η κοπέλα που έπαιζε όργανο ήταν άριστη μουσικός και ο μαέστρος μας επίσης. Καθιερωμένο κάθε Τετάρτη απόγευμα πρόβα γενική για τη λειτουργία της Κυριακής. Το λιμάνι σε απόσταση αναπνοής, με Ελληνικά εμπορικά καράβια καθημερινώς αγκυροβολημένα, κάθε Τετάρτη την ώρα της πρόβας μας, έφερνε τους Ναυτικούς μας μέσα στην εκκλησία. Πολύ συγκινημένοι παρακολουθούσαν και άφηναν πολλά λεφτά στο παγκάρι. Ήταν όλοι καλά παιδιά πνιγμένα στη νοσταλγία για τα σπίτια τους και τους δικούς τους. Μου είχε ανατεθεί από τον ιερέα επειδή ήμουν η μόνη που μίλαγα καθαρά τα Ελληνικά να λέω σόλο το Σύμβολο της Πίστεως. Στηνόμουν προσοχή μπροστά στη μεσαία πύλη και χωρίς βιβλίο απήγγειλα το <<Πιστεύω>>. Στην αντανάκλαση των Εικόνων έβλεπα τον πατέρα μου που καθόταν στην πρώτη σειρά να σκουπίζει τα μάτια του. Η συγκίνησή του ήταν μεγάλη όχι μόνο επειδή η μικρή του κόρη απήγγειλε αλλά επειδή είχε υποβληθεί σε μια λεπτή χειρουργική επέμβαση στα αυτιά του, που στέφθηκε με επιτυχία και  μετά από 40 χρόνια  προβληματικής ακοής,  άκουγε το Σύμβολο της Πίστεως καθαρά από το παιδί του. Αξέχαστες στιγμές για κείνον και για μένα.