Αφού ζούσαμε σε εμπορικό λιμάνι (New Port News θυμίζω),
και ο αδελφός μου ανέβαινε στα καράβια ελεύθερα, ήταν επόμενο κάποιοι ναυτικοί
που την κοπάναγαν να ζητούν καταφύγιο σε εμάς. Όταν επρόκειτο για Κεφαλονίτες
τούς έφερνε ο αδελφός μου στο δικό μας σπίτι. Πολλές βραδιές κοιμήθηκα με τους
Γονείς μου και το δικό μου δωμάτιο φιλοξένησε και έκρυψε πολλούς λαθραίους.
Τους κρατάγαμε ένα βράδυ και ενημερώναμε τον Ιερέα μας ο οποίος τους
φιλοξενούσε στον ξενώνα της εκκλησίας μας και τους έβρισκε εργασία. Τούς
παρέπεμπε βέβαια σε Έλληνες εστιάτορες να δουλέψουν που αλλού ?στη λάντζα. Οι
εστιάτορες πρώην λαντζέρηδες και συχνά πρώην λαθραίοι, δεν φέρονταν πάντα καλά
σε αυτά τα παιδιά. Δούλευαν ατέλειωτες
ώρες, δεν τολμούσαν να φάνε η να πιούνε μια κόκα κόλα, δεν τους πλήρωναν τα
δεδουλευμένα και αν ύψωναν φωνή διεκδίκησης τους κατήγγειλαν στις αρχές και
τους έπαιρναν με χειροπέδες αυτόφωρο και αμέσως απέλαση. Δυστυχώς αυτοί οι
εργοδότες ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Έβγαζαν πιθανόν δικά τους
απωθημένα. Ήταν κομπλεξικοί. Την εποχή εκείνη βέβαια ήμουν έφηβη μαθήτρια και
το επίθετό μου ήταν Λυκούδη του Σπυρίδωνος. Όταν παντρεύτηκα έγινα Πολλάτου και
κατοικούσα πλέον στη Νέα Υερσέη.(Νew Jersey). Εκεί εργαζόμουν στο Δικαστήριο διορισμένη διερμηνέας των
Ελλήνων που κατά κανόνα δεν έμαθαν ποτέ Αγγλικά. Βίωσα λοιπόν πολλές ιστορίες
λαθραίων αλλά θα τις αναρτήσω μελλοντικά γιατί θέλουν το δικό τους χώρο η κάθε
μιά. Θα επανέλθω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου